Artikel Komodo

Het meest voorkomende en ook het gemakkelijkste startpunt voor het nationale park is een steeds groter wordende stad – Labuan Bajo. Veel hotels zijn de afgelopen jaren op deze locatie gebouwd en het lokale toerisme (in tegenstelling tot andere delen van Flores Island) is in de nabije toekomst echt booming.

Een reis naar Komodo National Park met professionele reisbureaus, die ook op internet te vinden zijn, is mogelijk, maar dergelijke tours zijn echt heel duur. Er is echter ook een veel goedkopere (en veel avontuurlijkere) oplossing – ga gewoon door de straten van Labuan Baju en de lokale bevolking zal je beginnen te vangen. In elk ander huis bieden ze een- en meerdaagse reizen aan en dankzij de concurrentie is het goed mogelijk om te onderhandelen. Het maakt niet uit met welke lokale „reis“ je gaat, want uiteindelijk zullen alle geïnteresseerden worden aangesloten op dezelfde of vergelijkbare boten (volgens het aantal). We betaalden allemaal een andere prijs op één schip (afhankelijk van wie er kon onderhandelen). We kozen voor een tweedaagse reis.

De volgende ochtend deden we onze snorkels en vinnen uit en vertrokken we naar de haven, vanwaar we naar het eiland Rinca zeilden. De weg zelf biedt prachtige uitzichten.

We reden rond veel kleinere eilanden, waaronder het eiland Pempe, waar we later die dag stopten om te zwemmen en snorkelen.

Een buffelskelet wachtte ons direct bij de ingang op – waarschijnlijk als een waarschuwing dat zelfs zulke grote dieren vaak op het dieet van Komodo-draken zitten. Vlakbij, in de schaduw, lag een kleinere kudde nog levende buffels die in een modderbad aan het rollen waren.

Er waren 9 mensen in onze groep van het schip en voor zo'n aantal kregen we 3 ervaren gidsen, gewapend met stokken met een gevorkt uiteinde (in de vorm van een hagedis-tong), die wordt gebruikt om weg te duwen bij een aanval . Onder de eerste vier monitorhagedissen die we ontmoetten, waren twee van de grotere individuen.

Van de hoofdgids hebben we veel interessante dingen geleerd over het leven van varanen, maar ook over andere dieren die we op het eiland hebben gezien.

We zagen ook een nest varanen bewaakt door een middelgroot vrouwtje.

Het verste punt van het circuit dat we gingen was de plek met water, waar hagedissen vrij vaak voorkomen, maar die zijn we daar helaas niet tegengekomen. In plaats daarvan ontmoetten we wilde zwijnen en oranjepootgenten, grote, gravende vogels waarvan de verlaten nesten door varanen als hun eigen nest worden gebruikt. Er is ook een nogal interessante boom waaraan de schedels van dieren zijn opgehangen.

Op de terugweg kwamen we sporen van monitorhagedissen en een kleiner exemplaar tegen, die in de stomende hitte in de schaduw van bomen lag te rusten.

Door de ongunstige stroming moesten we het plan een beetje aanpassen. Oorspronkelijk zouden we oversteken naar het eiland Kalong, dat in de baai van het grotere eiland Komodo ligt, waar we waterlelies zouden zien (verwant aan vleermuizen, maar veel groter) die na zonsondergang uitvliegen. Daarna moesten we in dezelfde baai op een boot overnachten. In plaats daarvan gingen we eerst terug naar het eiland Pempe, waar we ongeveer een uur hadden om te zwemmen en snorkelen.

We zagen veel prachtig gekleurde vissen en koralen in verschillende vormen.

Voor zonsondergang reden we slechts een paar honderd meter naar de nabijgelegen mangroven, een andere plek waar je de watervallen kon observeren.

Na zonsondergang werd de lucht prachtig en we wachtten een paar tientallen minuten op het eerste dek van het schip op het bovendek van het schip voordat ze uit de mangroven begonnen te vliegen. Hun grootte was enorm – ze worden niet voor niets vliegende vossen genoemd.

Geleidelijk vlogen er steeds meer uit, en de hele parade duurde meer dan een half uur, het moeten er honderdduizenden zijn geweest, en ook al was het bijna donker, er vlogen er toch steeds meer. Maar de kapitein van het schip had dat al bevolen en we moesten terug naar het eiland Rinca, waar we in een rustige baai overnachtten. De vliegende vossen behoorden tot de hoogtepunten van de hele tweedaagse reis – het was een onbeschrijfelijk mooi schouwspel.

De volgende dag stonden we vroeg in de ochtend op en reden naar het eiland „Padar“: [https://www.gigaplaces.com/…isrov-padar/], dat een van de mooiste uitzichten op het eiland ooit heeft. De hoogte van het uitzicht zelf is slechts ongeveer 150 meter, maar in de hitte kan de wandeling behoorlijk druk zijn.

Op de top ligt het hele eiland in de palm van je hand en vanaf hier zie je baaien met prachtige stranden, die vaak van kleur veranderen, je ziet het strand grijszwart met donker vulkanisch zand, klassiek wit, maar ook roze (gekleurd van rode koralen). Het grootste deel van het jaar is het eiland droog, alleen bedekt met droog gras en struiken, maar soms na het regenseizoen voor een korte tijd helemaal groen. In het verleden kwamen er ook varanen voor op dit eiland, maar door de onherbergzame omstandigheden zal dit tot het verleden behoren.

Na terugkomst op het schip reden we naar het veel grotere eiland Komodo.

Op dit eiland kregen we weer drie gidsen toegewezen en met hen gingen we naar het volgende circuit, waar we verschillende varanen zagen.

Hoewel de monitorhagedissen op dit eiland kleiner waren (vergeleken met Rinca), was het nest dat we hier zagen veel groter.

Naast het monitoren van hagedissen kwamen we een beet van andere dieren tegen. Van de kleinere waren het kleinere hagedissen of lokale bijen, van de grotere bijvoorbeeld wilde zwijnen. Soms is het goed om onder de voeten te kijken, er zijn nogal wat ratelslangen en hier en daar een cobra – maar slangen zijn we niet tegengekomen. Maar je hoeft je geen zorgen te maken, ervaren gidsen zouden ze waarschijnlijk eerder zien dan toeristen.

Ongeveer tien lokale herten (sambara-eiland) lagen aan het einde van onze wandeling op het strand.

Daarna zijn we met de boot iets verder op het eiland Komodo gevaren, zwemmend op het strand met roze zand. Ook hier was er de mogelijkheid om te snorkelen tussen de prachtige koralen. Helaas was mijn zaklamp hier op de camera onverwachts op en heb ik geen foto's meer gemaakt.

De laatste stop van onze reis, op één van de toppen na, was het zogenaamde Manta Point, een plek in de zee waar vaak enorme mantaroggen voorkomen, de grootste soort pijlstaartrog. Snorkelen en zwemmen tussen 4–6m grote mantaroggen was een onvergetelijke ervaring. Op een gegeven moment telde ik er ongeveer acht onder ons.

Manta's zijn niet direct gevaarlijk voor de mens, en degenen die niet bang waren om een beetje te duiken, konden dicht bij hen komen. Hoewel ze niet gevaarlijk zijn, is het niet raadzaam om ze onnodig te irriteren – het zwaaien met de vinnen van zo'n monster (met een gewicht van een ton) kan immers een goede golf naar een persoon zwaaien.