Podejście do Fuji

Na początku naszego szlaku Subashiri najpierw wsiedliśmy do szybkiego pociągu do miasta Mishima, które leży na zachód od Tokio, a następnie przesiedliśmy się do mniejszego pociągu do miasta Gotemba. Dopóki nie zapłaciłem za nasz bilet kolejowy. Kupiliśmy też bilet autobusowy, który zawiózł nas do piątej stacji na trasie wyjścia (Fuji Azami Line Fifth Station) do wioski Minamitsuru-gun w rejonie Yamanashi na 2000 m. Stąd rozpoczęliśmy naszą wspinaczkę.

Cała droga na szczyt jest bardzo dobrze oznaczona znakami i naprawdę nie można się zgubić. Pierwsza część ścieżki znajduje się w przyjemnym cieniu gęstego lasu iglastego. Wspinaczka jest stosunkowo stroma leśną ścieżką przez korzenie drzew i kamienne głazy. Gdy las się oddala, otoczenie zamienia się w niską roślinność klęczącą, aż w końcu ukazuje się nam szczyt góry.

Po drodze są numerowane stacje, na których znajdują się domki do spania i poczęstunek. Ponieważ Fuji jest pochodzenia wulkanicznego, ścieżka stanowi około 2/3 rumowiska lawy, który często zapada się wraz z większym stopniem pod stopami, a ostre krawędzie fragmentów lawy mogą pozostawić brzydki pomnik na wzgórzach po potknięciu.

Szczyt pokonaliśmy od dołu w 4,5 godziny z piątej stacji na 2000m.nm Na szczycie góry znajduje się święta brama strzeżona przez kamienne smoki. Znajdziecie też kilka domków do spania oraz sklepy z przekąskami czy pamiątkami – nic przesadnie kiczowatego, naprawdę tylko w skromnych ilościach.

Całemu podejściu towarzyszyły spadające chmury, które podążały za nami, dając na całą drogę widok z okna samolotu. Ciągle przepełniające się puszyste chmury pod nami rekompensowały fakt, że nie mogliśmy zobaczyć przez nie krajobrazu na każdym przystanku. Czas był dokładnie jedną minutę, ponieważ kiedy dotarłem na szczyt i zrobiłem kilka zdjęć, chmury przeniosły się na szczyt góry z drugiej strony, zanim się wspięliśmy i zakryliśmy szczyt.

Na szczycie góry można jeszcze obejść cały krater wulkanu. Ścieżka prowadzi wokół stacji meteorologicznej, która znajduje się na górze i mierzy zarówno pogodę, jak i ewentualną aktywność wulkaniczną.

Ścieżka zejścia zawsze różni się od ścieżki prowadzącej w górę. Nie trzeba przejeżdżać wąsko brukowaną drogą, a zejście jest również przystosowane do łagodnie opadającego terenu z gruzami. Zejście „śliskie” udało się nam w 1,5 godziny. Przyszło nam do głowy, że jest mniejszy wysiłek, kiedy zawsze ślizgasz się po stoku po stromym zboczu z miękkiego gruzu. To jak w miękkim śniegu, swobodne „opadanie” dna jest tylko spowalniane przez toczenie gruzu pod stopami. Po drodze spotkaliśmy też japońską jednostkę wojskową, która ma bazę pod górą. Ostatni odcinek wraca na zalesioną ścieżkę, gdzie pod stopami jest już solidna ziemia. Tutaj sensowne jest wybicie góry gruzu, który wpada do butów po drodze w dół. Pozostaje tylko wrócić do piątej stacji, skąd regularnie kursuje autobus do miasta Gotemba.

Chociaż trasa nie jest wymagająca technicznie, należy liczyć się z przerzedzającym się powietrzem, które znacznie utrudnia wejście na 1500 metrów. W końcu szczyt Fuji znajduje się na 3 i 3/4 m.