Wędruj przez przełęcz Kongmaru la

Okolice Kang Yatse słyną ze złej pogody – za kilka minut chmury mogą zasłonić słońce i może zacząć padać śnieg, więc nie warto wstawać bardzo wcześnie i próbować znaleźć się w siodle tak szybko, jak to możliwe. możliwy. Z kempingu Lartsa widać już całą drogę do siodła, które nie wygląda na dwa razy bardziej groźne. Nawet nie pomyślisz, że czeka na Ciebie ponad 600 metrów wysokości. Droga nie prowadzi bezpośrednio, ale skręca w prawo i wznosi się przez sezonowe koryto potoku, gdzie prawdopodobnie nie trafisz do wody, więc musisz narysować z wyprzedzeniem.

Początkowo droga wznosi się powoli przez niewielką boczną dolinę otoczoną kolorowymi zboczami.

Ścieżka stopniowo zawraca i wspina się na płaski grzbiet i zbliża się coraz bardziej do głównego stromego zbocza. W oddali wystaje góra, zwana szczytem Kongmaru (5680 m n.p.m.), na zboczu którego znajduje się niewielki lodowiec dostarczający wodę do całej doliny. Z siodła możesz spokojnie wspiąć się na szczyt, jeśli masz więcej czasu, energii i co najważniejsze – pogody. To taka mała sekretna wskazówka.

Na płaskiej płycie na wysokości około 4950 m n.p.m. kończy się stosunkowo wygodny podjazd i zaczyna się strome zbocze, które przetestuje Twoją siłę. Patrząc wstecz, można podziwiać zerodowane zbocza tutejszych gór.

Droga pnie się krętymi zboczami i jest coraz więcej przerw na wydech. Patrząc wstecz, widać płaskowyż i obie doliny.

Po ciężkim podejściu w końcu wjeżdżasz na siodło Kongmar la. Zostaniesz przywitany przez powiewające flagi i piękny widok na odludny krajobraz, który już należy do dorzecza rzeki Markha / od której nazwano tę wędrówkę / lub Zanskar.

Naprzeciwko znajduje się najwyższa daleko i szeroka góra – Kang Yatse (6400 m npm). Może się zdarzyć, że za godzinę po rozkoszowaniu się siodłem zaświeci nad nim słońce, a za chwilę znowu zacznie padać śnieg.

Nawet spojrzenie wstecz na rozwidlone grzbiety ma swój urok. Czujesz tu też względną samotność, bo w ciągu dnia spotkasz tylko jedną lub dwie zorganizowane wyprawy i rzadko kogoś podróżującego samodzielnie.

Po chwili pozostaje nam już tylko zejść z siodła i ruszyć w dół – na równinę Nimaling, popularne letnie pastwisko dla jaków. Jest jeszcze jeden namiot herbaciany, więc możliwość przynajmniej małej przekąski.

Od strony południowej siodło i przylegający do niego grzbiet wyglądają jeszcze „łatwiej” – jak zupełnie nieistotne wzniesienie, a nie pięciotysięczne.

Wcześniej tylko pasterze i wieśniacy przechodzili przez siodło, które było bliżej doliny Indusu niż wzdłuż rzeki. Teraz jeżdżą tu tylko przyczepy trekkingowe z obsługą.

Ostateczne zejście na równinę Nimaling otaczającą rzekę Markhu jest w końcu nieco bardziej strome. Na koniec ciesz się widokiem Kang Yatse, ponieważ wtedy znika on za granią i nie jest widoczny z obozu. Sekretną wskazówką może być płaski grzbiet lodowcowy bezpośrednio nad kempingiem, na którym można wspiąć się na wysokość ponad 5900 metrów nad poziomem morza bez wchodzenia na lodowiec. Po około 5 godzinach marszu dotrzesz do kempingu, gdzie na pewno nie pogardzisz gorącą herbatą.