Przejedź przez przełęcze Lachalung la i Nakeela

Z Pang (4500 m npm) droga prowadzi przez bardzo ładną boczną dolinę otoczoną zwietrzałymi skałami. To wyjście na siodło Lachalung la przez wielu uważane jest za jeden z najpiękniejszych odcinków całej drogi z Leh do Manali.

Pierwotnie stosunkowo szeroka dolina, szybko zamieni się w wąski wąwóz, po którym wejdziesz w siodło.

Droga musiała być dosłownie odpalona w wąwozie, gdyż miejscami jest wąska. Wokół ciebie będzie wiele dramatycznych formacji skalnych.

Prawie można powiedzieć, jak rozpoczął się i zakończył wąwóz. Region nagle się otwiera, a chwilę temu między płaskimi zwietrzałymi zboczami pełnymi małych skał nagle stosunkowo leniwie płynie dzika rzeka.

W końcu docieramy do stosunkowo niskiej przełęczy Lachalung la (5066 m npm). Niezbędny jest słupek wysokościowy o wysokości wskazanej w śladach, flagi modlitewne i widok na charakterystyczną poszarpaną górę.

Najbardziej typowy widok z siodła to góra „Zubata“ na wysokości ok. 5600 m npm, z której teoretycznie mógłby być bardzo ładny widok. Jednak wspinaczka nie wydaje się być klasyczną turystyką.

Z Lachalunga, z pięcioma długimi serpentynami, schodzi na dno doliny (tylko około 300 metrów nad poziomem morza), a następnie mniej więcej przemieszcza się po zboczach góry „Toothy”, która z bliska wygląda jak forteca. Większość pojazdów, które tu spotykasz, to ciężarówki z westchnieniem. Droga z roku na rok się poprawia, a tym samym przyspiesza. Przed laty, głównie szutrowe, teraz jest dużo odcinków asfaltowych.

Najwyższy punkt na zboczach Toothy Mountain to Przełęcz Nakeela (4920 m npm), choć dość daleko mu do klasycznej przełęczy.

Wokół połowy przełęczy Nakeel są dziesiątki rockmanów. Patrząc wstecz, widać zakręty drogi i przełęcz Lachalung la całkowicie na horyzoncie. Ta trasa między tymi dwoma przełęczami należy do mniej interesujących fragmentów podróży z Leh do Manali.

Za przełęczą Nakeel za chwilę otworzą się widoki na głęboki kanion, na którego przeciwległym zboczu zobaczysz starą ścieżkę wijącą się w niekończących się zakrętach w górę.

Z Nakeel zejdziesz na wysokość ponad ośmiuset metrów do wielkiej doliny rzeki Carap – jednego z ważnych źródeł rzeki Zanskar. Wzdłuż Tsarapu można też dojść do Zansakr bardzo długą trasą trekkingową, która jest praktycznie rzadkością dla turystów. Przed tobą będą słynne serpentynowe pętle Gata.

Pętle Gata z 21 serpentynami to jedne z najpopularni­ejszych miejsc dla rowerzystów na całej tej drodze.

Wielu kierowców jeepów nie chce jeździć długimi, niskimi pętlami Gata przeznaczonymi głównie dla ciężarówek, więc robili małe skróty na szutrowych drogach. Więc może spodoba ci się trochę adrenaliny podczas zejścia.

Po zakręcie dotrzemy do zasięgu rzeki Carap na ok. (4180 m npm), czyli najniżej po wielu godzinach jazdy. Stąd znów będziecie się wspinać, więc naprawdę możemy polecić tę trasę tylko dobrze zaaklimatyzowanym osobom, jeśli nie chcą jej dopełniać bólami głowy czy jeszcze gorszymi objawami choroby górskiej. Przejedź jeszcze kilka kilometrów wzdłuż rzeki, zanim zobaczysz na horyzoncie obóz namiotowy Sarchu. Tylko tutaj opuścisz Dżammu i Kaszmir i wjedziesz do Himachal Pradesche, mimo że znak graniczny był już zaskakująco w Pang. Zanim jednak dotrzesz do Sarchu (4300 m n.p.m.), będziesz musiał pokonać w sumie prawie siedem kilometrów do Kanionu Tsarapu, zanim w końcu dotrzesz do mostu nad rzeką i przedostaniesz się na drugą stronę.

Sarchu działa nie tylko jako miasteczko namiotowe, w którym można się przespać czy zjeść, ale także jako posterunek, na którym tracisz trochę czasu, zanim napiszą cię w wielkiej książce. Stąd można przejść przez przełęcz Baralacha la, a tym samym główny grzbiet Himalajów.