Dziennik z podróży - Przekraczanie gór Fagaras

Jest nas ośmiu. Autobus wyrzuca nas z wioski Breaza, która leży poniżej Fagaras na wysokości 600 m nad poziomem morza. Jest 9 rano. Zdejmujemy sandały i opuchnięte stopy, z długich tęsknot autobusem dosłownie kopiemy w góry. Jest nam ciężko, bo Fagaras to chyba ostatnie dzikie i opuszczone pasmo górskie w Europie. Do tej pory nie zezwolili żadnym firmom deweloperskim na budowę infrastruktury oraz budowę hoteli, kurortów i kolejek linowych. Nie masz możliwości dokupienia większej ilości jedzenia na grani. Tam nic nie ma, tylko skały. Dzięki temu sam się tam czujesz. Nie ma tłumów turystów, turystyki i innych przejawów cywilizacji. Czyli wszystko, czego potrzebowaliśmy do dziesięciodniowego przekroczenia siedemdziesięci­okilometrowej grani, wciągamy na plecy plecak, który waży około 27 kg. Oszczędza nam najbardziej potrzebny i jednocześnie najcięższy ładunek – wodę. W górach jest dużo wody i przynajmniej raz dziennie można ją uzupełniać z górskich potoków. Jednak przed wypiciem należy wysterylizować produkty, które zwykle kupujesz w aptece lub sklepie internetowym. Mam dobre doświadczenia z kroplami Sanosil, których używa również nasza armia. Jeśli potraktujesz w ten sposób wodę z basenu, możesz ją łatwo wypić. W górach wypasanych jest wiele stad owiec, dlatego konieczna jest ich sterylizacja. Ale z powrotem. Po wylądowaniu w Breaze od razu ruszyliśmy czerwoną drogą na wzgórza, do chaty Cabana Urlea. Przed nami 10 kilometrów, czyli niewiele, ale z powodu nieutwardzonych dróg (innych nie znajdziesz w Fagaras), naprężenia pleców i 1000 metrów wysokości do pokonania, dmuchamy jak zatłoczone kotły. Od lekkiego wzniesienia wzdłuż potoku i dalej przez las staje się wyboistą ścieżką wbrew konturom. Podczas kilkugodzinnej bolesnej i stromej wspinaczki można tu spotkać prawie wszystko, od brodzenia przez strumień, skakania przez bagna w lesie, ślizgania się w błocie, po balansowanie na gruzach. Ruszamy w drogę i około południa docieramy do domku. Jeśli czekasz na czat, taki jak czat, mylisz się. Ten domek to po prostu niemal zrujnowana ruina, która nie istnieje od kilkudziesięciu lat i właśnie popada w ruinę. Leży na wysokości około 1500m.nm, tuż poniżej ostrego wzniesienia do grzbietu. Jest bardziej rozległy płaski teren, na którym rozbijamy namioty. Niemal natychmiast zaczyna się całkiem przyzwoita ulewa. Wczołgamy się do namiotów i zniszczeni po forsownych wspinaczkach i poprzedniej nocy spędzonej w różnych, nienaturalnych pozycjach w autobusie, od razu zasypiamy jak kłody. Około 17:00 wszyscy zaczynamy się budzić. Deszcz wciąż dudni w namiotach. Bierzemy kuchenki i różne chemicznie modyfikowane instant foody i wpadamy na tors chaty, gdzie każdy z nas ma coś szalonego. Około godziny 20 przestało padać i chmury się rozstąpiły. Dopiero teraz mamy okazję zobaczyć dwa masywy szczytów Mosu (2231m.nm) i Somnului (2385m.nm) oraz masywny grzbiet. Zakręciło mi się w głowie. Są tylko cztery kilometry w linii prostej i kilometr wyżej od nas. A rano wspinamy się na grzbiet między tymi dwoma potworami. Na mokro, zimno (było 6 stopni) i przy pełnym obciążeniu. Idzie spać około 21:30. Znowu zaczyna padać. 9.07.2018, dzień drugi Wstajemy o 8 rano. Nie pada, ale jest mglisto i słabo. Temperatura około 8 stopni. Schodzimy ze wzgórza do strumienia oddalonego o około pół kilometra, uzupełniamy wodę (polecam hydrovacs), myjemy zęby, a odważniejsze osoby rozbierają się i wspinają do lodowatej wody górskiego potoku. Wracam do namiotów, jemy coś, pijemy herbatę i kawę, pakujemy namioty i wszystkie sklepy i skórki na plecach. Przed nami pierwszy ciężki dzień, najbardziej wymagający fizycznie z całego przejścia. Ruszamy i zaczyna padać. Nie było go tu długo. Zakładamy