Przejście przez masyw Watzmanna

Tego wszystkiego i wiele więcej można oczekiwać po wizycie w tym mało znaczącym, ale bardzo malowniczym zakątku Niemiec na mapie. Park Narodowy Berchtesgaden znajduje się rzut kamieniem od Salzburga. Autostrada A1 z Austrii lub A8 z Niemiec sprawiają, że jest to bardzo łatwo dostępne miejsce. To piękne 5 godzin jazdy od Brna. Szkoda więc skupić się tylko na przekroczeniu głównej grani Watzmanna (co zajmuje 2–3 dni), ale zostać na chwilę i cieszyć się urzekającym urokiem gór, czystych jezior, ferrat, kwitnących miast i wreszcie , historia Kehlsteina.

Od zjazdu do Watzmannhaus

2000-osobowa Watzmann-Mittelspitze znajduje się w bajkowym otoczeniu Alp Berchtesgaden. Zdobycie tego szczytu to nie tylko przygoda, ale także uczta dla oczu. Dzięki wysokości 2713 metrów Watzmann – Mittelspitze jest daleka od konkurowania z najwyższymi szczytami alpejskimi. Jednak wspinaczka jest bardzo popularna, ponieważ jej biała skała, w przeciwieństwie do sąsiedniego jeziora Königssee i okolicznych lasów, jest nagrodą dla wszystkich fotografów. Góra znajduje się w Alpach Berchtesgaden, kompleksie rozciągającym się w południowo-wschodniej Bawarii, około 120 kilometrów od Monachium, w bliskiej odległości od Austrii. Sam szczyt Watzmann – Mittelspitze jest najwyższym punktem masywu Watzmann o tej samej nazwie, który ma dwa niższe szczyty Hocheck (2651 m) i Südspitze (2712 m).

Miejsce noclegu, spanie, pływanie, kilka śniadań i obiadokolacji

Zostawiamy zaparkowany samochód w centrum Ramsau bei Berchtesgaden i idziemy oznakowanym szlakiem turystycznym do Wimbachbrücke. To jeden z głównych punktów startowych wycieczek pieszych, mmj. również do chaty Watzmannhaus. Jest duży, płatny parking, a także autobusy z Berchtesgaden lub Königsee. Są tu niezliczone sąsiednie parkingi, więc jeśli nie ma miejsca, na pewno odniesiesz sukces w innym miejscu.

Zanim dojdziemy do kamiennych przejść konieczne jest ukończenie pierwszej części podjazdu, która wije się zygzakiem po północnym zboczu, porośnięta jest lasem. Jedziemy trasą 441 i zanim przejdziemy przez roślinność, nie jest ona ruchliwa. Naszą podróż skrócą jednak dwie przyjemne knajpki, a ponieważ nie ma się czego spieszyć, z przyjemnością skorzystamy z poczęstunku. Naszym celem na pierwszy dzień jest tylko domek Watzmannhaus, który leży na wysokości 1930 metrów. Tak więc pod koniec dnia mamy solidne 1300 metrów podjazdu.

Zawsze jest coś do zrobienia, więc podróż jest przyjemna

Do domku dochodzimy po około 4–5 godzinach i skaczemy trochę wyżej.

Domek jest ogromny i oferuje ponad 200 miejsc do spania. Nie musisz nic nosić przy sobie (śpiwór, karimata). Domek gotuje bardzo dobrze, z ubezpieczeniem OEAV ceny są całkiem przyjemne, a siedzenie na tarasie może nawet więcej.

Hocheck (2651 m) czeka na nas pierwszy. Nie trzeba wyjaśniać, gdzie się udać. Dominujący szczyt w kształcie kolca skieruje Cię do siebie. Droga jest dobrze widoczna i od początku ma charakter serpentyny. W Hocheck znajduje się biwak i drogowskaz z przybliżonym czasem zdobywania kolejnych szczytów. Czasy według drogowskazu z chaty są następujące: Hocheck – 3h, Mittlespitze 4h, Südspitze 6,5h, Wimbachgriessgütte 10h Jak widać, to długa wędrówka i nie chciałbym bagatelizować tych czasów, ale nam się udało do chaty Wimbachgriessgütte (która kończy całą wędrówkę i ona często tu śpi) w zaledwie 7 godzin i mimo że mieliśmy ją zarezerwowaną, udaliśmy się na parking.

Budzimy się ze słońcem i D-Day może się rozpocząć.

Pierwsza część dotyczy wyłącznie wspinania się po kamieniach, skałach, bez konieczności zabezpieczenia

Widok na Königsee do austriackich Alp

Tutaj możesz albo zakończyć wędrówkę, albo kontynuować ferratę na grzbiecie na szczyty Mittelspitze i Südspitze. Gorąco polecam kontynuowanie, ponieważ przygoda jest gwarantowana. Oczywiście warunkiem jest wyposażenie nadżelazne do następnego kroku.

Do najwyższego punktu masywu Mittelspitze jest około godziny. Jeszcze dwie godziny na Südspitze.

Charakter ferratu jest interesujący, ponieważ podążasz ostrą granią, ale nie czekają na Ciebie żadne sztuczki (tylko poziom trudności B). Sama grań jest nieco trudna z kilkoma odsłoniętymi miejscami, długość zabezpieczonej ścieżki to 2,5 km. Droga jest często śliska, więc prawdopodobnie będzie nieprzyjemna, gdy będzie mokra. Ścieżka jest wymagająca, szczególnie ze względu na całkowitą długość i przewyższenie. Niebezpieczne podczas burzy, śniegu lub oblodzenia.

Na ostatnim szczycie Watzmanna łapie nas deszcz, więc tutaj nie zwlekamy i schodzimy jak najszybciej. To jest nieprzyjemne i długie.

Początek doliny Wimbachtal

Po około 3 godzinach jesteśmy w końcu w domku

Do domku jest jeszcze 11 km! W końcu pogoda zostaje ponownie wybrana i jedziemy przyjemną ścieżką przez dolinę Wimbachtal do schroniska Wimbachschloß na parking.

Słynny widok z Berchtesgaden (Watzmann po prawej, 2713 m, Watzmannfrau po lewej, 2307 m, wśród nich skalne zęby Watzmannkinder) jest pokryty legendą. W starożytności krajem rządził okrutny król Zlojíř (niem. Watzmann). Był surową furią, która pił krew z piersi swojej matki, później kochając tylko polowanie. Jego żonę i dzieci wychowano na zło. Na polach, lasach i łąkach odbywały się w dzień iw nocy królewskie polowania. Łowcy polujący na zwierzynę podeptali ziarno i rozproszyli stada. Pewnego dnia król i jego świta polowali na leśnym pastwisku w pobliżu chaty pasterza. Stado psów królewskich podarło psa pasterza, ugryzło dziecko pasterza, ugryzło gardło pasterza i ostatecznie zabiło samego pasterza. Król Zlojíř zaśmiał się okropnie. Bóg stracił cierpliwość, zesłał burzę w Alpy Berchetsgaden, która wystraszyła psy myśliwskie i udusili królową Zloję i ich siedmioro dzieci. Ich krew wlewała się do doliny, a martwe ciała wrosły w skałę. Do dziś skamieniały król Zlojíř stoi jak szczyt góry, wokół niego jego żona i siedmioro dzieci, a głęboko w dole lśnią dwa jeziora, do których wlewała się krew okrutników.