Victoria Falls - raften op de Zambezi

Toen ik hoorde over raften op de Zambezi-rivier onder Victoria Falls, was ik een beetje sceptisch over een andere toeristenval. De Zambezi is een zeer kalme, breed stromende rivier boven de watervallen, waarop cruiseschepen lui passeren en toeristen te dure diners geserveerd krijgen. Daarnaast is er in november een droog seizoen en staat het waterpeil lager. Maar toen kwam ik erachter dat er wordt gezegd dat het de moeilijkste commerciële rafting ter wereld is en mijn interesse nam toe. Ik was echter alleen overtuigd door de verhalen van de deelnemers, die enorme stroomversnellingen beschreven en telden hoe vaak ze omvielen en baadden. Dus ik dacht dat deze ervaring de niet-christelijke $ 130 waard zou zijn. De volgende ochtend controleerde ik echter of het een goede keuze was. Transport, training en uitrusting waren in orde en mijn vertrouwen in deze organisatie groeide. Zelfs de gebruikelijke handtekening op het onderwerp „Ik ben me ervan bewust dat ik moet, ik mag niet, ik kan verdrinken“, enz. werd elektronisch geregistreerd op de iPad. We kiezen voor degelijk ogende uitrusting en stappen op een vrachtwagen die ons naar de beroemde Victoria Falls Bridge brengt. Hier moeten we diep naar de bodem van de canyon afdalen langs een nogal steil rotspad en metalen ladders. Ik ben opgewonden om het zicht te beginnen vanaf de watervallen, bijna direct onder de enige brug tussen Zimbabwe en Zambia. Voordat we het water op gaan, volgen we de peddeltraining op verschillende commando's van de stuurman en dan gaan we er meteen voor. We leren dat er in totaal 19 grote stroomversnellingen op ons wachten op een traject van ongeveer 26 km. De stroomversnellingen zijn van moeilijkheidsgraad WW III + tot WW V en sommige hebben best toepasselijke namen zoals „Wasmachine“, „Stairs to hell“, „Devil's toilet bowl“ en dergelijke. Talloze stroomversnellingen geclassificeerd onder WO III+ tellen niet mee in het totaal van 19, ze drijven ons alleen maar snel naar steeds meer wildernis. We varen op twee vlotten, elk met 5 klanten, een stuurman en zijn assistent. We worden omringd door drie kajaks, die tot taak hebben die spanten te vangen die, nadat ze uit de boot zijn gevallen, er niet in slagen terug te zwemmen naar het vlot, en daarnaast filmen en fotograferen ze ook. Na het passeren van de eerste stroomversnellingen van de WO IV + moeilijkheidsgraad, kijk ik naar de donderende oudere Engelse boer die naast me peddelt, die voor het eerst op een vlot zit en ik zie in zijn ogen dat hij begint te peddelen goed begrijpen wat moeilijk raften betekent. Bij de volgende stroomversnelling gooit een gigantische golf hem over het vlot naar mij, dus ik kan gewoon niet uit de boot komen met een beetje geluk. We worden echter geleidelijk aan beter en krijgen meer zelfvertrouwen. We gehoorzamen gretig de bevelen van de stuurman, ook al kunnen we ze soms nauwelijks horen door het geraas van het water en de golven die over ons hoofd rollen. Houd vooral de peddel vast en blijf in de boot! We gebruiken de stilte tussen de afzonderlijke stroomversnellingen om te genieten van geweldige uitzichten op de Zambezi-kloof. Verticale basaltmuren van ongeveer 100 m hoog buigen boven ons hoofd en zijn slechts ongeveer 100 m van elkaar verwijderd en het grootste deel ervan wordt ingenomen door een wild stromende rivier. Een ervaren gids laat ons zeilarenden en andere vogels zien. Toen liet hij ons helaas de krokodillen zien die op de oevers lagen. Het is waar dat ze vele jaren veel kleiner zijn dan de reuzen boven de watervallen, maar zijn geruststelling dat de roeiers niet aanvielen was niet helemaal overtuigend. Zelfs tussen de stroomversnellingen is er dus geen tekort aan adrenaline. In ieder geval, na het constateren van de aanwezigheid van krokodillen, was de inzet van de gehele bemanning in het peddelen en het opvolgen van de bevelen van de stuurman nog ijveriger. Het is begin november, dus de stroom is lager (het heeft „slechts“ ongeveer 1500 m3/sec) en langs de rivier zijn soms enorme rotsblokken zichtbaar. Tijdens het regenseizoen zou de stroom tot 10 keer toenemen en zal de rivier meer dan 12 m stijgen en dan staat alles onder water. Naar verluidt zijn de golven en cilinders van de stroomversnellingen milder, maar de enorme stroming maakt drijven onmogelijk.

Een van de stroomversnellingen is geclassificeerd als de hoogste moeilijkheidsgraad van WO VI. Het heet „Commerciële zelfmoord“ en gelukkig voor ons is het verboden voor onze reis. Het is dus noodzakelijk om het vlot voorzichtig aan het touw te trekken. We stappen uit en gaan naar de „stroomversne­llingen“ op de rotsen. Eigenlijk is het zo'n geleidelijke waterval. Wanneer we over rotsen struikelen, bewonderen we geomorfologische formaties – gigantische potten. We kennen ze van onze rivier de Vydra, maar de afmetingen en frequentie van de lokale potten zijn werkelijk ongekend. Als we eenmaal de rotsbarrière zijn beklommen, ontdekken we dat we alleen terug kunnen komen bij het vlot door van een rots van ongeveer drie meter de rivier in te springen en de stilte in te zwemmen, waar het vlot al geparkeerd staat. Het water is aangenaam warm, maar het is nog een andere adrenaline-ervaring. We naderen het einde van de reis. Verrassend genoeg zijn we nog niet omgeslagen en heeft het water alleen onze Welshe bijrijder weggevaagd. De gids lacht echter om ons groeiend zelfvertrouwen en deelt ons mee dat de voorlaatste stroomversnelling Oblivion (Unkind) heten maar het „Public Swimming Pool“ wordt genoemd. Hij wist duidelijk waar hij het over had, eerst doorboorden we een gigantische watercilinder, maar toen sloeg een enorme golf het hele vlot om. Ik vlieg het water in, een vlot op mij en een grote Engelsman en anderen achter hem. De seconden diep in het kolkende water, waar het moeilijk te zeggen is waar het boven en beneden is, waren lang genoeg. Het is niet de moeite waard om onder deze omstandigheden onder water te zwemmen, dus ik wacht gewoon tot het vest me eindelijk naar de oppervlakte trekt en de peddel vasthoudt. Snel naar het vlot en pak de touwen erop. De gids en de assistent klimmen behendig op het omgekeerde vlot en keren het vakkundig om. We klimmen hard omhoog en bereiken dan de snel naderende laatste stroomversnelling. Het moeilijkste deel van het evenement wacht echter nog op ons. We moeten de steile rotsachtige trappen van die ongeveer 100 meter beklimmen in de middaghitte. Gelukkig wordt het materiaal gedragen door de organisatoren, die ook de vlotten opblazen en naar boven slepen. Raften op de Zambezi maakte ons verblijf in een nogal commercieel gebied in de buurt van de watervallen echt pittiger. Met de juiste moed of ervaring is het echt de moeite waard. Aangezien het waarschijnlijk is dat een persoon veel water uit een Afrikaanse rivier zal drinken, raad ik een geschikte vaccinatie ten zeerste aan en heb ook geschikte tabletten bij de hand voor eventuele spijsverterin­gsproblemen.