płaszcze przeciwdeszczowe. Podejście na stromy grzbiet i strumienie wody toczą się przeciwko nam, która niszczy błoto, gruz i mniejsze patyki. Ponownie chwytamy się konturów. Jesteśmy wypoczęci, więc możemy narzucić ostrzejsze tempo, aby jak najszybciej mieć za sobą brzydką sekcję. Drzewa zniknęły, a my wspinamy się w mieszanym terenie. Klęczenie przeplata się z błotem, błotem z kamieniami i kamieniami z trawą. Cały czas, trzy godziny bez przerwy. Niewiele w ulewnym deszczu. W końcu docieramy do siodła, pomiędzy szczytami Mosu i Somnului. Wspaniały. Najgorszy odcinek za nami. Przestaje padać, a my zdejmujemy płaszcze przeciwdeszczowe. Robimy sobie przerwę na lunch, podczas której można zjeść trwałe salami z puszki i baton energetyczny. Nastrój poprawia się wraz ze wschodem słońca. Niedługo, ale na chwilę rozgrzewa nasze kości. Wyciągam lustrzankę i robię pierwsze zdjęcia z grani. Wysokość kalenicy nigdy nie spada poniżej 2000m.nm. Po przerwie pakujemy się i jedziemy dalej, mniej więcej po grani. Po chwili spotykamy po raz pierwszy stado owiec i psów pasterskich, które zachowują się agresywnie. Dwóch z nich podbiega do nas i wygląda, jakby chcieli zaatakować. Na szczęście jest też bača, który ich oddzwania. Droga jest wolna. Przekraczamy rozległą skalistą równinę i wchodzimy pod szczyt Somnului. Po stromym wzniesieniu wchodzimy około 200 metrów wyżej i trawersujemy wąską półką skalną do pierwszego odsłoniętego odcinka – ostrego grzbietu łączącego masyw Somnului z masywem Urlea. Ścieżka jest wąska na dwa palce, a po obu stronach jest szczelina około dwustu metrów w ścianach. Kto cierpi na zawroty głowy i lęk wysokości, nawet tu nie przychodź. Tu nie ma zabezpieczenia. Po drodze spotykamy kilka wybitych z listew krzyżyków ku pamięci ludzi, którzy tu uderzyli o ścianę. To niewiele wpływa na uśmiech. Nadal przekraczamy trzy kolejne szczyty, Mogos (2398m.nm), Cheia Bandei (2381m.nm) i Coltu Balaceni (2286m.nm). Zjazdy są dość niebezpieczne. Mokry, kamienisty teren i błoto, które ślizga się jak świnia. Około godziny 17 zejdziemy na przełęcz między szczytami Colta Balaceni i Bacon. W siodle znajduje się szopa (inaczej uchodźca), w której można przenocować, jeśli nie jest już zajęta. Ale Fagaras jest naprawdę opuszczony, a szopa jest pusta. Więc mamy wiadro w środku. Jest sześć łóżek piętrowych bez materacy, tylko szkielety z siatką i dwa stoły Umakart, około dwudziestoletnie, jedno duże i dwa małe okna. Brakuje drzwi. Cóż, przynajmniej nie zeszliśmy na dół bez uprzedniego wyjaśnienia. Rzucam plecak w róg, rozciągam matę i śpiwór na siatce i przyjmuję pozycję leżącego strzelca. Inni natychmiast małpują. Kłamiemy i rozmawiamy przez około godzinę. Potem wstajemy i gotujemy obiad. Rozwieszaliśmy mokre szmaty na piętrowych łóżkach, naiwnie myśląc, że wyschną do rana. Mam zamiar zbadać okolicę. Na północ od schroniska znajduje się około 5 metrów odległa krawędź siodła. Potem już tylko kilkaset metrów w dolinę. Przyjechaliśmy ze wschodu, a na zachodzie jest podjazd na szczyt Slaniny. Na południu rozległa dolina, w której słychać wodę. Spaceruję około 300 metrów w dół i odkrywam górski potok. Świetnie, tu też jest woda. Wracam do szopy. Nagle znajomy mówi, że ktoś schodzi z Colt Balaceni. Wysiadamy i czekamy. To trzej chłopcy, Czesi. Gdzieś z Pilzna. U nich w porządku. Wchodzą do naszej szopy, łóżka piętrowe są nadal dla nich wolne i rozmawiają. Wyciągnęli rum z plecaka, znajomy z Moraw wyciągnął domowej roboty śliwowicę i ten wieczór był wesoły. Idziemy spać późno, chyba około pierwszej. Nie musimy ciężko pracować, a przed chatą słychać szczekanie. Pies wielkości cielaka. Owce są w pobliżu. Nie możemy przejąć, pies wciąż szczeka i nie mamy drzwi. Ale on nie odważy się wejść do środka. Czekamy około pół godziny, aż wyjdzie. On nie wyjeżdża. Więc bierzemy reflektory, kijki trekkingowe i musimy wychodzić, aż do tej zimy. Odpędzamy psa i wreszcie zasypiamy. 