Podejście na Ďumbier z Demianowskiej Doliny

Dolina Demianowska z dużym „D” to duża wieś, która składa się z kilku miejscowych części rozsianych w Dolinie Demianowskiej z małym „d”. Trasa rozpoczyna się w miejscowej części Lúčki, na początku zielonego szlaku turystycznego. Tuż obok trasy znajduje się przystanek autobusowy, a niedaleko znajduje się duży parking, z którego można korzystać prawdopodobnie zimą, gdyż jest tam również dostęp do jednej z kolejek linowych ośrodka narciarskiego Jasná. Jednak w połowie września 2018 roku parking był pusty pomimo pięknej pogody. Będziemy więc podążać za zielonym znakiem do Široká dolina. Równolegle z zielonym znakiem przez całą dolinę Široká przebiega ścieżka dydaktyczna Demänovská dolina. Początkowo trasa prowadzi szeroką, tylko lekko wznoszącą się, wygodną ścieżką wzdłuż rzeki Demänovka. Wkrótce dotrzemy do skrzyżowania Pod Krčahovom, gdzie zaczyna się / kończy czerwony szlak, którym wrócimy. Niedaleko skrzyżowania znajduje się zakręt z tego szlaku do bunkrów partyzanckich, ukrywających się około 100 m wyżej na zboczu. Ale nadal będziemy działać ekologicznie. Droga stopniowo niszczeje i jest napędzana ciężkimi maszynami. Niestety duża część Široká dolina jest nieco przygnębiająca. Zbocza wokół drogi są prawdopodobnie puste po wietrze i nieszczęściu kory. Dopiero po niespełna godzinie marszu docieramy w końcu do miejsc, w których las jest nieuszkodzony. Szeroka droga staje się chodnikiem, miejscami dość kamienistym i po chwili stajemy na skrzyżowaniu Záver Širokej dolina na wysokości 1416 m npm.

Tu opuszcza nas ścieżka dydaktyczna, która wraz z inną czerwoną skręca w prawo. Wciąż wspinamy się na zieleń, drzewa stopniowo przerzedzają się i zamieniają w cyprysy, które również stopniowo ustępują. Ścieżka na tym odcinku jest utworzona przez wygodny kamienny chodnik. Im wyżej się wspinamy, tym szerzej otwiera się nasz widok. Patrząc wstecz, po lewej stronie (nieostry) szczyt Konská, za zboczem, z którego wystaje cypel Chopok, aw oddali na prawo widać Synę.

Stok staje się coraz bardziej stromy, a kamienny chodnik zmienia się w dobrze wydeptaną ścieżkę, która pnie się w górę „zygzakiem”. Wkrótce dotrzemy do skrzyżowania Pod Krúpovou hoľa, gdzie zieleń przecina się z żółtym. Nadal jedziemy dalej po zielonym do Krúpová sedlo, skąd według znaku jesteśmy tylko 15 minut (i około 100 metrów wysokości). Kilkadziesiąt metrów przed siodłem mijamy sam szczyt Krúpova hoľa (1922 m npm). Miejsce ma piękny widok we wszystkich kierunkach. Na poniższym zdjęciu na pierwszym planie jest Krúpova hoľa, a za nią w tle Konská, Chopok z kolejką linową, a za nim prawdopodobnie Dereše.

Z siodła podążaj czerwoną drogą w lewo do ostatniego odcinka podjazdu na Ďumbier. Przed nami tylko ostatni kilometr lekkiego podjazdu, częściowo chodnikiem, częściowo chodnikiem, czasem po kamienistym morzu.

Po około trzech i pół godzinie jesteśmy na szczycie. Oprócz podwójnego krzyża na szczycie znajduje się również ciekawy kamienny obelisk. Ďumbier, o wysokości 2046 m, jest najwyższą górą całych Tatr Niskich.

Przy dobrej pogodzie ze szczytu rozpościera się piękny widok. Patrząc na północ, po lewej stronie widać grzbiet schodzący z Krúpovej holi, gdzie kolejna część trasy prowadzi przez Prašivę, po środku grań Ludárova hoľa, a po prawej zbocza Szczawnicy. W oddali szczyty Tatr Wysokich giną.

Tuż obok Ďumbier znajduje się druga najwyższa góra w Tatrach Niskich – Szczawnica (2025 m npm). Teoretycznie bardzo łatwy dojazd, ale praktycznie zabroniony dla turystów, ponieważ znajduje się w obszarze bez wjazdu.

