Reisverslag Roemenië Express - 4

Ik reis naar Fagaras met dezelfde passagierstrein met gebarsten ramen als in de ochtend. Gelieve niet te verwarren met het Fagaras-gebergte, het ligt ongeveer 20 km ten zuiden van de stad en de beroemde Transfagaras-weg begint ongeveer 30 km ten westen van de stad. Er is tenslotte niet eens tijd voor de bergen, ik ga vanwege het fort. Ik had echter zo'n moeilijk moment op het station, zoals het soms met een persoon gebeurt. En dus ging ik een oude gebarsten houten deur binnen in een kamer met een toiletbord. De vergoeding was 3 Lei (ongeveer 15 CZK), maar het waren waarschijnlijk de slechtste toiletten die ik ooit ben tegengekomen tijdens mijn reizen. Na de betaling wuifde de dame met haar hand, waardoor ik begreep dat de heren gesloten waren en ik naar de dames moest. Dat zou niet zo veel uitmaken, zelfs de aanwezigheid van alleen „Turkse“ hoeren in deze streken kan worden aangenomen. Niet alleen ging de deur van de cabine niet op slot, ze gingen ook niet dicht. Want „als het moet, dan moet het“, kwam het uiteindelijk allemaal goed, ook al zag ik niet echt veel verschil tussen de betaalde toiletten en de struiken die er omheen stonden. Nou, niets, ik ga elkaar leren kennen. Je zult niet veel monumenten vinden in Fagaras, eigenlijk na ongeveer 1,5 km op weg naar het stadscentrum, een nogal oninteressante buitenwijk, kom ik twee enige interessante plekken in de plaats tegen. Aan de ene kant is het de prachtige kathedraal van St. George en aan de andere kant is het een fort. De toegang is niet duur 10 LEI (ongeveer 55 CZK) en de tentoonstelling is verdeeld over drie verdiepingen. Het fort overleefde 15 belegeringen van het begin van de 16e eeuw tot het midden van de 19e eeuw, het diende ook de Oostenrijkse, Hongaarse en Roemeense legers en voor een korte tijd ook voor de heersende communistische partij. Je rondt de hele rondleiding zelf af, met een plattegrond van de vesting, die je aan de kassa ontvangt. Na een rondleiding door het binnenste, maar ook het buitenste, waarmee ik bedoel de omgeving van het fort, dat de gracht met vogels omringt, keer ik terug naar het station en een persoon naar Brasov. De volgende dag (de laatste van mijn verblijf) plan ik Sinaiu en Busteni met meerdere sluizen. Op het treinstation van Brasov zoek ik weer een bagageruimte, want de bus vertrekt om 23.00 uur 's avonds en ik wilde niet de hele dag met een grote rugzak op mijn rug zitten en ik zit in een auto richting Boekarest. Ik stap uit bij een klein treinstation in het bergdorp Sianaia. Niet ver van het station zijn de lagere stations van de kabelbanen naar de top van Furnica, die de grens van 2000 meter met nog eens 100 meter overschrijdt. Maar dat interesseert me niet zo veel vandaag, ik ga de heuvels op naar de kastelen van Peles en Pelisor. Ze liggen op ongeveer 2 km van het station op een hoogte van bijna 900 meter. Na een beetje dwalen vind ik beide kastelen in een bosrijk landschap boven de stad. Zowel Peles als Pelisor werden gebouwd door koning Karel I van Roemenië, Peles als zijn residentie en Pelisor als residentie voor zijn neef en troonopvolger. Beide zijn gebouwd aan het begin van de 19e en 20e eeuw en beide zijn momenteel toegankelijk. De Tsjechische voetafdruk is hier achtergelaten door de architect Karel Líman, die Pelisor ontwierp en deelnam aan de voltooiing ervan in het kasteel van Peléš. Ik heb Pelisor Castle niet geïnspecteerd vanwege tijdgebrek. De toegang is 20 Lei. Dit kasteel van Peles is duur, zelfs naar onze maatstaven. De toegang is 30 LEI op één verdieping, als je beide wilt dumpen 60 LEI, wat ongeveer 330 CZK is. En pas op, fotografie is tegen een meerprijs, die ik helaas pas in het kasteel heb ontdekt. De organisatie was hier een beetje lukraak, er zouden twee wachtrijen zijn, één voor georganiseerde rondleidingen en de andere voor individuen, maar er waren georganiseerde toeristen in beide en af en toe rende een gids naar buiten en gaf zijn schapen informatie over de tour , helaas op het moment van mijn bezoek, burgers van Spanje en België, dus ik wist niets. Een Belgische deelnemer met wie ik sprak, smokkelde me echter naar binnen en zei dat hij voor me zou vertalen naar het Engels. Uiteindelijk was dat niet nodig, want voordat iedereen in de rij ging staan, was er een individuele vertolking in het Engels. Toen realiseerde ik me dat toeristen nog steeds van de ene gids naar de andere rennen, zoals het hen uitkomt, en ik paste me aan. En vanaf het bezoekerscircuit wordt u bijvoorbeeld geboeid door Líman's Holul de Onorare, dat wil zeggen een hal over drie verdiepingen met gebeeldhouwde lambrisering, een keizerlijke suite of een grote wapenkamer. Na een rondleiding door het kasteel val ik met een kortere weg in de vorm van een wandelpad, waarlangs andere massa's toeristen komen, naar het station. Ik heb een korte rit naar de volgende Busteni. Het is slechts ongeveer 8 km, maar als ik kan