Artikel Allalin-ontwerp

Woensdag vertrokken we heel vroeg uit Praag, al om vier uur 's morgens, we zitten met z'n vieren in de auto, het ideale aantal niet alleen voor de auto, maar ook voor de gletsjerexpeditie. Onze bestemming is de Zwitserse stad Saas-Fee, of liever Britanniahutte, een chalet gelegen op een hoogte van 3030 m boven Sass-Fee. In Furka werden we een beetje verrast door de trein, het is noodzakelijk om ofwel de bergkronkels boven het Oberwald over te steken, ofwel naar de treinas te rijden en twintig minuten door de tunnel te vliegen. Blijkbaar is het sneller, dus kiezen we voor optie B. In Sass-Fee zijn we op tijd, net op tijd om de laatste kabelbaan naar boven te halen (ik wou dat de parkeerplaats dichterbij was), die ons naar Felskin zal brengen. Van daaruit reizen we ongeveer een uur naar het huisje, natuurlijk hebben we de tassen netjes geladen, behoorlijk onnodig ook met eten, want het eten in het huisje is uitstekend, zoals we dezelfde avond ontdekken. Wij hebben halfpension geboekt, zonder dit kan het huisje niet geboekt worden. Ik neem een vork om mijn haar te kammen omdat ik de kam ben vergeten en na vier dagen word ik bedreigd met dreadlocks. Morgen hebben we een wekker om vier uur, onze eerste vierduizend voor ons.

Uitzicht vanuit het westen, vanaf de Hohlaubbletcher-gletsjer.

Vanaf twee uur 's nachts was er stevige rumraj in het huisje, dus om vier uur opstaan was geen enkel probleem. Onder de koplampen gaan we iets naar beneden het vijfde pad van de hut rechtstreeks naar de kieren van de Hohlaubgrat, we kruipen de katten, we verbinden ons en beginnen te klimmen. Ergens op een hoogte van 3200 m. Beneden Allalinhorn richting Mittel-Allalin rust mijn helm, die per ongeluk van me af viel en daarna onomkeerbaar een paar honderd meter gleed. We klimmen verder en net onder de top (contour 3880) wacht ons een rots van ongeveer vijftig meter, klimmen over moeilijkheidsgraad 3, bovendien voorzien van beveiliging, een aangename afwisseling. Boven de rots komen we terug bij de sneeuw en de katten, voor ons ligt de laatste ongeveer honderd meter en we zijn er al, op een korte vlakte bovenaan het kruis. We beslissen of we terug gaan en (waarschijnlijk tevergeefs) op zoek gaan naar de helm, of we nemen de standaard route – met meerdere groepen top „toeristen“ – naar Mittel-Allalin en uiteindelijk wint de tweede optie en drinken we bier en thee op 3500 m. berg metrostation. Het hele restaurant draait langzaam zodat mensen ervan kunnen genieten. We zijn meteen genoodzaakt om de metro naar Felskin te nemen, de voetgangersweg naar beneden is om een onbegrijpelijke reden afgesloten, het kost ons elke 26 CHF. Vanuit Felskin gaan we verder via de beroemde traverse naar het huisje.

… met de Matterhorn op de achtergrond

Deze keer vertrokken we voor het vijfde, bekende pad van het huisje naar het westen en dan verder naar het zuiden, door Allalingletcher naar Adlerpass. Vastgebonden en in katten, worden we kampioenen in het overwinnen van gletsjerscheuren (we hebben er die dag misschien honderden gezien), gevaarlijke stukken sneeuw vermijdend en zigzaggend over ijs en rotsen. Overal op de grond liggen platte groene stenen – granietsplinters, vaak in combinatie met kwartsbellen … (Markéta, verzamel het puin niet :-D) de weg omhoog naar de Adlerpas, aan de rechterkant de torenhoge Rimpfischhorn, een rotsachtige richel in de vorm van een visrug, die vanuit het westen gaat en we speculeren waar de groep die we hebben ontmoet al is geklommen. Onderweg hebben we besloten om te proberen een gletsjerschroef op een handige plaats te boren en het draagvermogen als standaard te verifiëren (het hele vierkoppige touwteam trok zonder problemen aan), en we begroeven ook de ijsbijl in praktijk. De theorie is één ding en de praktijk is een ander … en mooi. We hebben het touw vastgebonden om kortere afstanden te hebben, we binden er nu alleen vlinderdassen aan, omdat achten moeilijker los te maken zijn. Rond het middaguur zijn we op de top van Strahlhorn, het pad naar het bovenste kruis was eindeloos. De lucht wordt een beetje bewolkt en we dalen zo stevig af, de zorgen waren zinloos, na een tijdje worden we weer geplaagd door de zon. Ergens ter hoogte van het „meer“, val ik in de spleet langs de taille. Kortom, niemand beweegt zelfs een wenkbrauw, het touwteam ontkent het en ik klauter er snel uit. We komen rond vijf uur aan bij het huisje, terug via „snelkoppeling“ door een veld met keien bleek geen ideaal idee, de laatste honderd meter hoogte naar het huisje kijken we er allemaal naar uit om onze schoenen aan te trekken.

Front Rimpfischhorn – getande kam

Uitzicht ten noordoosten van Lake Mattmark

Deze beklimming was oorspronkelijk helemaal niet gepland, of niet vanaf het Feejoch-zadel, het begon een haalbare optie te lijken nadat we de route hadden bekeken terwijl we afdaalden van Allalinhorn. Daarnaast wilden we de metro gebruiken, die ons naar 3500 m. Dit keer pakken we al onze spullen in het huisje en vertrekken „tot“ de zesde, de eerste metro vertrekt om half acht uit Felskin, dus daar hoeft zich niet te haasten. Vanuit Saas-Fee komen op zaterdag de eerste 4.000 meter lange wandelaars met de kabelbaan, veelal groepen onder leiding van gidsen, om de Allalinhorn te bedwingen. We proberen er niet te veel mee bezig te zijn en we klimmen stevig tot 3800 m., Naar het zadel waar de weg zich splitst; in tegenstelling tot de anderen gingen we op weg naar het westen – naar Alphubel. We beklimmen een rotsachtige bergkam langs een sneeuwbrug, speculeren of we vastbinden en katten aantrekken, het pad is niet altijd duidelijk, de berg ligt een beetje onder onze voeten. Twintig meter onder de top van Feechopf (3888 m.) We geven het op, de stenen houden het helemaal niet en we zouden een onaangename onbeveiligde klim met roer –1 hebben, naast de onzekere mogelijkheid om terug te abseilen; de klassieke route van Alphubel leidt ergens anders – via Mischalbeljoch, maar vanwege de tijd moesten we terug via Feejoch en terug. Dus de verovering van Alphubel houden we hier voor de volgende keer, we hebben genoeg van het avontuur genoten.

Op de achtergrond de Alphubeljoch-gletsjer

Aan boord van de bergkam en de plaats net onder de top van Feechopf (3888 m.), Vanwaar we besloten terug te keren.

Een laatste blik op de Allalinhorn vanaf Feejoch en groepen van de 4.000 toeristen op zaterdag.