Volg snelweg 395 rond de meren

Een apart artikel over Death Valley National Park vind je hier, dus hier noem ik deze onvergetelijke plek als zo'n startpunt. De verlatenheid van dit maanlandschap is werkelijk adembenemend. Het is niet verrassend dat Amerikanen zoveel buitenaardse films produceren. Hier hebben ze echt veel materiaal voor het landschap zoals van Mars.

In Amerika zijn er geen regels zoals die van ons in de EU dat elke weg niet meer dan een paar honderd meter rechtdoor mag gaan, dus er zijn uitzichten die we kennen van films en foto's. Een oneindige weg met een gele scheidslijn geschilderd naar de horizon, volgens de liniaal. De weg is op geen enkele manier druk, dus het is geen probleem om bij de stoeprand te stoppen voor een foto.

De overheersende meerderheid van de woestijn in het Death Valley National Park wordt gevormd door zand dat door de wind wordt opgeklopt en natuurlijke omstandigheden in de vorm van rotsen of vaste oppervlakken. Maar er zijn ook kleine eilanden waar dit niet het geval is. Een van hen – Big Dune of Big Dune die we onderweg tegenkwamen. Bij het duin vind je een grote parkeerplaats, waar de meeste passanten stoppen om te genieten van het uitzicht en plezier te hebben in de zachte zandduinen.

De volgende stop waar we heen moesten was een opdrogend zoutmeer, waar de met sneeuw bedekte toppen van de omringende bergen weerspiegeld werden in de restanten van het waterpeil. Witte zoutkristallen en de alomtegenwoordige zoutslijtage maakten dit ongewone landschap alleen maar af. De meeste toeristen bouwen iets verder weg nog een meer, maar het is al helemaal droog en er is alleen een zoutvlakte met typische achthoekige prisma's aan de oppervlakte.

Vlak voordat we bij de accommodatie stopten, maakten we een tocht rond de natuurlijke thermale baden, een van de vele in de omgeving. We hebben genoten van een aangename warming-up in het warme water dat rechtstreeks uit de bron in het zwembad stroomt. Warm water werd door de lucht in het grotere zwembad geïnjecteerd zodat het een beetje afkoelde en je in het zwembad kon zwemmen. Naast de deur was echter een klein ontspanningsbad, waar het water echt kookte. In de winter, als het overdag een paar graden boven nul was, waren de thermale baden een aangename afleiding onderweg.

Onderweg passeren we kleine stadjes die zich uitstrekken langs de hoofdweg, waar je een paar huizen, een motel en een tankstation vindt, meestal met een kleine supermarkt. De stadjes met hun typisch Amerikaanse karakter herinneren dus aan lang vervlogen tijden, toen hier cowboys te paard reden. In zo'n stadje, Bishop, brachten we de nacht door in een typisch motel. Een aangename verrassing was de plaatselijke kleine bakkerij, die een geweldig assortiment had.

Vanaf het zoutmeer gaan we de vallei in tussen twee bergbergen, die ons pad aan beide kanten bijna naar Lake Tahoe omlijnden. Geleidelijk passeren we de achterkant van Sequoia, Kings Canyon, Sierra National Forest en Yosemity National Parks aan onze linker westkant. Ik noem het de achterkant omdat de meeste hoofdopritten vanaf de kant van de oceaan lopen. Er zijn zoveel populaire valleien en paden voor toeristen. Natuurlijk leiden er ook verschillende oversteekroutes vanaf deze oostkant, maar omdat we hier in de winter waren en ook vanwege de tijdelijk niet-goedgekeurde staatsbegroting, die alle staatsmedewerkers, inclusief de parkadministratie, van hun salarissen afsloot, zijn deze wegen waren gesloten.

Het pad is echt iets om van te genieten. De toppen van de met sneeuw bedekte bergen en hun steile hellingen kijken recht naar beneden de weg in de vallei in, die gracieus met elkaar verweven is.

De eerste van een reeks meren op onze reis was Lake Crowley. Het kleinere natuurlijke meer was een aangename, zij het korte, stop omdat de poort onderweg gesloten was, waarschijnlijk vanwege de niet-goedgekeurde staatsbegroting. We werden al snel verliefd op het meer dat nog gehuld was in de ochtendvorst en vervolgden onze weg.