10.09.2018, dzień trzeci budzę się. Nic nie widzę, to absolutna ciemność. Bawię się telefonem i patrzę na czas. Jest 4 rano. Spałem dwie godziny i, o dziwo, czuję się dobrze. Wszyscy dookoła mocno śpią. Nadal próbuję pracować, ale nie mogę. Wychodzę ze śpiwora, zakładam spodnie i ciepłą kurtkę, wpadam w skandale i wymykam się z szopy. Potem odrzucam i wracam po czołówkę. Na zewnątrz jest absolutnie ciemno. Obawiam się, że nie wyjdę w kosmos, kilka metrów od chaty jest głęboka przepaść w dolinę. Nie chcę krzyża poobijanego listwami. Siadam w trawie na samej krawędzi siodełka i wyłączam reflektor. Dziwne uczucie, kiedy wiem, że pod ziemią jest dużo głębi, ale tego nie widzę. Niebo jest czyste i migają na mnie miliony gwiazd. Nie ma smogu świetlnego, który zakłóciłby piękny spektakl. Cisza jest absolutna, gdy wydaje się groźna. Moje oczy przyzwyczaiły się do ciemności i mogłem dostrzec sylwetki dwóch postrzępionych szczytów. Wyglądają przerażająco. W tej scenerii – bezkresne niebo, szalona cisza i upiorne szczyty gór… Uświadamia sobie, jaki jest malutki i bezradny. Że nie jest tu panem, jak wielu myśli. Gdyby natura mogła zniszczyć ludzkość, to by to zrobiła. I nic nie możemy na to poradzić. Ona nas nie potrzebuje. Potrzebujemy jej. Kiedy niszczymy naturę, umieramy razem z nią. Kiedy ludzkość umrze, ona pozostanie. Ona pójdzie dalej. Kiedy tu siedzę i różne rzeczy przebiegają mi przez głowę, zaczynam czuć, że mam całkowicie lodowate palce. Podejrzewam, że mogą być 2 stopnie powyżej zera (w lipcu!). Wstaję i odprężam się w moim śpiworze. Zasypiam natychmiast. Budzi mnie rozmowa innych. Jest 8:30. Dziś się nie spieszy. Dziś będzie mało wymagający. Biorę hydrobag i plastikową butelkę i idę po wodę. Robię herbatę, kawę, jem herbatniki, ser cheddar i suszoną wołowinę. Na deser znów mam baton energetyczny. Pakujemy sklepy, żegnamy pilzneńskich mieszkańców i ruszamy w drogę. Znowu ostre uniesienie z siodła na grzbiet, ale nic strasznego. Jesteśmy na górze za 15 minut. Schodzimy ze szczytu Bacon i ponownie zakładamy płaszcze przeciwdeszczowe, bo zaczyna padać. Teren jest całkiem w porządku. Z Bacon schodzimy pod kontur i zjeżdżamy około 200 metrów do przełęczy Fereastra Mica i Sambetei, aby następnie wspiąć się 300 metrów na szczyt Galasescu Mic. Schodząc z tego szczytu pojawiają się pierwsze sekcje skalne z łańcuchami i stalowymi linami. To nic skomplikowanego, po prostu niewygodne z ciężkim szczurem na plecach. Teraz kolejny podjazd, tym razem tuż pod szczytem Galasescu Mare, skąd przemierzamy mieszany teren poniżej szczytu Galbenele. Potem zjazd w siodło i pierwsze przejście przez dość duże pole firnowe, które jest na dość stromym zboczu, więc musimy być ostrożni. Jedno poślizgnięcie się i wbijasz tyłek kilkaset metrów niżej, w dolinę. Jeśli nie uderzy cię o skały ani nie wyrzuci z rynsztoka, możesz nawet przeżyć. Przed nami szczyt Hartopul Ursului, na którym odpoczywamy, bo przestało padać, a niebo pękło. Jest dopiero godzina czternasta Siedzimy na żwirze, podjadamy, rozmawiamy, cieszymy się widokami na całe pasmo górskie i robię zdjęcia. W oddali wznosi się masywny masyw Mołdawii (2544 m.nm), najwyższa góra Fagaras i jednocześnie cała Rumunia, na którą powinniśmy się dziś zdobyć. Siedzimy tu już prawie godzinę. Pakujemy sklepy i ruszamy na zejście. Schodzimy na dół i znowu w górę. W górę, w dół, w górę, w dół, skały, łańcuchy, teren mieszany … cały czas. Za nami szczyty Vistea Mare, Corabia, Podu Giurgului, a nawet najwyższe Moldoveanu. Dziś to działa dla nas. Prawdopodobnie wczorajszy doping brandy. Dojeżdżamy do siodła Saua Podragu, skąd