Beklimming van de Groß Grünhorn
Ridge klimmen in de Berner Alpen
De Gross Grünhorn (4043 m) zuidwestelijke bergkam is een mooie klim met een moeilijkheidsgraad van 3 plaatsen, voorafgegaan door een klassieke gletsjerwandeling met overnachting in de Konkordia-hütte. De slotklim voert over de top van de Grünegghorn (3860 m). De algehele moeilijkheidsgraad wordt vermeld als PD+. We zijn er in juli 2023 geweest.
Aletsch-gletsjer
Het begint in het dorp Fiesch, vanwaar de kabelbaan naar de Fiescheralp (2200 m) gaat. Vanaf de top van de kabelbaan volg je een pad waar motorrijders en toeristen je passeren, je gaat door een tunnel van ongeveer 1.200 meter lang en na nog eens 1,5 km ben je bij de gletsjer. De Alletschgletcher is de grootste dalgletsjer in de Alpen. Het heeft de afgelopen dertig jaar echter meer dan een derde van zijn oppervlakte verloren. De aanblik ervan is echt zielig, het is een gescheurde vlakte, waar in het midden twee puinsporen oprijzen, alsof er een snelweg doorheen gaat. We hebben een deel van de puinhelling gelopen omdat het de grotere scheuren vermeed, maar we kwamen er pas halverwege de route achter en hebben het op de terugweg aangebracht. Je loopt door de gletsjer als een maanlandschap, je loopt er enkele kilometers langs en je doet er minstens twee en een half uur over, maar meer, omdat je verstrikt raakt in spleten. De diepe groeven zijn op sommige plaatsen groenblauw, op andere zwart en vol puin, op sommige stroomt het water als een beek. Het oversteken van de Aletschgletcher is een geweldige ervaring en ervaring, maar tegelijkertijd ben je een beetje verdrietig over hoe de gletsjer eruit ziet en realiseer je je dat er niets meer over zal zijn voor de volgende generatie.
Konkordia-hut
We verlieten het dorp Fiesch om 12.00 uur en waren pas na zes uur 's avonds in het huisje voor het avondeten.
Via een ladder of via ferrata
De hut wordt vanuit het zuiden benaderd via via ferrata, dat wil zeggen dat je eerst de rand van de gletsjer met spleten moet bereiken, puinhellingen en wuivende rotsblokken moet oversteken en dan 200 meter hoog moet klauteren op plaatsen op markeringen. Vanaf de andere kant – vanaf Konkordiaplatz – wat een soort gletsjerplein is, of liever een gletsjerkruising direct onder de hut – leidt een honderd meter lange metalen trap naar de hut. Beide overwinnen is een ervaring. De ligging van het huisje ten opzichte van het omliggende terrein is zeker een gevolg van het smelten van de gletsjer. Je wilt niet meer dan twee keer in twee dagen op en neer krabben. Daarnaast is de oriëntatie rond het huisje vrij slecht, we zijn er twee keer in geslaagd om te verdwalen.
We klimmen naar de topkam
We verlieten de hut om vier uur 's ochtends en slaagden erin vlak voor de hut te verdwalen, omdat we bij het licht van onze hoofdlampen de metalen trap naar beneden niet konden vinden. De vorige dag waren we via de via ferrata de andere kant op gekomen. Gelukkig ging het andere stel ook weg, dus lang bleven we niet hangen. De reis de gletsjer op ging goed omdat we op het steenpuin konden lopen en niet met spleten te maken hadden. Het Zwitserse stel wees ons correct waar we moesten beginnen met klimmen tussen de rotsen in de sneeuw. Bij het beklimmen van de Gross Grünhorn combineer je al je alpine vaardigheden – niet alleen lopen op de gletsjer en klauteren over rotsen en puin, maar ook klimmen met een stevige ijsbijl – er is een onaangenaam stuk van ongeveer 50 meter lang, dat is ongeveer 50 graden en het hangt ervan af hoe goed ze erin trappen. Tot aan de top, die op de foto nauwelijks achter de sneeuwbank vandaan gluurt, is het een vrij eenvoudige wandeling die je vooral fysiek zal brengen.
