Wycieczka po dolinie Suru

Panikhar słynie z pięknych wschodów słońca nad górą o wysokości pięciu i pół tysiąca metrów na południowym krańcu doliny Suru. Celem tej wyprawy są polodowcowe doliny po obu stronach. Pierwsza część podróży to polna droga prowadząca do Padum – stolicy himalajskiego królestwa Zanskar. Ruch jest bardzo niewielki, a widoki przepiękne, więc siedem kilometrów, które dzielą Cię od moreny, wcale Ci nie przeszkadza. Niedaleko za Panikchar znajduje się kolejny most na rzece Suru do małej wioski po drugiej stronie.

Jak tylko będziesz miał wioskę za sobą, po półgodzinnym spacerze będziesz miał piękny widok na rozległe zielone pola prowadzące prawie w góry.

Po chwili otwiera się całkiem ładny widok na Zakonnicę. Ciesz się nim, bo nie zobaczysz go do końca podróży.

Dolina Suru, otoczona górskimi gigantami, jest niezwykle malownicza.

Po półtorej godzinie marszu z Panikchar w końcu pora zejść z drogi i wyruszyć na morenę, aby wspiąć się na lodowiec i na początek malowniczej trasy nad doliną Suru. Na turn nie można w ogóle przekroczyć. Droga wykona pierwszy ostry zakręt wokół moreny i tam, gdzie ją przecina, udasz się w górę przez wioskę Tarangoz. Po kilkudziesięciu metrach wspinaczki będziesz miał ładny widok na to, co Cię za chwilę czeka. Podejście po prawej stronie doliny, następnie wysoko po zboczu pokonując polodowcową rzekę i marsz do starszej już zielonej moreny a następnie trawersem po zboczu.

Po wejściu na wioskę Tarangoz poczujesz, że zieleń jest być może ukryta przed górami za kamiennymi płotami. Wszystkie wioski wzdłuż drogi są zaopatrzone w zaawansowane kanały irygacyjne odprowadzające wodę ze strumieni lodowcowych.

Na wysokości około 3700 metrów nad poziomem morza dojdziesz do świeżo odsłoniętego progu skalnego, na którym do niedawna musiał znajdować się lodowiec. Tutaj kończy się żywotna część doliny. Jednak żadna droga do Kaszmiru nie prowadzi tutaj. Czas więc zacząć przemierzać stok na wschód i wreszcie nacieszyć się właściwymi widokami na dolinę rzeki Suru.

Jedyną przeszkodą w udaniu się na wschód na zboczach jest przekroczenie lodowcowego potoku. Nie jest tak szeroka, ale ma strome zbocze, więc lepiej jest znaleźć nieco węższe miejsce niż próbować brodzić, modlić się i skakać na šemíku.

Panoramiczne widoki na zakole rzeki Suru otoczone górskimi gigantami zapierają dech w piersiach / zobacz. wstępna fotorelacja. Idealne miejsce na dłuższą przerwę lub lunch. Poniżej możesz zobaczyć wioski zarówno Tarangoz, z których zacząłeś się wspinać, jak i większego Tongul. Droga przez trawers, która początkowo wydawała się idealna, staje się coraz bardziej stroma i kamienista. W końcu prawdopodobnie nie będziesz miał innego wyjścia, jak zejść ponad sto metrów poniżej zwykłej ścieżki wzdłuż kanału irygacyjnego.

Ale największym magnesem dla twoich oczu będzie niesamowita końcówka Kunu, wznosząca się wysoko nad okolicznymi szczytami. Uważa się, że jest znacznie trudniejszy do wspinaczki niż jego nieco wyższy brat, Zakonnica.

Jeśli jesteś tu na początku lata, czasami poczujesz się jak w górskim ogrodzie botanicznym. Oprócz tego zobaczysz tu krążące drapieżne ptaki oraz ciekawski świstak wyglądający z nor. Przed Tobą zejście do Tongul lub kontynuacja wyprawy do kolejnej polodowcowej doliny.