zjeżdżamy do jeziora Lacul Podragu. Zejście jest bardzo strome i długie. Nawet trochę się pobiłem. Na szczęście znajdował się tuż nad płaskowyżem skalnym i nie miałem gdzie spaść. Przecież po deszczu teren był błotnisty i ślizgał się jak diabli. Zrobiłem jeden dłuższy krok, zajęło mi to i już leciałem. Upadłem na bok, a ciężki plecak na plecach zdziałał dla mnie cuda. Obróciła mnie tak, jak jej się podobało i nie mogłem tego spowolnić. Doprowadziła mnie do kilku salta i zatrzymałem się w niewielkiej odległości poniżej, na skalistym płaskowyżu, który na szczęście miał podniesioną krawędź i stanowił przeciwwagę. Bezwładność jest podstępna. Podniosłem go tylko postrzępioną ręką. Na szczęście zdjąłem kijki trekkingowe, więc puściłem je, gdy upadłem. Do tych kijków trekkingowych – jeśli ich nie nosisz, spróbuj. Dzięki nim utrzymujesz proste plecy i ruszasz całym tułowiem. Pomagają przy podchodzeniu, gdy dzięki nim jedną czwartą ciężaru ciągniesz rękami, a kolana nie bolą przy zejściu. Noś je swobodnie podczas zejścia. Jeśli upadniesz, unikniesz trzymania się ich. Nie używaj ich tylko podczas schodzenia po skalistych odcinkach i łańcuchach. Przeszkadzają i możesz się o nie potknąć. Więc upadam i po upadku wstaję i kontynuuję zejście. Po około godzinie docieramy do doliny do jeziora, które jest wciśnięte między szczyty ze wszystkich stron. Jest tu ciemno i zimno, słońce świeci tu tylko dwie godziny dziennie. Jodła i lód są wszędzie. Nad jeziorem stoi schronisko Cabana Podragu, w którym zamierzamy spać. Powita nas miła Pani z córką około 15 lat. Obaj mają doskonały angielski. Jeśli czekasz na standard, do którego jesteś przyzwyczajony z Czech, obudź się. Mimo panującej w dolinie zimy nie tonie w chacie. Nie ma prysznica ani ciepłej wody. Toaleta jest turecka i brudna. Pokój, który dzielimy z 20 młodymi Francuzami, ma stare, podarte łóżka piętrowe. Moja pani i ja zgadzamy się na cenę 20 Lei za osobę za noc z kolacją i śniadaniem. Więc zostajemy i udajemy się do czegoś w rodzaju wspólnego pokoju. Są tylko duże drewniane stoły i ławki. Jesteśmy ciepło ubrani, z ust wydobywa się para. Jemy obiad. Ryż z wieprzowiną na pieczarkach. Gdyby nie pachniało anyżem, który dodają do wszystkiego, byłoby miło. Po obiedzie jemy rumuńskie piwo i ich domowej roboty brandy, podobnie jak nasza śliwowica. Rozmawiamy, rozmawiamy i rozmawiamy. Dowiadujemy się, że jest godzina 22 i idziemy spać. Zasypiam od razu i śpię do rana. 11.07.2018, czwarty dzień O 7 rano budzą nas krzyki naszych francuskich współlokatorów. Ubierają się, pakują sklepy i wychodzą. Nikt z nas nie chce wyjść z łóżka. Mamy pod sobą miękkie materace, a pod głowami poduszkę. Przykryty grubym kocem i śpiworami. W pokoju jest rano zimno jak w zamrażarce. Stopniowo chodzimy do łazienek, owijamy się w mokre i zimne ubrania (rezerwa sucha już wystąpiła), która prawdopodobnie wyschnie w Czechach. W górach nie wysycha. Nie jest to możliwe nawet w zimnym powietrzu o dużej wilgotności. Najgorsza jest jednak pokrywa lodowa i przemoczone fusekle i mokre buty trekkingowe. Pakujemy sklepy i idziemy na śniadanie. Jest po śniadaniu, a pani przychodzi z rachunkiem. Suše mówi nam, że musiała podnieść cenę, każdy o 8 lei (!). Bez wcześniejszej konsultacji z nami. Nie chcemy zepsuć sobie nastroju kłótnią, bo nawet przy wyższej cenie jest tanio, a my płacimy. Na grzbiet mamy ostre podejście, które pokonujemy bez problemu w ciągu godziny. Jeszcze nie pada, pogoda wygląda super. Przecinamy ścianę na szczyt Podragu (2462m.nm) i kierujemy się na dwa szczyty połączone ostrym grzbietem, Mircia (2470m.nm) i Arpasul Mare (2468m.nm), z których schodzimy 400 metrów poniżej siodła i dalej wzdłuż ostrej krawędzi grzbietu, bez większych różnic wysokości, do pięknego jeziora