Beklimming naar Dedu en freeride in Georgië

Uitzicht op Gudauri in de ochtend voordat de kabelbanen worden vrijgegeven. De piste is perfect geprepareerd, verwacht geen andere diensten zo goed. We kozen Georgië als bestemming voor familieskiën na vele jaren skiën in de Alpen, we wilden iets nieuws weten, ook vanwege de culturele verrijking. Het enige dat u nodig heeft voor een reis naar Gudauri is het regelen van vliegtickets, aansluitend vervoer van de luchthaven naar de plaats en natuurlijk accommodatie. U bent voornamelijk geprijsd volgens de tickets. Accommodatie, skipassen en eten zijn goedkoper in Georgië. De skipas kost CZK 2.340 voor zes dagen.

Door de vertraging van het opstaan hebben we geen zin, we vertrekken om acht uur, in Tsjechië is het vijf uur 's ochtends. We lopen de helling op, de temperatuur is rond de min tien graden, sterkere wind (twintig knopen), helder. Op een hoogte van 2.700 dragen we goratex jassen en kappen onder de ogen. Als we ons verschuilen achter de berg terwijl we hem van rechts beklimmen, stopt de wind volledig. We staan precies op het moment dat zelfs de eerste skiërs met de kabelbaan aankomen. We ontwijken de skihelling, doen onze riemen af en doorkruisen de noordelijke sneeuwmuur, onder ons een lawine, dwz een lawinegoot, die we besloten te weerstaan. We gaan liever een andere goot in, waarin we sporen zien. De ruimte verandert in een brede vlakte. Als er vers poeder was, zouden we in het paradijs zijn. We hebben diepe sneeuw, maar geblazen sneeuw, maar we zijn nog steeds heel tevreden. Twee gondelliften leiden naar Kobi, respectievelijk vanuit Kobi, een kwestie van de laatste twee jaar. We dalen af naar de eerste, omdat we niet zeker weten of de onderste kabelbaan door de wind is losgelaten.

Natuurlijk ziet de heuvel er „plat“ uit, zoals op de foto's. In totaal is het nodig om vanaf Gudauri 1.100 meter te stijgen. Als je per ongeluk het deksel van de thermoskan laat vallen, gooi je er nog ongeveer honderd in.

De foto toont de beklimming van de kabelbaan en het westelijke panorama, inclusief de Kazbek-berg – uiterst rechts. We kwamen ook van rechts – van onderen.

Panorama vanaf de andere kant, wat het totaalbeeld compleet maakt. Het toont de piste aan de rechterkant en ook de weg naar de freeride, dat wil zeggen tussen de mensen en de eerste ronde sneeuwtop.

Op de skipiste kun je sjasliek, allerlei gebakken broodjes of klassiek westers fastfood eten. De achtergrond is primitief, vaak ontbreekt een toilet, of je vindt het in een houten hokje in de buurt. Op de lagere stations van de kabelbaan in Gudauri zijn de restaurants meer uitgerust en onder het dak, in de meeste van hen krijg je niet alleen traditionele Georgische gerechten zoals de reeds genoemde sjasliek, pelmeni of kebab, maar ook pizza, salades en diverse gegrild vlees.

Deda Ena is een rotsachtige piek ten noordwesten van Gudauri. Als je daar naartoe wilt, moet je een ritje krijgen in de vorm van lokale taxichauffeurs of gewoon stoppen bij iemand die op de weg rijdt. De enige weg hier is van Tbilisi en kan vol staan met overvolle vrachtwagens. Het is ongeveer 15 km van Gudauri om de sneeuwvlakte te beklimmen, dat is niet zo veel, maar het is eigenlijk onmogelijk om daar te lopen. Opa betekent in het Georgisch moeder, wat enigszins verrassend is. Je kunt niet met de ski's omhoog, je daalt af vanaf het zadel onder de rotsachtige top, vanaf een hoogte van ongeveer 3.050 m. Als je helemaal naar boven wilt klimmen, kun je beter klimuitrusting meenemen. We hadden in plaats daarvan een drone, dus we hadden veel plezier. Beneden lag echt poeder, wat er na twee weken nog van over was. Maar we hebben erg genoten, ook een ritje „liften“ heen en weer. We zijn erin geslaagd om het te onderhandelen voor 30 lari, wat zeker geen echte prijs is (veelvoud van negen kronen), maar we waren toch enthousiast, omdat het oorspronkelijke voorstel 90 lari was. Video van de drone: https://drive.google.com/…2yAU-2Z/view?…

Onze bochten aan de rechterkant met uitzicht op de top van Deda Ena. We moesten hier en daar een stukje door de sneeuw breken, omdat er een korstje op zat. Wolkenloze lucht, temperatuur rond nul.

Foto vanaf het balkon van het appartement. Opa Ena is de hoogste piek in de wolk.

De weg van Almasiani, die naar de aangrenzende dorpen in het noordwesten slingert, is niet erg begaanbaar. Nadat we in een wielgroot gat passen, rollen we uit, de chauffeur biedt nog steeds aan om voor ons terug te komen. We nemen afscheid en noteren het nummer erop. We zijn van plan om ongeveer 600 meter te stijgen naar het plateau en weer af te dalen naar de weg. De reis is bedacht door Old, die we bedanken voor de vorige tip in de vorm van Dedy Ena.

We hebben de eerste paar honderd meter aan onze voeten en de zon wast ons hoofd. In de verte zie je de onderkant van de kabelbaan die vanuit Kobi leidt. We trekken onze T-shirts uit, maar het helpt niet veel. De kwaliteit van de sneeuw is niet veel waard, we maken afstanden zodat we het niet „breken“, onder deze omstandigheden zou het een boardlawine zijn, dat is een lawine die je het minst van allemaal wilt krijgen, omdat we zullen breek je.

Vanaf hier dalen we af, het puntje helemaal vooraan is de top van Ded Ena, we bekijken het vanaf de andere kant dan twee dagen geleden.

De vakantieweek zit erop. De afdaling naar Kobi viel uiteindelijk helemaal niet tegen. Het kan de korst op elk moment aan. We zijn er ook in geslaagd om de kabelbaan op te gaan en kwamen aan in Gudauri op de piste. We zitten op het vliegveld in Istanbul, op onze transfer naar Tsjechië. Oma snowboarder heeft een gebroken arm, maar ze ziet er niet uit. (De hand wacht op de laatste behandeling naar Bohemen, in Gudauri hebben ze het alleen gerepareerd.) De jongste generatie koppelt Call of Duty 4 – op drie notebooks samen, waar ze het net openbraken. De rest van het personeel geniet van het gevonden boek van Karel Čapek in het Turks – zakverhalen geïdentificeerd, met name de dichter.