De verborgen schoonheid van Liechtenstein

Toen we de afzonderlijke landen van de wereld leerden kennen tijdens een aardrijkskundeles op de lagere school, bij respectievelijk Liechtenstein en het Vorstendom Liechtenstein, kwamen alleen de hoofdstad Vaduz en het kasteel op een rotsplateau boven de stad met dezelfde naam, de officiële woonplaats van de prinselijke familie van Liechtenstein, werden genoemd. Zo herinnerde ik me deze kleine staat, die slechts 160 km2 groot is, de 4e kleinste van Europa. Maar dit eigenaardige land verbergt veel meer dan wat op scholen wordt onderwezen. Het is het enige land dat in zijn geheel in de Alpen ligt en daar was ik enkele maanden geleden uit eerste hand van overtuigd. Tot op de dag van vandaag klopt het hart zelfs in de herinnering aan dit prachtige land. Maar laten we nu een klein maar zeer rijk land bezoeken, waar luxe en bescheidenheid elkaar ontmoeten, een land vol akkers, kleine boerderijen, vriendelijke mensen, charmante bergdorpjes en adembenemende landschappen met uitzicht op de alpenreuzen. Lichamelijke conditie Het eerste ontwaken op camping Mittagspitze in Triesen wordt gekenmerkt door dichte mist en een roze Ibalgin-pil. Ik weet niet of het komt door de tijd die ik vorige week in de bergen van Zwitserland doorbracht, of door hevige regenval, ik heb gisteravond een tent opgezet. Dankzij dat, hoewel ik het niet leuk vind, verander ik mijn plannen, maar niet fundamenteel. Ondanks de rugpijn pak ik mijn rugzak de bergen in. Maar voordat ik bij de auto ben, zo'n 200 meter, weet ik dat ik vandaag niet naar de bergen ga kijken. Dus we zullen de ochtend doorbrengen in de hoofdstad Vaduz, een paar winkels bezoeken, in het informatiecentrum zal ik veel Zwitserse franken uitgeven voor souvenirs en ansichtkaarten. Dan gaan we samen met mijn trouwe viervoeter Pedro naar het kasteel, dat boven de stad uitsteekt. Bergop lopen levert me behoorlijk wat problemen op. Gelukkig helpt Pedro me veel. De mist hangt nog steeds aan de toppen van de heuvels, maar ik kan het niet. Na een paar uur in Vaduz te hebben doorgebracht, stappen we in de auto, draaien de sleutel om en vertrekken naar Malbun – een bergdorp op 1600 meter hoogte dat een startpunt is voor wandelingen. De mist wordt onderweg dikker, na het passeren van de tunnel achter het dorp Steg zie je de krokodil niet meer. Volgens de lokale bevolking is deze tunnel cruciaal voor het weer. Als er zonneschijn achter de tunnel is, is het prachtig in de bergen, als de mist en wolken nog steeds aanhouden, kan boven hetzelfde weer worden verwacht. Wat dit keer bij ons het geval is. Het enige dat me op dit moment geruststelt, is de wetenschap dat ik nooit in zo'n fysieke conditie de bergen in kan. Op de parkeerplaats in Malbun draaien we om en gaan terug naar het kamp. Ik wil absoluut niet accepteren dat we niet naar de lokale bergen gaan. Wens en je wordt gezocht Dus de tijd begint voor het intensief uitzenden van smeekbeden en wensen die de bergen ons de volgende dag, althans voor een tijdje, bij elkaar zullen laten. Die ochtend ziet het er echter nog hetzelfde uit als de vorige dag, met het verschil dat in ieder geval de rug is versoepeld. Ik kijk naar links, naar rechts, omhoog naar de heuvels, dan naar Pedro, en verklaar: „Laten we gaan, laten we het proberen.“ In Triesenberg wacht ons echter een verrassing in de vorm van afnemende mist en zweempjes blauwe lucht.Een fatsoenlijke glimlach verschijnt op mijn gezicht, er is nog genoeg tijd om te juichen, ver naar Malbun. De klim van 25% zorgt er echter voor dat we bij elke bocht langzaam boven de inverse wolken uitstijgen. We gaan door de tunnel en ik ben gespannen als een gitaarsnaar, ik benijd Pedro dat hij zulke toestanden niet hoeft te ervaren, Mijn smeekbeden zijn gehoord – achter de tunnel worden we begroet door een azuurblauwe lucht en ik zet snel een zonnebril op. Nu weet ik zeker dat het vandaag vol zon, geluk en onvergetelijke ervaringen zal zijn. Een paar keer hardop bedankt en we gaan nederig de bergen in. Alice in Wonderland Om tijd en energie te besparen, koop ik een kaartje voor een open stoeltjeslift voor CHF 9,80, wat echt een van de eerste onvergetelijke ervaringen is met Pedro's jachtin­stinct en vogels die om ons heen vliegen, vergezeld van het gefluit van marmotten onder ons. Na een paar sprongen, omhoog of omlaag en proberend iets levends te vangen, verloochen ik mezelf in de kabelbaan zo veel dat ik later een probleem heb om er uit te komen bij het eindstation, dat zich op 1.900 m boven zeeniveau bevindt. De eerste blikken die ik tegenkom zijn adembenemend en ik voel me meteen Alice in Wonderland. Terwijl de omliggende valleien baden in grijze mist, staan we onder een azuurblauwe hemel, ik in een kort T-shirt, korte broek en perfect ingesmeerd met zonnebrandcrème. Deze dag is een enorme beloning voor mij, die ik oprecht waardeer. Dit is