Grünegghorn
Als je de sneeuwbank oversteekt, verschijnt de grünegghorn voor je. In de opname sta ik precies op de plaats waar het is gevonden. De top van de Gros Grünhorn is de tweede bergkam aan de linkerkant, je kunt er alleen komen door de hele bergkam van de Grünegghorn naar boven te beklimmen – aan de rechterkant. Vanaf daar daal je kort de rots af – ongeveer 60 meter hoog, wat geen erg prettige klim naar beneden is, omdat er veel blootstelling is.
Bruto Grünhorn
De laatste afdaling – nadat je de Grünegghorn-rots bent afgedaald – begint met een firnpassage. We hebben ergens aan het begin van de rots ergens een tas hangen. Daar draaiden we om, hoewel de oorspronkelijke bedoeling totaal anders was. We hadden het oorspronkelijk gepland als overgang, dus over de Klein Grünhorn en dan over de gletsjer naar de Mönchsjochhütte. Dit idee bleek een verkeerde keuze te zijn. Ik schaam me een beetje om te zeggen dat het ook voor ons een acclimatisatiewandeling was. Je denkt altijd dat je al wat ervaring hebt, en dan doe je zoiets stoms. Op de een of andere manier hebben we de informatie gemist dat de klimmoeilijkheid tussen de twee Grünhorns AD+ is, wat nog steeds zou kunnen worden beheerd als er niets anders op een persoon wachtte. Op de Mönchsjochhut
maar het is verder van hier dan terug naar Konkordia, en de reis langs de gletsjer in de zomer is niets waard en bovendien niet goed betreden.
Gelukkig heeft een deel van die ervaring zijn vruchten afgeworpen en het heeft ook zijn vruchten afgeworpen dat we op dat moment zowel twee Zwitsers als de berggids met de klant hebben ontmoet die van de top naar beneden gingen. Ze bevestigden ons dat de heuvelrug moeilijk te bevaren is en dat de storm, die om zes uur 's avonds werd gemeld, naar verwachting om drie uur zal aankomen. We hebben op dat moment nergens op gewacht en het omgedraaid met hen terug naar Konkordia. Natuurlijk is de storm niet gebeurd, maar dat is meestal het geval als je het respecteert, helaas heb ik ook het tweede geval meegemaakt en ik wil het nooit herhalen. Doodmoe waren we toch, ik kroop letterlijk als een slak de laatste honderden meters door met aanhoudende hoofdpijn, waar zelfs een roze pil niet bij hielp.
Afdaling naar beneden
Op de een of andere manier hebben we de informatie gemist dat tussen de twee Grünhorns de klimmoeilijkheid AD+ is, wat mogelijk zou kunnen worden beheerd als er die dag niets anders op iemand wachtte. Het is echter aanzienlijk verder van hier naar de Mönchsjochhütte dan terug naar Konkordia, en de reis langs de gletsjer in de zomer is niets waard, wat we helaas niet wisten en nergens konden lezen. Gelukkig heeft men al wat van die ervaring, dus toen ontmoetten we op dat moment niet alleen de twee Zwitsers die van de top naar beneden kwamen, maar ook de berggids. We begrepen snel uit wat ze zeiden dat de heuvelrug die voor ons ligt moeilijk te bevaren is en bovendien dat de storm die om zes uur 's avonds werd gemeld, om drie uur zou komen. Dus we draaiden het om met hen terug naar Konkordia en ze waren best blij voor het bedrijf. Natuurlijk is de storm niet gebeurd, maar dat is meestal het geval als je het respecteert. We waren in ieder geval uitgeput genoeg. Ik kroop letterlijk de laatste honderden meters, met een zeurende hoofdpijn. De opname toont het uitzicht vanaf de top richting Konkordiaplatz.