Onderweg in de vallei tussen de bergmassieven kwamen we ook langs de beroemde Yosemites langs hun oostkant. Helaas was het door de sneeuw niet mogelijk om dit iconische park vanaf deze kant over te steken, dus we hebben een traantje gelaten en zijn in ieder geval een paar kilometer naar de eerste gesloten poort gereden. In een poging om dichter bij deze reus tussen nationale parken te komen, een beetje dichterbij. Het uitzicht op de besneeuwde toppen verlicht door de zon was een beloning voor ons.

Aangekomen bij een van de andere meren op onze weg was ronduit magisch. Monomeer was vlak voor de middag in mist gehuld, alsof een waterman een mist kookte in een gigantische pot. We kwamen net op tijd aan om de warme zonnestralen de koude ochtend te laten overwinnen. Letterlijk met elk moment smolt de mist ergens. Tijdens onze korte wandeling langs het natuurpad rond het meer hadden we een constant veranderend landschap voor onze ogen.

Aan het einde van het dal rijden we over een recht stuk een brede vlakte in. Voor ons, aan het einde ervan, rijzen de heuvels en met een naaldbos, waar we nu al naar uitkijken als een aangename afwisseling na een paar dagen in het woestijnlandschap. We hebben geluk dat de weg door de bergen niet besneeuwd is en dus vrij begaanbaar is. Vanaf de top van de pas is er uitzicht op de rechtgestreken vlakte onder ons, die we net zijn overgestoken.

Lake Tahoe ligt vlakbij het bergstadje of liever het toeristenoord South Lake Tahoe. De stad staat vol met hotels, restaurants en allerlei uitgaansgelegen­heden die klaar staan voor bezoekers. Mensen komen hier in de winter naar skigebieden en in de zomer voor wandelingen in de heuvels en ook voor plezier op het meer. Het meer begroette ons in een ijzig gewaad, waar de oever en het onderste deel van de pier bedekt waren met ijs en ijspegels.

Het unieke uitzicht op het meer is echter vanaf het rotsachtige uitkijkpunt erboven. Onderweg waren we verrast dat de wegen in Amerikaanse stijl relatief smaller waren (maar nog geen Ierse mini-wegen hadden) en soms zonder stoepranden of barrières, wat niet prettig was op plaatsen waar er alleen een vrije helling onder je is. Alles was echter plotseling vergeten als je naar het meer in zijn geheel keek. Je kon uren op de uitkijk zitten en genieten van het uitzicht, maar we wilden de lichten inhalen om de waterval boven de uitkijk te zien.

De waterval met de romantische naam Paardenstaart ligt slechts een paar meter boven de parkeerplaats, waar we stopten bij het uitkijkpunt. Onder normale omstandigheden is het een reis van maximaal 15 minuten lopen. We hadden echter een pad veranderd in een krijger dankzij een continue laag ijs die alle stenen trappen naar de top bedekte. Katten zouden hier zeer welkom zijn, en we waren nog meer verrast door wie alles probeerde te beklimmen en met welke schoenen. De waterval was grotendeels bevroren, maar in dit geval was de weg de bestemming.

Op de weg van Lake Tahoe naar Sacramento daalden we van de bergen af naar de laaglanden en maakten geen enkele stop meer in het Eldorado National Forest. We stopten aan het begin van de trektocht, het Pyramid Creast-pad genaamd, en gingen door minstens een klein circuit voor een wandeling van een uur. De weg leidde door het bos rond kleine watervallen en vervolgens het rotsachtige gebied omhoog, waar een andere grote waterval in de verte afdaalde vanaf de voet van de heuvel boven ons.

De weg die naar het Eldorado National Forest leidt, verderop in de vallei, wordt op verschillende plaatsen doorkruist door het Pacific Crest-pad. Deze honderd kilometer lange trektocht door de westelijke staten van de VS toont de film Wild in zijn diversiteit, die ik alleen maar aan alle reizigers kan aanbevelen. We stopten voor een korte stop bij de rivier op een plaats genaamd Eagle River Access, waar we van de weg afdaalden naar de rivierbedding. We genoten van het geroezemoes en het kabbelen van de rivier, die in de schaduw van de machtige bomen een groenige tint kreeg.