Wejście na Gross Grünhorn
Wspinaczka po grani w Alpach Berneńskich
Południowo-zachodnia grań Gross Grünhorn (4043 m) to przyjemna eksponowana wspinaczka o trudności 3 miejsc, poprzedzona klasyczną wędrówką po lodowcu z noclegiem w Konkordia hütte. Ostatnia wspinaczka prowadzi przez szczyt Grünegghorn (3860 m). Ogólna trudność jest oznaczona jako PD+. Udaliśmy się tam w lipcu 2023 r.
Lodowiec Aletsch
Rozpoczyna się w miejscowości Fiesch, skąd kolejka jedzie na Fiescheralp (2200 m). Ze szczytu kolejki podążamy ścieżką, którą mijają rowerzyści i turyści, przejeżdżamy przez tunel o długości około 1200 metrów i po kolejnych 1,5 km jesteśmy na lodowcu. Alletschgletcher to największy lodowiec dolinny w Alpach. Jednak w ciągu ostatnich trzydziestu lat stracił ponad jedną trzecią swojej powierzchni. Widok jest naprawdę żałosny, to rozdarta równina, pośrodku której wznoszą się dwa szutrowe tory, jakby przebiegała przez nią autostrada. Przeszliśmy część piargu, ponieważ omijało to większe pęknięcia, ale odkryliśmy to dopiero w połowie trasy, a potem zastosowaliśmy to w drodze powrotnej. Idziesz przez lodowiec jak księżycowy krajobraz, idziesz nim kilka kilometrów i zajmie Ci to co najmniej dwie i pół godziny, ale więcej, bo zaplątujesz się w szczelinach. Głębokie bruzdy są miejscami zielono-niebieskie, miejscami czarne i pełne gruzu, gdzieniegdzie woda płynie jak strumień. Przejście przez Aletschgletcher to wspaniałe przeżycie i przeżycie, ale jednocześnie trochę smutno z powodu tego, jak wygląda lodowiec i zdajesz sobie sprawę, że nie zostanie już nic dla następnego pokolenia.
Chata Konkordia
Opuściliśmy wieś Fiesch w południe i byliśmy dopiero w chacie na obiad, trochę po szóstej wieczorem.
Po drabinie lub via ferrata
Do schroniska prowadzi się od południa via ferrata, czyli najpierw trzeba przedostać się na skraj lodowca ze szczelinami, przejść przez piargi i kołyszące się głazy, a potem wspiąć się miejscami po znakach na wysokość 200 metrów. Z drugiej strony – od Konkordiaplatz – będącego swego rodzaju placem polodowcowym, a raczej lodowcowym skrzyżowaniem bezpośrednio pod chatą – do chaty prowadzą stumetrowe metalowe schody. Pokonanie obu jest przeżyciem. Położenie chaty na tle otaczającego terenu to z pewnością wpływ topnienia lodowca. Nie chcesz drapać się w górę iw dół więcej niż dwa razy w ciągu dwóch dni. Poza tym orientacja po domku jest dość słaba, dwa razy udało nam się zgubić.
Wspinamy się na grań szczytową
Wyszliśmy z chaty o czwartej nad ranem i zgubiliśmy się tuż przed chatą, bo przy świetle czołówek nie mogliśmy znaleźć metalowych schodów w dół. Poprzedniego dnia schodziliśmy drugą drogą via ferrata. Na szczęście druga para też wyjeżdżała, więc nie zabawiliśmy długo. Wyprawa na lodowiec udała się, bo mogliśmy chodzić po kamiennych rumowiskach i nie trzeba było męczyć się ze szczelinami. Para Szwajcarów poprawnie pokazała nam, gdzie zacząć wspinaczkę między skałami po śniegu. Wspinając się na Gross Grünhorn łączysz wszystkie swoje umiejętności alpejskie – nie tylko chodzenie po lodowcu i wspinanie się po skałach i gruzach, ale także wspinaczkę z twardym czekanem – jest jeden nieprzyjemny odcinek o długości około 50 metrów, czyli około 50 stopni i to zależy od tego, jak dobre są kroki w nim wydeptane. Jeśli chodzi o grzbiet, który na zdjęciu ledwo wystaje zza zaspy śnieżnej, jest to dość prosta wędrówka, która zabierze Cię głównie pod względem fizycznym.