Lacul Capra. Ta sekcja jest prawdopodobnie najmniej wymagająca. Co jakiś czas zatrzymujemy się, robimy zdjęcia, wykopujemy błoto z gór lub po prostu je zdejmujemy. Przekraczamy kilka pól firnowych, schodzimy kilkoma skalistymi odcinkami zabezpieczonymi łańcuchem i liną. Mamy duży zapas czasu, a ja i moja dziewczyna postanawiamy zrobić dłuższą przerwę na przekąskę i kolejną sesję zdjęciową. Inni idą naprzód. Po około pół godzinie wstajemy i jedziemy dalej. Docieramy do horyzontu grani iw oddali widzimy sześć kropek przecinających pole firnowe. Są nasze. Zauważyłem wcześniej, że odległości w górach, mierzone gołym okiem, są zwodnicze. Widzisz obiekt, do którego celujesz. Mówisz, że jesteś tam za pięć minut. W rzeczywistości podróż zajmie Ci pół godziny. Sześć kropek wchodzi w górną ścianę. Mówimy sobie: „Dokąd oni do cholery idą? Jest całkowicie pionowy”. Po kolejnych pół godzinie również przechodzimy przez pole firnowe i znajdujemy się pod ścianą. Nie jest pionowa, ale bardzo stroma i kamienista. Czyszczę drążki do wspinaczki, ponieważ musimy też używać rąk. Wspinaczka zajmuje około trzech kwadransów. Nasi czekają na nas na górze. Odpoczywamy pięć minut. Po drodze spotykamy dwa stada owiec. Pozdrowienia z bačą. O dziwo, psy tym razem nas nie zauważają. Zbliżamy się do słynnego grzebienia, który nosi poetycką nazwę „Trzy kroki od śmierci” (La Trei Pasi De Moarte). Wiemy, że niedawno zmarła tu czeska turystka i jej chłopak. Wpadli na ścianę. Mają tutaj pomniki. Niezupełnie przyjemne uczucie… Cóż, nic, przejdźmy dalej. Przekraczamy granią, wspinamy się po linach i łańcuchach i przekraczamy kolejne pole firnowe. Zaczyna lekko padać, ale widok nieba nie wróży dobrze. Po kilku minutach deszcz ustaje, a przed nami pojawia się przepiękne jezioro Lacul Capra, podobno najpiękniejsze w rumuńskich górach. Leży w dolinie otoczonej szczytami Lezerul Caprei (2418 m.nm) i szczytem Vanatarea lui Buteanu (2507 m.nm), pomiędzy którymi znajduje się przełęcz Saua Caprei. Rozbiliśmy namioty nad brzegiem jeziora. Niebo stało się niebieskie, słońce wyjrzało, a my cieszymy się zieloną doliną, błękitnym jeziorem i skalistymi szczytami, które zmieniają zachodzące słońce na czerwono i pomarańczowo, na których pasą się owce. Wszyscy dorastamy na zewnątrz przed namiotami, siadamy na matach i każdy z nas przygotowuje obiad. Moja dziewczyna i ja gotujemy kurczaka błyskawicznego na curry z makaronem. Był makaron, curry też, ale nie kurczak. Osobiście uważam, że obecność kurczaka nie wzmocniłaby zbytnio tego dania. Nie wierzę, że ma najmniejszą wartość odżywczą i odżywczą. Ale możesz przetrwać na tej diecie przez kilka dni. Jest po obiedzie i robimy kawę i herbatę. Kilka odważnych osób rozbiera się i wchodzi do lodowatego jeziora. Pozostałe pozostają niemyte. Siedzimy, rozmawiamy i kończy się czas. Jest nagle ciemno i godzina 22. Wczołgamy się do namiotów i zasypiamy. 12.07.2018, dzień piąty Budzi mnie moja dziewczyna. Otwieram oczy i przez sekundę nie wiem, co się dzieje. Jest ciemno, świeci reflektorem. Mówi, że coś jest w pobliżu namiotu. Słyszymy dźwięki, jakby ktoś ciągnął coś na ziemi. Ze śpiwora wychodzę tylko w szortach, biorę czołówkę i kij trekkingowy. Otwieram namiot i nagle cisza. Wychodzą. Około 5 metrów od namiotu leży mój prawie trzydziestoki­logramowy plecak. Rozdarty hydrovak mojej dziewczyny jest niedaleko. Na szczęście Krosna pozostał cały. Nie wiem, czy to był dziki pies, który tu dużo się włóczy, czy też co to było. Może wilk. Na pewno nie niedźwiedź, bo zrobiłby inny teatr. Ale to było coś większego, kiedy ciągnął ciężki plecak trochę dalej. Mianowicie na noc zostawiliśmy plecak i kilka rzeczy pod namiotem. Kiedy rozpaliliśmy namiot i zaczęliśmy rozmawiać, uciekł. Niebo pełne gwiazd, absolutna