Jazda przez Kanion Ronda

W Gilgit trochę czasu zajmuje załadowanie małego minibusa z bagażem i trzech pasażerów, aby spakować się na dwumiejscowy samochód (brzydka pakistańska specjalność). Następnie biegnie 11 km na południe, gdzie łączy się z KKH, a następnie przez kolejne 27 km w dół rzeki Gilgit do ujścia do Indian. Tutaj, z widokiem na stosunkowo słaby most, przecina rzekę Gilgit i powoli skręca w kanion Ronda wzdłuż jałowej równiny. Z tej równiny rozpościera się absolutnie niesamowity widok na Nanga Parbat, która przewyższa otoczenie o siedem kilometrów. Nie wolno jednak jeździć autobusem na wysokiej jakości zdjęciu i najlepiej jest mieć długą szklankę. Drugą atrakcją tego miejsca jest to, że ujście Indian do rzeki Giglit uważane jest za miejsce, w którym spotykają się trzy najwyższe góry świata – Himalaje, Karakorum i Hindukusz.

Już po kilkuset metrach przejechania przez kanion perspektywy są zupełnie inne niż dotychczas. Najpierw na horyzoncie widać lodowaty grzbiet góry Haramosh I (7 406 m npm). wstępne zdjęcie fotorelacji /, tak aby za chwilę kanion był niewiarygodnie zwężony, a Indus ryczał w korycie o szerokości zaledwie kilku metrów.

Dramatyczne krajobrazy prawie przez cały czas – to pierwsza rzecz, która przychodzi na myśl podczas kilkugodzinnej jazdy przez kanion. Bezpośrednio od rzeki znajduje się kilkaset metrów do kilometrów skalnych ścian, odważnie zbudowanych mostów ze ścieżkami prowadzącymi do odległych wiosek. Tam, gdzie jest choćby trochę wody, istnieje genialny system nawadniania, który zapewnia zielone życie tej górskiej pustyni.

Jeśli znasz szeroką i spokojną dolinę Indusu, na przykład gdzieś w pobliżu Leh w Ladakhu, trudno by ci było pomyśleć, że to wciąż ta sama rzeka, która płynie przez góry.

Z pewnego punktu widzenia widać, że udało się tu zbudować pola nawet w miejscach nie do pomyślenia.

Życie płynie tu dość wolno, we wsiach zawsze jest tylko kilka chat i kilka pól oraz drzew owocowych.

Mniej więcej w połowie większość minibusów zatrzymuje się na przekąskę w bufecie przy moście nad rzeką Sta, która również jest dość dzika. Może się tak nie wydawać, ale ta dolina kilka kilometrów w górę dość się poszerza i znajduje się tam duża oaza i wioska Stak. Jeszcze dalej w dolinie znajduje się lodowiec Mount Haramosh.

Niektóre scenerie wyglądają, jakby nie pochodziły nawet z naszej planety.

Sama droga jest stosunkowo przyzwoitą drogą asfaltową, oczywiście w wielu miejscach zniszczona przez częste osuwiska.

Po 6–8 godzinach, w zależności od warunków drogowych i prędkości Twojego kierowcy, powoli zbliżasz się do Skardu – pakistańskiej metropolii wspinaczkowej.