Grunegghorn
Kiedy przekroczysz pas śniegu, przed tobą pojawi się grzbiet Grünegghorn. Na ujęciu stoję dokładnie w miejscu, w którym została znaleziona. Szczyt Gros Grünhorn to druga grań po lewej stronie, można się na nią dostać tylko wspinając się całą granią Grünegghorn na szczyt – po prawej. Stamtąd schodzi się na chwilę w dół skały – około 60 metrów wysokości, co nie jest zbyt przyjemnym zejściem, bo jest dużo odsłonięcia.
Gross Grünhorn
Końcowe zejście – po zejściu ze skały Grünegghorn – zaczyna się firnowym przejściem. Mamy torbę wiszącą gdzieś tam na samym początku skały. To było miejsce, w którym się obróciliśmy, chociaż pierwotny zamiar był zupełnie inny. Pierwotnie planowaliśmy to jako przejście, czyli przez Klein Grünhorn, a następnie przez lodowiec do schroniska Mönchsjoch. Pomysł ten okazał się chybiony. Trochę wstyd przyznać, że była to dla nas również wycieczka aklimatyzacyjna. Zawsze myślisz, że masz już jakieś doświadczenie, a potem robisz coś tak głupiego. Jakoś przegapiliśmy informację, że trudność wspinaczki między dwoma Grünhornami to AD+, z którą można by sobie poradzić, gdyby nic innego na człowieka nie czekało. W schronisku Mönchsjoch
ale dalej stąd niż z powrotem do Konkordii, a wędrówka po lodowcu w lecie nic nie warta, a w dodatku nie wydeptana.
Na szczęście część tego doświadczenia opłaciła się i opłaciło się również to, że w tym momencie spotkaliśmy zarówno dwóch Szwajcarów, jak i przewodnika górskiego z klientem, którzy schodzili ze szczytu. Potwierdzili nam, że grań przed nami jest trudna do nawigacji i że burza, która została zgłoszona o szóstej wieczorem, ma nadejść o trzeciej. Nie czekaliśmy wtedy na nic i zawróciliśmy z nimi do Konkordii. Oczywiście burza się nie wydarzyła, ale tak zwykle jest, jeśli się to uszanuje, niestety przeżyłem też drugi przypadek i nigdy nie chcę go powtórzyć. I tak byliśmy wykończeni, dosłownie pełzałam jak ślimak przez ostatnie setki metrów z uporczywym bólem głowy, na który nie pomagała nawet różowa pigułka.
Zejście w dół
Jakoś przeoczyliśmy informację, że między dwoma Grünhornami trudność wspinaczki to AD+, z którą można by sobie poradzić, gdyby nic innego nie czekało tego dnia na osobę. Jednak stąd do Mönchsjoch hütte jest znacznie dalej niż z powrotem do Konkordii, a podróż latem po lodowcu nic nie warta, o czym niestety nie wiedzieliśmy i nie mogliśmy nigdzie wyczytać. Na szczęście trochę tego doświadczenia już się ma, więc kiedy w tym momencie spotkaliśmy nie tylko dwóch Szwajcarów schodzących ze szczytu, ale także przewodnika górskiego. Szybko zrozumieliśmy z tego, co mówili, że grań przed nami jest trudna do nawigacji, a ponadto burza, która była zgłoszona o szóstej wieczorem, ma nadejść o trzeciej. Więc odwróciliśmy to z nimi z powrotem do Konkordii i byli całkiem zadowoleni z firmy. Oczywiście burza się nie wydarzyła, ale tak zwykle jest, jeśli się to uszanuje. I tak byliśmy wystarczająco zmęczeni. Ostatnie setki metrów dosłownie przeczołgałem się z dokuczliwym bólem głowy. Ujęcie przedstawia widok ze szczytu w kierunku Konkordiaplatz.