cisza, nigdzie nic. Wszyscy śpią. Jeszcze chwilę spaceruję między namiotami. Potem wchodzę do namiotu i ponownie zasypiam. Jest druga w nocy. Około szóstej budzą nas jakieś dzwony. Wyglądam z namiotu, a owce maszerują tuż przed moim nosem. Niesamowity. Bierzemy aparat i wychodzimy. Fotografuję to duże stado schodzące ze szczytu Vanatarea lui Buteanu. W oddali wygląda to tak, jakby ktoś rzucił na górę biały, krzaczasty dywan. Jest tak wiele owiec. Przechodzą między naszymi namiotami i wspinają się na przeciwległy szczyt Lezerul Caprei. Wśród nich jest kilka ogromnych psów pasterskich, które nas ignorują. Mają wystarczająco dużo pracy, aby opiekować się owcami, aby nie uciekły. Bača jest ostatnia. Wysoki i krzepki facet. Na głowie barana, na sobie owczą skórę, na wierzchu płaszcz przeciwdeszczowy. Plecak na plecach. Nosi coś w ramionach. To rozdarta owca. Ona już nie żyje. Mówi, że to był wilk. Psy w końcu weszły w niego. Ale rozerwał jedną owcę na tyle, by krwawić. Owce i psy zostają w górach na noc. Bača po prostu zasypia w dolinie i rano wraca na wzgórza. Więc już wiemy, kto odwiedził nas zeszłej nocy. Nikt z nas już nie będzie spał. Niebo jest niebieskie, a światło wschodzącego słońca jest załamywane przez skaliste szczyty gór. Owca znika w ścianie przeciwległego szczytu. Zaczynamy gotować śniadanie i zastanawiamy się, jak to zrobić ze zniszczonym hydrobagiem. To duża strata. Albo moja dziewczyna i ja podzielimy się swoim, ale będziemy musieli ciągle szukać gdzieś wody do uzupełnienia, bo 3 litry wody dziennie dla dwojga to cholernie mało. Nie mamy nawet plastikowej butelki, która może pomieścić wodę. Jedynym wyjściem jest przeskoczenie przez przełęcz Saua Caprei i zejście na drugą stronę w głąb doliny do jeziora Lacul Bâlea. Znajduje się tu duży ośrodek turystyczny z kilkoma hotelami i sklepami. Może coś tam znajdziemy. Tam kończy się słynna autostrada Transfagarasian. Znany np. Z programu Top Gear. Droga pełna zakrętów i serpentyny, czołgająca się od stóp do wysokich gór. Więc plan został zatwierdzony. Pakujemy namioty i sklepy, wdrapujemy się na siodło i schodzimy do Lacul Bâlea. Z siodła widać głęboką dolinę na jezioro i kurort. Krpál jest znacznie trudniejszy niż do lodowatego jeziora Lacul Podragu. Niektóre odcinki musimy zejść na półki skalne i gdzieś są dziury, nad którymi musimy przeskoczyć. Po około pół godzinie jesteśmy na dole. W ogóle nie mogę się doczekać powrotu. Jest 500 metrów w dół, a potem znowu w górę. A jutro zdobędziemy drugą najwyższą górę w Rumunii, która nosi nazwę Negoiu o wysokości 2535m.nm. Szybko okazuje się, że zejście do Lacul Bâlea wcale nie było złym pomysłem. Wchodzimy do sklepu ze sprzętem sportowym. Nie mam nawet nadziei, że wiedzą, co sobie wyobrazić pod określeniem hydrovak, ale pytam sprzedawcę. A oto i oto wyciąga z półki dwa rozmiary. Biorę większy, trzy litry z plamy. Eureka, największy problem minął. Wychodzimy ze sklepu i rozglądamy się. Uderza nas zapach grillowanych kiełbasek i sera. Wystarczy spojrzeć na siebie znacząco. Nie musimy nawet rozmawiać i atakujemy stragany z gadżetami. Ryczymy jak chciwe koniki polne. Będzie miał pieczoną kiełbasę, będzie miał grillowany ser, będzie miał kebab, będzie miał polentę i będzie miał wszystkiego po kawałku. Wszystko pijemy piwem z beczki. Choć rumuński, ale dziś czujemy, że nigdy w życiu nie piliśmy lepiej. Mają tu też prawdziwe espresso, ale my wolimy rumuńską specjalną mrożoną kawę, bardzo mocną i bardzo słodką. Wreszcie pijemy ich brandy Palinca. Jest to brandy podwójnie destylowana z mieszanki owoców. Ten miał 60%. Nie mamy dużo czasu, więc kupujemy u nas parówki i sery, rzucamy plecaki na plecy, dolewamy wody i wspinamy się na siodło, z którego przyjechaliśmy. Gruntownie wzmocniony działa na