aanbevelen, rijd dan niet met de sneltrein. De toeslag is duurder dan de reis zelf en je krijgt 60 kronen. Ik probeerde een privétrein die twee keer per dag van Boekarest naar Brasov rijdt en stapte op een Franse trein uit het begin van de jaren '60 en '70. Průvočí wilde 4 Lei voor me, maar ik kreeg geen kaartje. Holt extra inkomen is nodig. De rit naar Busteni duurt ongeveer 15 minuten. Het kasteel van Cantacuzino, waar ik naartoe ga, is te zien voordat ik bij het station aankom aan de rechterkant van de trein. De reis naar het kasteel vanaf het station duurt ook ongeveer een kwartier. Toegang wordt betaald tot het park rond het kasteel, of u kunt betalen voor een rondleiding door het interieur, dat ook een interessante verzameling heraldiek bevat. Het kasteel werd in 1911 op verzoek van prins Cantacuzino gebouwd in neoromaanse stijl. Zelfs een rondleiding door het park met fonteinen en uitzicht op het tegenoverliggende massief van het Karpaten Bucegi-gebergte is de moeite waard. Na terugkomst in Busteni heb ik mezelf de Roemeense specialiteit, namelijk Ciorba Biurta-soep, niet vergeven. Het is eigenlijk vergelijkbaar met onze penssoep, het is gewoon wit en wordt geserveerd met gebak en een sterke knoflookpasta. Het klopt dat het toen niet uitmaakte wat ik at, want ik rook drie dagen overal knoflook in, maar verder was het heerlijk. Ik ga terug naar het station. De stad Busteni had ooit nog iets interessants, en dat is de oude elektrische groef naar de plaatselijke papierfabriek. Helaas gaat de vooruitgang in Roemenië soms te snel, waardoor er alleen resten zijn van de carrosserie, kolommen en een monument in de vorm van een elektrische locomotief en één wagon langs de groef. Het monument draagt echter al behoorlijk belangrijke sporen van vandalisme. Ik ga met de trein terug naar Brasov, en aangezien er nog veel tijd is voordat de bus naar Boedapest vertrekt, maak ik een wandeling door Brasov. Brasov is een stad van bijna 300.000 inwoners, waarboven de bijna 1000 meter hoge berg Tampa verrijst, die gemakkelijk te bereiken is met de kabelbaan. De enorme naam van de stad is ook op deze berg gebouwd. Het historische centrum ligt ongeveer 2 km ten zuidoosten van het station. Je kunt er komen met het openbaar vervoer, maar ik loop. Het bevestigt ook meteen wat mijn Roemeense collega's van het werk me vertelden, het regent bijna elke dag in Brasov, bijna een dag lang. Dus op Strada Republica verstop ik me onder de pergola's van lokale winkels. Gelukkig houdt het heel snel op en kom ik op het plein, dat wordt gedomineerd door het stadhuisgebouw met in het midden een streekmuseum en een fontein. Ik ren door een klein steegje naar de zwarte kerk, het grootste gotische gebouw in Zuidoost-Europa, gebouwd tussen 1383 en 1477. Ik begin langzaam door het stadscentrum te lopen door het park rond 2 poorten, de eerste heet Kateřinina en is alleen voor voetgangers, en de tweede heeft drie bogen, waarvan de middelste wordt gebruikt voor autoverkeer en uit 1827 stamt en Schei wordt genoemd. Een ander gebouw dat me fascineerde is het Weaving Bastion met muren op de hellingen van de eerder genoemde Tampa Mountain. Op de muren van het bastion staat het jaar 1421 – 1437, toen de bouw begon. Ik ga verder langs de muren, langs het dalstation van de kabelbaan, waar avontuurlijke toeristen net uitkomen, en keer terug naar het gebouw van de regionale raad, vanwaar ik het circuit door het centrum begon. Ik moet nog een klim naar het fort van Brasov. Ik kom laat aan, rond zes uur 's avonds, dus het is gesloten, maar het uitzicht over de stad is ook de moeite waard. Oorspronkelijk stond er een uitkijktoren uit het begin van de 15e eeuw, later werd er een fort aan toegevoegd. Het jaartal boven de poort kondigt het jaar 1580 aan, maar na de brand van 1625 werd het hele fort volledig herbouwd. Een tijdlang deed het ook dienst als gevangenis en tegenwoordig is het een toeristische attractie. Het fort is al gesloten, maar de tenten eromheen en de snackkraampjes doen vermoeden dat er 's avonds een evenement, een concert, gewoon gezelligheid komt. Daar kan ik niet meer op wachten, want ik ga terug naar het station, waar ik mijn rugzak ophaal en de bus neem naar het Bartolomeu busstation, vanwaar mijn bus laat in de avond naar Boedapest gaat. Roemenië is een land van contrasten en ook een land van grote vooruitgang. Na de revolutie zijn hier veel toeristische plaatsen geopend, die het bekijken waard zijn. Helaas was er weinig tijd, dus misschien de volgende keer in een andere hoek van Roemenië.

De architectuur van het kasteel past perfect in het lokale boslandschap

Het naburige kasteel Pelisor, het werk van de Tsjechische architect Karel Líman

Een fort dat, ondanks talloze invallen, nooit werd opgeladen.

De prachtige kathedraal is de tweede interessante plaats van Fagaras

Uitzicht op de stad vanaf het fort van Brasov en de tegenoverliggende berg Tampa met een „advertentie“ van Brasov.