Een eendaagse trektocht rond Ollantaytambo

De minibus zette ons af in het dorp, dat is een paar huizen en een school waar kinderen rondrennen. Vanaf hier begint onze tocht de bergen in, hoewel het, gezien de hoogte van het dorp, lijkt dat het misschien niet nog hoger kan, maar de heuvels rondom suggereren het tegenovergestelde. Onderweg komen we maar weinig mensen tegen, naast ongeveer een groep toeristen komen we ook locals tegen die deze alpine tocht als een normale weg naar huis hebben.

We klimmen naar de eerste pas en het pad leidt rond het Ipsayqocha-meer. De alomtegenwoordige lama's, die bij een nabijgelegen gebouw horen, grazen rond. Elke hoogtemeter is bekend en het is vaak nodig om vloeistoffen op te bouwen, te ademen en bij te vullen. We deden de trektocht aan het begin van het winterseizoen, ergens in de tweede helft van mei. Reizen in het zomerseizoen is vanwege de hevige regenval niet helemaal geschikt.

Een blik vanuit het paspoort van Abra Ipsay terug naar het pad dat we eerlijk betreden hadden. Boven ontmoeten we een groep toeristen met een lokale gids die ons helpt navigeren naar het volgende deel van de trektocht. De kaart toont een mogelijke route door een ander paspoort, maar we kunnen er maar beter zeker van zijn. We zouden immers niet helemaal terug willen komen van een nog hoger paspoort.

We stijgen weer een paar meter naar het middel naar de vallei, waar zich verschillende huizen en de boerderij van de lokale bevolking bevinden. Ze hebben een paar lama's in de stenen hokken, en we zullen een paar woorden zeggen tegen de meester in het veld die de aardappelen verbouwt. We verstaan geen woord in het Spaans, en het feit dat de inboorlingen ondanks het uitpuilende gezicht volgepropt met coca niet veel kunnen worden gearticuleerd, vinden we niet zo erg. We zullen tevreden zijn met een pantomime, die we hem zullen uitleggen waar we naartoe gaan.

Nadat een sneeuwval over ons heen was geraasd, die gelukkig niet erg zwaar was, zagen we in de verte voor ons een klein kleurrijk bewegend punt. Na een paar minuten verscheen er een jonge dame voor ons, lopend van het dorp en terug naar huis over het paspoort waar we heen gingen. Ik vraag me af in welke staat de wollen traditionele kleding zou zijn geweest na de sneeuwstorm. We waren blij met onze buitenuitrusting die zijn doel deed.

Gelukkig kalmeerde het weer voor een moment, en de aanblik van de voorbijtrekkende wolken die naar de toppen van de omliggende heuvels scheurden voor de inspanning en het overwinnen van de ontberingen bleef staan.

De laatste klim naar de tweede, laatste en hoogste pas van onze trektocht, naar Abra Wakawasi, bleef. Om het niet zo eenvoudig te maken, naast het overwinnen van de hoogte, die elke stap weegt, begon er weer kleine hagel te sneeuwen en te vallen. Gelukkig overwon het terwijl we naar ons middel klauterden. Het uitzicht vanaf de taille op het turquoise alpenmeer en de vallei was echter magnifiek.

Na een steile afdaling vanaf de taille, stoppen we even bij het meer en koesteren we ons in de zon voordat we afdalen naar de schaduw van de vallei.

Het enige dat restte was naar de vallei in de verte te rennen. Wat misschien dichterbij leek dan het in werkelijkheid was. De eerste steile afdaling vanaf de taille, toen stenen vermengd met grind en restanten van smeltende sneeuw onder onze voeten gleden, werd vervangen door een aangename wandeling tussen de meren en uiteindelijk een beetje min of meer rechtdoor. Het uitzicht op de zonovergoten toppen van de vijfduizenders was adembenemend.

Onderweg leidden we per ongeluk een kudde lama's, die ongeveer 3 km lager op de weg stond, de vallei in, dus ze renden voor ons uit op weg naar beneden. De afdaling door het dal naar het bestemmingsstation van het trekstadje Yanahuara was echt langer dan we hadden verwacht. Vanaf de meren onder de taille nog zo'n 10 km door de bosrijke omgeving van Mantanay helemaal naar beneden de stad in. We kwamen ongeveer een uur in het donker aan, omdat het in het winterseizoen al voor 19.00 uur donker werd in het gebied.