nas. Jesteśmy na górze, zanim zejdziemy na dół. Ale tak właśnie jest. Zejście jest zawsze gorsze niż podejście. Z siodła wbiegamy na szczyt Lezerul Caprei, a następnie ponownie zjeżdżamy 400 metrów. Następnie po prostu trawersujemy na szczyt Laitel (2351m.nm). Po drodze spotykamy kilka stad owiec, a raz zaatakują nas psy. Ale po prostu rozciągnij kij trekkingowy, a psy zostaną usunięte na bezpieczną odległość. Na szczycie robimy sobie krótką przerwę. Jest godzina piętnasta i nad grzbietami przetaczają się ciężkie chmury. Wygląda na deszcz. I tak. Wciąż na szczycie niespodziewanie wieje silny lodowaty wiatr i zaczyna latać jak puszka. Zakładamy płaszcze przeciwdeszczowe i upadamy jak najszybciej. Zanim będziemy mogli zejść, przestanie padać deszcz i wiatr. Gdy tylko nadeszła, odeszła równie szybko, a słońce znów wyjrzało. Pogoda w Fagaras jest naprawdę bardzo nieprzewidywalna, jak nastrój kobiety. Poniżej szczytu wspinamy się na zbocze i ponownie wykonujemy trawers mieszany, aż do jeziora Caltun, gdzie spędzimy noc. Rozbijamy namioty, gotujemy, rozmawiamy i około godziny 21 wychodzimy do rogu. 13.07.2018, dzień szósty O 7 wstajemy. Noc była cicha. Mały prysznic. Wspinamy się w zimę i mgłę. Gotujemy, pakujemy i uspokajamy. We mgle nie wygląda tu zbyt sympatycznie. Dziś czekamy na przerażającą Negoię. Tak jak Everest jest kilka metrów wyżej niż K2, a więc nie tak niebezpieczny jak K2, Moldoveanu jest również kilka metrów wyżej niż Negoiu, ale wspinaczka na Negoiu jest bardziej niebezpieczna i podstępna. Z jeziora wychodzimy lekkim podjazdem na ostry grzbiet, który przekraczamy i Negoiu jest przed nami. Wchodzimy na górę albo rynną na gruz, co nie jest technicznie trudne, ale jest długie i wymagające fizycznie. My wybieramy drugą opcję, a mianowicie wejście przez straszny wąwóz Drunga (Strunga Dracului). Wyczyścimy tyczki do plecaków, mocno zapinamy plecaki wokół kadłubów i zaczynamy się wspinać. Jest to stosunkowo długi i prawie prostopadły odcinek skały w skalnym wąwozie, zabezpieczony liną i łańcuchami. Ale nie wydaje nam się to niebezpieczne, jak mówią. Trudność techniczna nie jest duża, a wejście na nią powinien zająć się każdy średnio zaawansowany turysta. Bardziej nieprzyjemne jest uczucie, że pod tobą znajduje się przepaść, którą masz kilkaset metrów tuż pod swoim tyłkiem. Ale jeśli będziesz się mocno trzymać i patrzeć, gdzie kroczysz, nic ci się nie stanie. Na szczyt Negoiu docieramy bez komplikacji. Zostajemy tu przez kilkadziesiąt minut. Mamy lżejszy posiłek, robimy zdjęcia i podziwiamy widoki. Następnie zaczynamy zejście, które jest już całkiem spore. Prowadzi po pochyłej, wąskiej półce skalnej, obok której stacza się wodospad. Mokry żwir często się ślizga. Z zaciśniętymi tyłkami schodzimy pomyślnie. Znowu zaczynamy się wspinać, tym razem przez rumowisko i przekraczamy kolejne pole firnowe. Wspinamy się na kolejny szczyt Serbot (2331m.nm). Prowadzi do niego szorstka, kamienista ścieżka, która wcale nie wygląda na ścieżkę. Przejedziemy przez szczyt Serboty i zejdziemy na nowy, blaszany biwak dla uchodźców, gdzie spędzimy noc. Te biwaki mają ogromną przewagę. Mają łóżka piętrowe, bez materacy, ale nie musisz leżeć na zimnej ziemi, jak pada, jesteś pod twardym dachem i nie musisz kucać w małym namiocie, a co najważniejsze Nie trzeba rozbijać namiotu i przepakowywać go rano. Pod biwakiem znajdujemy nieocenione źródło wody. Znowu gotujemy, rozmawiamy i zasypiamy około 22:00. 14.07.2018, dzień siódmy O ósmej wstajemy, gotujemy, dolewamy wody, pakujemy się i wyruszamy na nowe horyzonty. Wchodzimy, schodzimy, naprzemiennie teren mieszany ze skalistym i tu i tam z firmą. Znów spotykamy stada owiec, znowu przemierzamy. Tutaj robimy sobie przerwę na jedzenie i robimy zdjęcia po drodze. Tak wieczorem docieramy nad jezioro Avrig, gdzie rozbijamy namioty. Znowu gotujemy, rozmawiamy i kładziemy się około 22:00. 