de eerste keer dat ik het geluk heb gehad om een inversie in de Alpen te ervaren. Toch haalt de pijn in mijn rug me uit deze euforie. Hoewel ik het niet leuk vind, pak ik in de EHBO-doos nog een Ibalgin-pil. Maar mijn vastberadenheid om het panoramische circuit Fürstin-Gina-Weg te veroveren, zal daar niets aan veranderen. We gaan langzaam weg van het bergstation van de kabelbaan, ik geniet van elke stap, ik neem elke ademtocht waar en elk uitzicht in de verte van prachtige uitzichten op de toppen van de bergen van Liechtenstein, Zwitserland en Oostenrijk staat in mijn geheugen gegrift. Vanaf de wegwijzer Sareiserjoch wacht ons een open stuk, dat, zoals later zal blijken, niet het enige is dat onderweg is. Het terrein is hier uitdagend, dus elke keer als ik de regio wil verkennen, stop ik liever. Toch verlies ik soms mijn evenwicht als ik over een steen struikel. Een smal, rotsachtig pad leidt ons naar de klim naar Augstenberg, waar we welverdiend uitrusten en wat eten. Het 360° uitzicht vanaf deze, de hoogste heuvel op de Fürstin-Gina-Weg, is prachtig. Liechtenstein graaft diep onder mijn huid. Na een uurtje op de top te hebben doorgebracht gaan we verder en na nog geen 400 meter komen we bij de grenssteen Oostenrijk-Liechtenstein. Onderweg komen we er nog een aantal tegen, dan draaien we naar het noordwesten en gaan weg van de grens. Niet te vroeg juichen Onze volgende bestemming is de Pfälzerhütte hut in het Naaftal aan de Oostenrijkse grens. Voordat we daar aankomen, wacht ons een zeer moeilijk gedeelte, dat alleen maar het moeilijke terrein in de bergen van Liechtenstein bevestigt. We dalen een rotsachtig stuk van 200 meter af dat is beveiligd met stalen touwen en ijzeren stoepa's, wat best een uitdaging is, vooral voor Pedro. Ik vertrouw hem, ik laat hem de ruimte zodat hij alles kan bedenken en oplossen. We regelen alles heel goed, ik geef Pedro een groot compliment, een traktatie en ik ben weer een beetje trotser op hem. Ik bestel alcoholvrij bier in het huisje en snuif de sfeer van de lokale bergen op. We brengen hier meer dan 2 uur door, wat mij een paar minuten lijkt. Er zijn ook koeien in Liechtenstein – helaas hebben we nog een weg terug, dus we staan op en dalen langs een grindpad af naar de Gritsch Alm hut, waar we een grote beslissing moeten nemen. De weg splitst zich. Na de voor- en nadelen te hebben overwogen, gaan onze trappen naar rechts, wat betekent dat we op de een of andere manier door 3 kuddes koeien en minder dan 200 hoogtemeters moeten gaan. De zon begint langzaam achter de groene toppen van de bergen onder te gaan en zorgt voor een unieke sfeer. Er hangt nog steeds mist in de valleien onder ons. Maar het zal niet lang duren en we zullen ons onder de zogenaamde plank bevinden. Ik weet hoe gevaarlijk het is om een kudde koeien met een hond te benaderen, dus ik bedenk een manier om ze te omzeilen. Eén ding is duidelijk: een zeer grote boog. Ik vraag me af of ik links onder de heuvel of rechts onder de heuvel door moet. Ik kies voor variant „a“, dus begeleid door de ratelende bellen van tientallen koeien, waden we door hoog gras, waarbij ik bij elke stap op de koeienstront stap. Na een half uur sluiten we veilig aan op de gebaande paden met toeristenborden. Aan de horizon van de laatste heuvel neem ik afscheid van de bergen met de woorden: „Tot ziens.“ De denkbeeldige deur gaat dicht. Ik draai me nog een paar keer om, maar ik kan de bergen niet meer zien. Met Silberhorn achter ons ontmoeten we elkaar via een kronkelend pad naar Malbun. De mist begint het bos binnen te dringen en zorgt voor een verbazingwekkend schouwspel. Ik heb het gevoel dat de bergen ons dit signaal geven: „Je tijd is om.“ Ze sloten de deur achter ons net zoals ze hem 's ochtends voor ons openden – ze lieten ons alleen als bezoekers binnen. Het karakter van het landschap Het karakter van de Liechtensteinse bergen is totaal anders dan alles wat ik tot nu toe heb gezien. Met een rugzak op mijn rug liep ik door de bergen in Oostenrijk, Slovenië, Noorwegen, Slowakije, Montenegro, Kroatië, Polen, in Groot-Brittannië, cross-country Snowdonia National Park, in ons land in Tsjechië een heuvel beklommen en nu Zwitserland. Maar er werd iets gevonden in Liechtenstein dat mijn ervaring met het bezoeken van dit land nog meer heeft verbeterd. Iets dat de afgelopen 3 jaar zelfs de besneeuwde hellingen en bergtoppen van de Oostenrijkse Alpen heeft overtroffen. De bergen hebben hier een mysterieus gezicht, hun ongebondenheid en wreedheid is merkbaar bij elke stap. Rust en stilte worden vermengd met het geschreeuw van marmotten en het gezang van de gevederde bewoners van de bergen. Hoge rotspieken vormen een charmant decor, waar de zonnestralen prachtige werken vormen. En alles wat je hoeft te doen is stoppen, diep ademhalen en de energie voelen die overal om ons heen pulseert.

Liechtenstein onder de motorkap