Jazda przez Zoji la pass

Tuż za Sonamarg znajduje się ogromny parking ciężarówek czekających na rozkaz przekroczenia przełęczy. Dość często ruch na przełęczy jest całkowicie zatrzymywany lub dozwolony tylko w jednym kierunku.

Pierwsze 14 kilometrów drogi przebiega powoli doliną rzeki Sindh i dopiero tuż przed bazą wojskową Baltal zacznie się wspinać po zwietrzałym zboczu góry. Droga tutaj jest często niszczona przez masowe osuwiska. Widok na okoliczne cztery i pięć tysięcy szczytów jest bardzo ładny. Pielgrzymi kontynuują wędrówkę przez dolinę do świętej jaskini Amarnath i dalej do Pahalgam.

Droga jest naprawdę prowadzona przez bardzo zwietrzałe zbocza gruzowe, a jej konstrukcja w zasadzie zburzyła cały zbocze góry.

Dzięki ciągłej pracy na tej zapierającej dech w piersiach drodze przez Himalaje, prawie zawsze czekasz na opóźnienia w przejeździe. Z drugiej strony, jeśli pogoda jest piękna, przynajmniej możesz cieszyć się pięknymi widokami na okoliczne góry i malowniczą dolinę Singhu głęboko pod tobą.

Z większej wysokości i odległości miło jest zobaczyć, dlaczego droga jest tak niebezpieczna i wiecznie naprawiana – na bardzo długim odcinku przemierza strome lawiny i rumoszowe zbocza, tak że za każdym razem, gdy topnieje śnieg lub ulewne deszcze, tony śniegu lub błota gromadzą się na nim.

Mimo dodatkowej ostrożności zdarza się, że zmęczony kierowca popełnia tu błąd i ląduje w przepaści. Ta droga zasłużenie należy do tak zwanych dróg śmierci.

Widoki na dolinę Sindh zapierają dech w piersiach aż do przełęczy.

Najpopularniejszym pojazdem roboczym jest tutaj spychacz połączony z młotem pneumatycznym, który wysyła swoją pracę bezpośrednio pod nim do wąwozu.

Ostatni nierówny odcinek drogi jest wystrzeliwany w pionowe ściany górskie na dwóch piętrach jeden nad drugim. Droga jest jednokierunkowa.

W związku z tym, że do całego Ladakhu prowadzą tylko dwie drogi, a ta jest „łatwiejsza”, często jest to prawdziwy korek dla ciężarówek.

Po przekroczeniu jezdni nad przepaścią droga prowadzi dalej przez łagodną, płaską dolinę rzeki bez widoków. Na początku lata jest jednak jedna ciekawa rzecz, a mianowicie gigantyczne zaspy, przez które trzeba przejść.

Sama przełęcz przypomina raczej mniejszy płaskowyż otoczony kamiennymi ścianami bez żadnego znaczącego widoku.

Zejście do Drass prowadzi przez długą, znacznie łagodniejszą dolinę bez podobnych problemów jak po południowej stronie przełęczy.

Przy odrobinie szczęścia spotkasz tu także kilkudziesięciu żołnierzy prowadzących wysokogórskie szkolenie wojskowe. W pobliżu drogi znajduje się kilka lodowców i gór odpowiednich do tej aktywności.

Baza żołnierzy indyjskich – wspinaczy – położona jest w malowniczym krajobrazie i na wysokości ponad 3400 metrów nad poziomem morza.

Zanim dotrzesz do Drass, miniesz kilka bocznych dolin, które być może odwiedzało niewielu turystów od wielu lat.