15.07.2018, dzień ósmy Wstajemy około godziny ósmej. Ostatni dzień w Fagaras. Dziś mamy przed sobą naprawdę długą drogę, do wioski Sebesu de Sus. Droga, która prowadzi tylko w dół. Mamy zejście prawie 1700 metrów w dół. Pierwszy kilometr to ostry zjazd. Następnie schodzimy tylko powoli, ale i dłużej. Spotykamy owce, robimy przerwy i na wysokości około 1500mnm zaczynają pojawiać się drzewa. Jednocześnie wyraźnie się ociepla, gdy spada. Podczas gdy powyżej temperatura nigdy nie przekroczyła 10st. Celsjusza, więc na wysokości 1500m.nm jest 20st. Celsjusz. Wchodzimy do lasu, przechodzimy przez łąki i słońce zaczyna już mocno palić. Zwracamy się w stronę grzbietu. Nad górami przetaczają się ciężkie chmury i tam pada deszcz. Oto parowiec. Po drodze odstraszamy wiele żmij. Wieczorem w końcu docieramy do wioski, która leży na wysokości około 450m.nm. Jest 34st. Celsjusz. Budowanie namiotów nie ma żadnej wartości. Idziemy do miejscowej knajpy, a potem kąpiemy się w strumieniu, którego woda ma przyjemne 25 stopni. Wychodzimy poza wieś, rzucamy maty na ziemię i zasypiamy. 16.07.2018 dzień dziewiąty Budzimy się około godziny 9:00. Idziemy do sklepu po świeże wypieki i jemy śniadanie. O godzinie 11 wyjeżdżamy autobusem do pięknego miasta Sibiu, z Sibiu do Braszowa iz powrotem do naszego pięknego czeskiego kraju. Ponieważ mieliśmy okazję poznać Rumunię w pierwszych i ostatnich dniach, muszę powiedzieć, że jest to piękny kraj. Zwłaszcza tereny wiejskie, na które cywilizacja ma niewielki wpływ. A te góry … są naprawdę dziewicze. Wysokość Fagaras można porównać do Wysokich Tatr. Ale w Tatrach spaceruje się grzbietami po utwardzonych drogach, spotyka się z hordami turystów iw każdej chwili trafia się na chatę. W Fagaras jest odwrotnie. Drogi są nieutwardzone, często trzeba improwizować i rzadko można spotkać turystów. Przez całe 8 dni na grzbietach spotkasz kilka osób, które policzysz na palcach obu rąk. A jeśli zraniony lub rozdarty hydrovak nie zmusi cię do zejścia z grzbietu, nie natkniesz się na żadne chaty. W Fagaras najczęściej spotkasz owce, psy pasterskie i kozice. Po prostu bajka. Fagaras jest ogromny, wytrzymały, majestatyczny i samo patrzenie na niego budzi szacunek. Podsumowując, chciałbym podziękować tym górom. Wszedłem do Fagaras z szacunkiem i pokorą i wyszedłem z podziękowaniem. Fagaras nie da Ci nic za darmo. Co najmniej zajmie Ci to dużo energii tyle razy, ile nie uda ci się zamknąć. Wielokrotnie padało pytanie, dlaczego się wspinać. Dlaczego brutalność. Wciąż wspinamy się na szczyty kompletnie zniszczeni i wyczerpani. Niektórzy płacą za to najwyższy podatek. Niestety. Nikomu nie przyszło do głowy, żeby spakować swoje pięć śliwek, odwrócić się i po prostu odejść. W górach nie ma linii startu i mety. Nie ma kamer ani widzów. To nie jest konsumpcja. To jest serce. Nie wspinamy się dla innych. Wspinamy się dla siebie. Nie musimy nikomu niczego udowadniać. Góry są nieskrępowane, nieoczekiwane i nieustępliwe. Ale jeśli wejdziesz do nich z szacunkiem i czcią, hojnie cię wynagrodzą. W górach, a może tylko w nich, poznasz tylko swoją siłę i słabość. W górach wszystko jest czyste i prawdziwe. Często do skrajności. Więc jeszcze raz DZIĘKUJĘ. PS prosím, nezapomínejte na pravidlo, že to, co si do hor přinesete (a nejen do nich), si pak také odneste. Pokud je někde oblast, kam je zakázaný vstup, respektujte to. Ten zákaz má svůj důvod. Vyhnete se tak zranění, nebo nenarušíte místní faunu a flóru.

Można to również pominąć

Trochę alpejskiej flory :-)

Galasescu Mic

Serbota

W siodle koło Podragu

Po pierwszej wspinaczce na granią

Wyszukiwanie lokalizacji GPS

Chwila od biwaku