Nadelhorn, Allalinhorn, Feechopf, Jegihorn

Zakwaterowanie w obozie Saas Grund; to taki klasyk, obóz jest dobrze wyposażony, można tu również rozsądnie zaparkować samochód. Pierwszego dnia udajemy się na Allalinhorn (4027 m npm), idealne wzgórze aklimatyzacyjne, jeździliśmy tam kilka razy. Tym razem kusiło nas, aby spróbować go na północ (trudność AD), czyli „na czekanach” bezpośrednio ze stacji Mittel Allalin, ale żadnych wskazówek nie było, więc nie chcieliśmy tam jechać. Wzięliśmy więc to z tłumami (głównie jednorazowi czterotysięcznikowi turyści z przewodnikami) jak zwykle, ale było fajnie.

Ze stacji metra Mittel Allalin na szczyt jest pół mili. Podejście jest łatwe.

Po zejściu z Allalinhorn na siodło Feejoch zdecydowaliśmy się jeszcze trochę podjechać i ruszyliśmy granią do Feechopf (3888 m).

Prognoza zapowiadała uporczywy deszcz, ten dzień miał być całkowicie relaksujący, wystarczyło przenieść się 1200 metrów pod domek Mischabel. Próbowaliśmy zaplanować wejście do chaty do porannej przerwy, kiedy wydawało się to najbardziej wykonalne, ale kompletnie się nie udało, po drodze zmokliśmy, wyschliśmy i znowu zmokliśmy. Ścieżka prowadzi w większości po skale zabezpieczonej ferratą, ale poradzą sobie z nią nawet bardziej sprawni turyści. Domek stoi bezpośrednio na skale i oferuje fantastyczne widoki na dolinę Saas-Fee i okoliczne góry. Przyjechaliśmy około południa. Po południu zaczęło się zamieć. Mam nadzieję, że to się nie zdarzy, mieliśmy nadzieję. Następne dwa dni powinny być jasne i szkoda byłoby ich nie używać. W tych warunkach zrezygnowaliśmy już z Lenzspitze (4294 m) z trawersem na Nadelhorn (4327 m); również uważny personel chaty zniechęcał wszystkich przybyszów do tego pomysłu. Jednak sam Nadelhorn dałoby się pokonać, a za nim prawdopodobnie inne lżejsze szczyty – Stecknadelhorn (4241 m) i Hochberghorn (4219 m).

Staramy się zachować uśmiech, ale kciuk jest raczej spuszczony. Szybsze odrywają się po chwili od liny, i tak nie ma tu pęknięć i nie trzeba jechać drużyną, bo naprawdę nie można się doczekać. Zimno przenika mnie przez kaptur i przez kask, czekan w mojej dłoni jest strasznie zimny, chociaż mam rękawiczki, wiatr staje się coraz silniejszy. Ale bez liny wszystko idzie znacznie lepiej, a na górze jest naprawdę tak, jakbyś go nie widział. Przychodzę do Piotra, naszego najmłodszego członka, który ma dziwny grymas na twarzy. Co jest? Pytam. Nie czuję palców u nóg, mówi, od jakiegoś czasu w ogóle ich nie czułem. Natychmiast schodzimy na dół, słyszę, jak mówię, idę z tobą, i tak jest mi strasznie zimno. Myśli przez chwilę, ale potem dosłownie zbiega po schodach, Radek i Rosta też się odwrócili i około połowa ludzi powiedziała tego dnia. Tomas kontynuuje wspinaczkę na szczyt. Pod siodłem Windjocha jest wreszcie zawietrzna, Peter biega w górę iw dół, tam iz powrotem, aby poruszać nogami. To jest lepsze? Pytam. Nie całkiem. Chodź, jedziemy do domku.

Schodzimy z lodowca, nie ma jeszcze ósmej rano. Nie mamy liny, ale pęknięcia są powolne, a powierzchnia zamarznięta. Nie ma dużego ryzyka, aby obejść się bez liny, nadal nie mamy wyboru. Radek i Rosta będą czekać na Tomáša, kiedy odejdą, śnieg się stopi, będą potrzebować liny. Nie trzeba już dłużej rozciągać dramatu, palce u nóg na kamieniach przed chatą rozmarzły, przez resztę pobytu byłam przeziębiona jak belka, Tomáš spojrzał na górę.

Na samym dole zdjęcia w chmurach widać domek Mischabel. Tego dnia zeszliśmy do doliny, w Saas-Fee było gorąco.

Rano kolejką linową na Hochsaas, stamtąd zejście pod Jegihorn, po drodze przez potok iz widokiem na grupę czterech tysięcy – od lewej: Dufourspitze, Nordend, Strahlhorn, Allalinhorn (za nim wykuwający Rimpfischhorn), Alphubel i potem cztery szczyty: Täschhorn, Dom, Lenzspitze i Nadelhorn.