Jednodniowy trekking wokół Ollantaytambo

Minibus podwiózł nas do wioski, czyli kilku domów i szkoły, po której biegają dzieci. Stąd nasza wędrówka zaczyna się w góry, choć ze względu na wysokość wioski wydaje się, że nie jest to już możliwe jeszcze wyżej, ale wzgórza dookoła sugerują coś przeciwnego. Po drodze spotykamy zaledwie kilka osób, oprócz około jednej grupy turystów, spotykamy też miejscowych, którzy tę alpejską wędrówkę traktują jak normalną drogę do domu.

Wspinamy się na pierwszą przełęcz, a ścieżka prowadzi wokół jeziora Ipsayqocha. Wokół pasą się wszechobecne lamy, które należą do pobliskiego budynku. Każdy metr wzrostu jest znany i często trzeba budować, oddychać i uzupełniać płyny. Trekking odbyliśmy na początku sezonu zimowego, gdzieś w drugiej połowie maja. Podróżowanie w sezonie letnim nie jest do końca odpowiednie ze względu na ulewne deszcze.

Widok z paszportu Abra Ipsay z powrotem na ścieżkę, którą uczciwie przeszliśmy. Na górze spotykamy grupę turystów z lokalnym przewodnikiem, który pomaga nam przejść do dalszej części trekkingu. Mapa pokazuje możliwą trasę przez inny paszport, ale lepiej się upewnij. W końcu nie chcielibyśmy wracać aż z jeszcze wyższego paszportu.

Ponownie wzniesiemy się do pasa kilka metrów w dół do doliny, gdzie znajduje się kilka domów i miejscowa farma. Mają kilka lam w kamiennych zagrodach i powiemy kilka słów do mistrza na polu uprawiającym ziemniaki. Nie rozumiemy ani słowa w języku hiszpańskim, a fakt, że pomimo wypukłej twarzy wypchanej koki, tubylcy nie mogą być zbyt często artykułowani, nie przeszkadza nam to zbytnio. Zadowoli nas pantomima, którą wytłumaczymy mu, dokąd zmierzamy.

Po tym, jak przetoczył się przez nas śnieg, który na szczęście nie był zbyt ciężki, zobaczyliśmy w oddali przed nami mały kolorowy ruchomy punkt. Po kilku minutach pojawiła się przed nami młoda dama, idąc z wioski i wracając do domu przez paszport, do którego zmierzaliśmy. Zastanawiam się, w jakim stanie były tradycyjne stroje wełniane po śnieżycy. Cieszyliśmy się, że nasz sprzęt outdoorowy spełnił swoje zadanie.

Na szczęście pogoda na chwilę się uspokoiła, a widok przelatujących chmur rozdzierających szczyty okolicznych wzgórz za wysiłkiem pokonał trudy.

Pozostało ostatnie wejście na drugą, ostatnią i najwyższą przełęcz naszej wędrówki, do Abra Wakawasi. Aby nie było to takie proste, oprócz pokonania wysokości, która ciąży na każdym kroku, drobny grad zaczął padać i ponownie padać. Na szczęście udało nam się to pokonać, gdy wdrapaliśmy się do talii. Jednak widok z pasa w dół na turkusowe alpejskie jezioro i dolinę był wspanialszy.

Po stromym zejściu od pasa zatrzymujemy się na chwilę nad jeziorem i wygrzewamy się na słońcu, zanim zejdziemy w cień doliny.

Zostało tylko zbiegnięcie do doliny w oddali. Co wydawało się być może bliżej niż w rzeczywistości. Pierwsze strome zejście od pasa, kiedy kamienie zmieszane ze żwirem i resztkami topniejącego śniegu wsunęły się pod stopy, zastąpił przyjemny spacer między jeziorami i wreszcie trochę mniej więcej prostą drogą. Widok na oświetlone słońcem szczyty 5000-ego wieku zapierał dech w piersiach.

Po drodze przypadkowo poprowadziliśmy do doliny stado lam, które stało na drodze około 3 km niżej, więc w drodze w dół pobiegły przed nami. Zejście doliną do stacji docelowej miasta trekkingowego Yanahuara było naprawdę dłuższe niż się spodziewaliśmy. Od jezior poniżej pasa kolejne około 10 km przez zalesiony obszar Mantanay aż do miasta. Przyjechaliśmy na około godzinę po ciemku, bo w okresie zimowym już przed godziną 19 w okolicy robiło się ciemno.