Artykuł Alcatraz

Dziś Alcatraz jest atrakcją turystyczną, którą co roku odwiedzają miliony ludzi. Więzienie jest otwarte codziennie od 9:00 do 17:00 i pomimo opłaty za wstęp w wysokości 45 dolarów, jest tak duże zapotrzebowanie na zwiedzanie, że bilety należy rezerwować z wyprzedzeniem.
Wycieczka do Alcatraz rozpoczyna się przy molo numer 33, gdzie znajduje się terminal portowy. Stamtąd goście są transportowani na wyspę łodzią. Rejs ma niespełna trzy kilometry i trwa około 15 minut. Po przybyciu na wyspę turyści mogą swobodnie spacerować po wyspie i obejrzeć więzienie oraz cały kampus. Indywidualne audioprzewodniki pomagają im dobrze zrozumieć życie na wyspie. To świetny sposób na poznanie historii więzienia oraz życia zarówno więźniów, jak i strażników.
W Alcatraz panował bardzo surowy reżim wymuszony surowymi karami, a wielu więźniów porównywało swój pobyt tutaj do piekła. W amerykańskim systemie więziennictwa motto brzmiało „Złam prawo, a pójdziesz do więzienia, złam prawo więzienne, a pójdziesz do Alcatraz!” Więźniowie mieli prawo do wyżywienia, odzieży, schronienia i opieki medycznej. Wszystko inne było uważane za przywilej, na który musieli zasłużyć.

Główny budynek więzienia składa się z czterech bloków cel, jadalni, kuchni, sterowni, gabinetów naczelników, pokoju odwiedzin, biblioteki i innych pomieszczeń pomocniczych. Cele umieszczono na trzech piętrach jedna nad drugą. W podziemiach znajdowały się prysznice, przebieralnie i magazyny, a na piętrze mieścił się szpital więzienny. W sumie było 336 cel, ale nigdy wszystkie nie były zajęte. Średnia liczba więźniów wynosiła 260.
Możesz swobodnie przejść przez większość pomieszczeń, posłuchać tłumaczenia z pożyczonych słuchawek, a nawet wejść do kilku cel więziennych.

Jadalnia z kuchnią znajduje się w północno-zachodniej części budynku. Duża jadalnia była jednym z nielicznych miejsc, w których więźniowie mogli się spotkać. Co ciekawe, jakość tutejszego jedzenia oceniano jako bardzo dobrą, a więźniowie mogli jeść tyle jedzenia, ile chcieli. Miało to zapobiec zamieszkom w więzieniu. Mimo to nie zawsze udawało się zapobiec zamieszkom. Podczas nich zginęło nawet kilku strażników.
Jedzenie podawano trzy razy dziennie, a na koniec każdego 20-minutowego posiłku w stołówce kładziono na stole widelce, łyżki i noże i dokładnie je liczono, aby upewnić się, że nic nie zostało wzięte za potencjalną broń. Mesa była miejscem ryzykownym z punktu widzenia bezpieczeństwa, dlatego miała przymocowane do sufitu zbiorniki z gazem łzawiącym, które można było aktywować zdalnie, gdyby więźniowie zbuntowali się lub próbowali uciec. Ze względów bezpieczeństwa przed jadalnią umieszczono wykrywacz metalu.
Na ścianie widnieje jeszcze menu śniadaniowe z 21 marca 1963 r., czyli dnia zamknięcia więzienia i wywiezienia ostatnich więźniów do innych obiektów. W menu znajdowały się płatki zbożowe, pełnoziarnista pszenica gotowana na parze, jajecznica, mleko, owoce gotowane na parze, tosty, chleb i masło. Były tam stoły i ławy, każda dla sześciu osób. Jednak obecnie zastępuje je wystawa fotografii i opowieści najsłynniejszych więźniów.

Na południowym zboczu wyspy dawny plac wystawowy, dziś rozległe miejsce lęgowe ptaków, które dzięki nieobecności drapieżników mają niezakłócony raj. Jest domem dla jednej z największych kolonii mew na wybrzeżu północnej Kalifornii.

Nad portem widnieje ogromny, ręcznie nabazgrany napis „Kraina Indian”. To wspomnienie ciekawego epizodu z historii wyspy. W listopadzie 1969 r. wyspa została zajęta przez grupę Indian, którzy wysunęli szereg żądań wobec rządu. Indianie należeli do różnych plemion i mieli różne wymagania. Niektórzy domagali się zwrotu wyspy Alcatraz, która w przeszłości była tradycyjnym terytorium rdzennych Amerykanów. Inni domagali się prawa do samostanowienia i zwrotu innych terytoriów indyjskich. Indianie zażądali również zaprzestania dyskryminacji Indian przez rząd USA. Indyjska okupacja Alcatraz trwała 19 miesięcy i zakończyła się dopiero po interwencji policji.