Na górze kończy się czerwony znak turystyczny. Jeśli spadnie śnieg, można jechać dalej do chaty Milana Rastislava Štefánika, w przeciwnym razie konieczny jest powrót do przełęczy Krúpov tą samą drogą, którą przyjechaliśmy.

Kolejnym punktem na trasie jest skrzyżowanie Stołu Królewskiego, do którego z Krúpova sedlo prowadzi atrakcyjny, nieoznakowany skrót, wydeptany w trawie. O ile dobrze pamiętam obowiązuje zakaz wjazdu, dlatego lepiej jechać dalej zielonym zielonym z powrotem do skrzyżowania Pod Krúpovou hoľou i tu skręcić w prawo w żółtą ścieżkę, która po chwili zaprowadzi nas do Królewskiej Stół. Uwaga – trasa ta jest dostępna tylko od 1 lipca do 30 września Trasa schodzi trawiastym grzbietem, nieco niżej w prawo widać szczyt Prašivej, za nim Krakova hola: -wstęp-do-krakovu-holu / ] i niezbyt znacząca tancerka między nimi.

Po około 700 m stopniowego zejścia trawiastym grzbietem ze wspaniałym widokiem na okolicę, szlak zaczyna opadać nieco bardziej stromo i jednocześnie zaczyna zapadać się w drzewostany cyprysowe. Przed nami płytkie siodło, a za nim Prašivá (1679 m npm). Wyznaczona trasa przechodzi przez sam szczyt kilkadziesiąt metrów, ale nadal jest porośnięta cyprysami. Jednak tuż pod wierzchołkiem znajduje się fajny kij bezpośrednio zapraszający do krótkiego siedzenia, poczęstunku i nabrania sił przed kolejną wyprawą.

Kolejnym szczytem w pobliżu trasy jest Tanečnica (1681 m npm), która jednak omija oznakowaną trasę w nieco większej odległości. Szczyt znajduje się w NPR Ďumbier i dlatego jest niedostępny. Czeka nas ostatnie krótkie podejście z siodła między Prašivą a Tanečnicami na zboczach Tanečnice, a następnie zejdziemy tylko do końca trasy (jeśli się nie zgubimy).

Droga w dużej mierze prowadzi przez bezleśne zbocze, z którego rozpościera się piękny widok, zwłaszcza na Masyw Krakowa. Niestety, dobrze jest też zobaczyć polanę spowodowaną klęską w tutejszych lasach.

Połamane, wyrwane z korzeniami lub suche drzewa zostały w dużej mierze usunięte, ale zbliżając się do przełęczy Javorie, docieramy do wciąż nieprzetworzonego pola (stan na wrzesień 2018 r.). Kontynuacja wyznaczonej ścieżki nie jest możliwa. Na szczęście siodło, w które musimy wsiąść, jest już w zasięgu wzroku. Po chwili odnajdujemy wśród powalonych drzew błotnistą ścieżkę wydeptaną w cierniu, która wygląda, jakby mogła nas zaprowadzić na siodło, więc idziemy nią dalej. Szybko jednak dowiadujemy się, że poprowadziło nas to w złym kierunku, więc nie pozostaje nic innego, jak wznieść się ponownie około 80 metrów nad strome zbocze, z którego właśnie zeszliśmy, aby dostać się na siodło. Tym razem bez ścieżki przecięliśmy ciernie i wysoką trawę. Wkrótce znajdziemy czerwony znak na kilku połamanych drzewach, który prowadzi do siodła od wschodu, ale nie da się mówić o tym, że prowadzi tu ścieżka. Po kilku zadrapaniach lądujemy w siodle.

Żółte i czerwone szlaki turystyczne przecinają się w siodle Javorie. Jedziemy dalej czerwoną drogą na zachód do skrzyżowania Pod Krčahovom. Na zachodnich stokach klęska jest już prawie załatwiona, stoki są nagie i gorące w popołudniowym słońcu. To niezbyt ładny widok. Po 2,5 km zejścia docieramy w końcu do skrzyżowania Pod Krčahovom, gdzie łączymy się z zielonym szlakiem turystycznym, którym szliśmy rano i który zaprowadzi nas z powrotem do punktu wyjścia wygodną ścieżką.