Podejście do Dedu i freeride w Gruzji

Widok na Gudauri rano przed wypuszczeniem kolejek linowych. Trasa jest doskonale przygotowana, nie oczekuj innych usług tak dobrych. Wybraliśmy Gruzję jako cel rodzinnej jazdy na nartach po wielu latach narciarstwa w Alpach, chcieliśmy dowiedzieć się czegoś nowego, także ze względu na jej kulturowe wzbogacenie. Wszystko, czego potrzebujesz na wycieczkę do Gudauri, to załatwienie biletów lotniczych, późniejszy transport z lotniska na miejsce i oczywiście zakwaterowanie. Wyceniany jest głównie według biletów. Zakwaterowanie, karnety narciarskie i jedzenie są w Gruzji tańsze. Karnet narciarski będzie kosztował 2340 CZK na sześć dni.

Ze względu na opóźnienie wstawania nie mamy sensu, wyjeżdżamy o ósmej, w Czechach jest piąta rano. Wchodzimy pod górę, temperatura ok. Minus dziesięć stopni, wiatr silniejszy (dwadzieścia węzłów), pogodnie. Na wysokości 2700 osób nosimy pod oczami kurtki z goratexu i kaptury. Kiedy chowamy się za górą, gdy wspinamy się na nią z prawej strony, wiatr całkowicie ustaje. Jesteśmy dokładnie w momencie, gdy kolejką linową przyjeżdżają nawet pierwsi narciarze. Omijamy stok narciarski, odpinamy pasy i przemierzamy północną ścianę śnieżną, pod nami jedna lawina, czyli rynna lawinowa, której postanowiliśmy się oprzeć. Wolimy zejść inną rynną, w której widzimy ślady. Przestrzeń zmienia się w szeroką równinę. Gdyby był świeży puch, bylibyśmy w raju. Mamy głęboki śnieg, ale śnieg dmuchany, ale nadal jesteśmy bardzo zadowoleni. Dwie kolejki gondolowe prowadzą do Kobi, odpowiednio z Kobi, kwestia ostatnich dwóch lat. Schodzimy do pierwszej, bo nie mamy pewności, czy dolna kolejka wypadła z powodu wiatru.

Oczywiście wzgórze wygląda na „płaskie”, tak jak na zdjęciach. W sumie z Gudauri trzeba pokonać 1100 metrów. Jeśli przypadkowo upuścisz pokrywkę z termosu, wrzucisz około stu.

Na zdjęciu wjazd z kolejki linowej i zachodnią panoramę, w tym górę Kazbek – po prawej stronie. My też przyszliśmy z prawej strony – z dołu.

Panorama z drugiej strony, która dopełnia ogólny widok. Pokazuje trasę po prawej stronie, a także drogę do freeridu, czyli między ludźmi a pierwszą rundą śnieżną.

Na stoku można zjeść szaszłyk, wszelkiego rodzaju pieczone bułeczki, czy klasyczne westernowe fast foody. Tło jest prymitywne, często brakuje toalety lub można je znaleźć w pobliskiej drewnianej budce. Na dolnych stacjach kolejki linowej w Gudauri restauracje są lepiej wyposażone i pod dachem, w większości z nich dostaniesz nie tylko tradycyjne dania gruzińskie takie jak wspomniany już szaszłyk, pelmeni czy kebab, ale także pizzę, sałatki i różne rodzaje mięs z grilla.

Deda Ena to skalisty szczyt na północny zachód od Gudauri. Jeśli chcesz się tam udać, musisz się podwieźć w postaci lokalnych taksówkarzy lub po prostu zatrzymać się przy kimś, kto jedzie drogą. Jedyna droga prowadzi tutaj z Tbilisi i może być pełna zatłoczonych ciężarówek. Z Gudauri jest około 15 km do wspinaczki na śnieżną równinę, co nie jest tak duże, ale w zasadzie nie można tam chodzić. Dziadek po gruzińsku oznacza matkę, co jest nieco zaskakujące. Nie da się podjechać na nartach, schodzimy z siodełka poniżej skalistego szczytu z wysokości ok. 3050 m. Jeśli chcesz się wspiąć na samą górę, lepiej zabrać ze sobą sprzęt wspinaczkowy. Zamiast tego mieliśmy drona, więc świetnie się bawiliśmy. Na dole był prawdziwy proszek, który został z nich po dwóch tygodniach. Ale bardzo nam się podobało, także przejażdżka „autostopem” w tę iz powrotem. Udało nam się to wynegocjować za 30 lari, co na pewno nie jest realną ceną (wielokrotność dziewięciu koron), ale nadal byliśmy podekscytowani, ponieważ pierwotna propozycja to 90 lari. Wideo z drona: https://drive.google.com/…2yAU-2Z/view?…

Nasze krzywe po prawej stronie z widokiem na szczyt Deda Ena. Miejscami musieliśmy trochę przebić się przez śnieg, bo była na nim skorupa. Bezchmurne niebo, temperatura w okolicach zera.

Zdjęcie z balkonu mieszkania. Grandpa Ena to najwyższy szczyt w chmurze.

Droga z Almasiani, która wije się do sąsiednich wiosek na północnym zachodzie, jest mało przejezdna. Po tym, jak dopasujemy się do dziury wielkości koła, wyjeżdżamy, kierowca nadal oferuje, że po nas wróci. Żegnamy się i bierzemy na to numer. Planujemy wejść około 600 metrów na płaskowyż i zejść z powrotem na drogę. Wycieczkę wymyślił Stary, któremu dziękujemy za poprzednią wskazówkę w postaci Dedy Ena.

Pierwsze kilkaset metrów mamy u stóp, a słońce myje nam głowy. W oddali widać dno kolejki linowej prowadzącej z Kobi. Zdejmujemy koszulki, ale to niewiele pomaga. Jakość śniegu nie jest wiele warta, odległości robimy tak, aby go nie „łamać”, w tych warunkach byłaby to lawina desek, która jest lawiną, do której najmniej ze wszystkiego chcesz się dostać, bo będziemy złamać cię.

Stąd zejdziemy w dół, czubek na samym przodzie to wierzchołek Ded Ena, patrzymy na niego z przeciwnej strony niż dwa dni temu.

Tydzień wakacyjny dobiegł końca. Zejście do Kobi wcale nie było takie złe. W każdej chwili poradzi sobie ze skórką. Udało nam się też podjechać kolejką linową i na stoku dojechaliśmy do Gudauri. Siedzimy na lotnisku w Stambule, na naszym transferze do Czech. Snowboardzistka babci ma złamaną rękę, ale wygląda jak nic. (Ręka czeka na ostateczny zabieg w Czechach, w Gudauri tylko to naprawili.) Najmłodsze pokolenie Call of Duty 4 – na trzech zeszytach razem, gdzie zerwali sieć. Reszta personelu cieszy się znalezioną książką Karela Čapka po turecku – zidentyfikowano kieszonkowe historie, w szczególności Po­etę.