Artikel Reis naar Moldavië

Na lang wachten aan de Roemeens-Moldavische grens, een grondige inspectie van de auto (motornummers, carrosserie en wie nog meer) en het betalen van de wegenbelasting konden we naar het Beloofde Land. Het eerste dat ons verraste waren de lokale wegen. Net over de grens begon de weg als een tankodroom, hobbelig, vol gaten, maar breed. Dus naast de weg lag ongeveer een meter grind, soms bedekt met asfalt. Gelukkig geldt: hoe verder van de grens met Oekraïne, hoe beter de wegen.

We brachten de nacht door net voor Kahul op de grens bij de wijngaard, waar vossen een goede nacht geven. Letterlijk en letterlijk. De jonge nieuwsgierige vos kwam ons 's avonds bijna aan tafel zien. Blijkbaar werd ze aangetrokken door de geur van ons avondeten. Het gefluit van de vos was lang nadat we naar bed gingen te horen.

Bij Kahulu is de kwaliteit van de wegen aanzienlijk verbeterd. Nog een kleine bocht naar het monument voor het kuuroord en we gaan verder. We gaan naar Komrat.

Komrat is de hoofdstad van de autonome regio Gagauz, die deel uitmaakt van de Republiek Moldavië. We stopten een auto in het centrum, op korte loopafstand van de Sint-Janskerk. Tegenover de kerk is een winkelcentrum en een markt, waar we Moldavische wijn hebben gekocht en aangevuld. In de winkels had ik het gevoel terug in de tijd te zijn gegaan. Melk en zuivelproducten in plastic zakken haalden mij het meest. Zoals in mijn jeugd. Ik heb ook mijn kennis van het Russisch afgestoft en voor het eerst in mijn leven heb ik het actief in het buitenland gebruikt. Ik was verbaasd dat het niet vergeten was. Natuurlijk moet acht jaar Russisch onderwijzen en afstuderen op de een of andere manier bekend zijn. Omdat Moldavië eigenlijk Roemeens is, was het de enige manier om te communiceren. We waren blij met hoe de Moldaviërs Tsjechië nog steeds positief zien, sterker nog, ze hebben het nog steeds voor Tsjechoslowakije, en bijna iedereen die we spraken is er ooit geweest, gestudeerd, in de oorlog geweest of er was iemand van de familie.

Toen we op zoek waren naar een goed restaurant, raadde de dame in de wijnwinkel Boulevard Cafe & Bar aan. We willen haar hartelijk bedanken, het eten was echt geweldig. Maar de prijzen waren nog verbazingwekkender. In Moldavië lijkt de tijd inderdaad stil te staan. Biefstuk met bijgerecht kostte onze 120 CZK. Ik noem het echt mensenprijzen. De flakota van vlees was 250 g.

We gaan verder vanuit Komrat, we gaan rond Chisinau, onze bestemming is het Orheiul Vechi-klooster. We keren terug naar Chisinau. Nu haasten we ons naar waarschijnlijk de enige toeristische attractie in Moldavië.

We zijn bij de finish. Het kloostercomplex Orheiul Vechi ligt hoog boven de rivier. In de 13e eeuw bouwden de monniken hier een uitgebreid grottenstelsel en gebruikten het nog vijf eeuwen. Tegenwoordig is er slechts één grot bewoond, die ook open is voor het publiek. Tot grote vreugde van de oude monnik erin. Nog een kleine opmerking over accommodatie – we kwamen doordeweeks aan, dus de pensions werkten niet (ze zeggen dat ze alleen in het weekend open zijn), we hadden niet eens het informatiecentrum bij de parkeerplaats, dus we vonden eindelijk accommodatie in de dorp Trebujeni – privé appartementen en kamperen in de tuin bij een heel aardige huisvrouw in Villa Roz. Link hier: https://vilaroz.com/

De ingang van de grot is onder deze kapel.

De ogen wennen langzaam aan de duisternis. De privéruimtes van de monnik zijn gescheiden door een touw, waar toeristen niet zijn toegestaan. We voelen ons een beetje ongemakkelijk, onwelkome bezoekers, maar de nieuwsgierigheid is sterker. Buiten is er een klein terras, contemplatief, zolang men geen last heeft van duizeligheid.

Ga naar binnen en kijk niet naar beneden.

Iets verder boven de rivier, dichter bij het dorp Trebujeni, liggen andere grotten in de rots. Deze zijn al open voor het publiek en worden gekenmerkt door menselijke aanwezigheid. Gespoten inscripties, restanten van open haarden, recentere ingrepen en aanpassingen. Klim gewoon de steile helling op.

In de kalkstenen helling zien we honderden versteende schelpen. Getuigenis dat er hier eens een zee was.

Een raam in een grot.

Nog een foto en we kunnen weer naar beneden.

Onderweg van Trebujeni stoppen we natuurlijk in Branesti. De lokale wijnkelders behoren tot de grootste van het land. Ze zijn enorm, we regelen een excursie.

Mousserende wijn rijpt hier onder een laag stof en oude spinnenwebben.