Beklimming naar de berg Sajama, 6.542 m boven zeeniveau

Vervoer naar het Sajama National Park zelf is op zich niet het makkelijkste, dus als je gebruik wilt maken van het lokale openbaar vervoer en niet zelf vervoer wilt regelen. De minibus naar Sajama National Park vertrekt elke dag tussen 12–13 uur (afhankelijk van wanneer het vol is) vanuit het dorp Patacamaya, dat ongeveer 1–2 uur (afhankelijk van verkeer en verkeer) verwijderd is van La Paz. Verwacht geen officiële halte in het dorp, de bus stopt in de hoofdstraat tegenover het hotel (we vonden dit label op internet en vonden er een plaats volgens). De zitplaatsen in de minibus zijn beperkt tot ongeveer 15 personen, uiteindelijk waren we met 17, en alleen dankzij Belgische toeristen die ons hielpen onze 2 stoelen in de bus in het Spaans te vinden (ten koste van een dorpeling met een zak met iets die de volgende dag reed).

De reis zelf duurde ongeveer 4 uur, wat geen troost was onder de krappe omstandigheden van de minibus. Toch waren de uitzichten onderweg de moeite waard. Grazende lama's en alpaca's op hellingen en weilanden, vaak een desolaat landschap met slechts af en toe eenzame gebouwen en met toenemende afstand, verscheen de machtige top van de Sajama zelf aan de horizon.

Na 4 uur hobbelen in de minibus, bereikten we eindelijk het dorp Sajama (4239 m boven zeeniveau), waar we ons ook registreerden en de toegangsprijs voor het Sajama National Park betaalden (ongeveer 100–150 Bolivianen). Toen kwamen we overeen dat een lokale gids ons naar het einde van de onverharde weg zou brengen (4322 m boven zeeniveau), vanwaar alleen een rotsachtig pad naar Base Camp (4800 m boven zeeniveau) liep.

De reis naar Base Camp kostte ons ongeveer 2,5 uur, net tot zonsondergang, toen we erin slaagden een tent op te zetten. Op deze hoogte is het temperatuurverschil tussen dag en nacht aanzienlijk. We hadden op de klim rond de 8°C kunnen zijn, maar direct na zonsondergang zakte de temperatuur rond de 0°C tot min graden. Het basiskamp zelf is een plat platform bedekt met fijn stof, dat alles bedekte wat we konden (na een paar keer openen en sluiten van de tent werkten de ritsen niet meer – het werd geholpen door een grondige wasbeurt met water thuis). U vindt er ook een bron met water om te koken of, na desinfectie, om te drinken. Het kamp ligt aan de voet van de berg Sajama, dus de uitzichten zijn het harde werk waard om hier te komen.

Zelf kwam ik in Base Camp terecht, vanwege darmproblemen die ik tijdens onze reis naar Peru en Bolivia meerdere keren tegenkwam. Dus een vriend ging alleen naar de top en omdat ik in onze tent in Base Camp zat te wachten, moest hij in één dag naar de top klimmen. Dus van Basiskamp (4800 m boven zeeniveau), via Hoogkamp (5700 m boven zeeniveau) naar de top (6542 m boven zeeniveau) en naar beneden naar Basiskamp. Ik zal de output zelf op zijn minst indirect beschrijven. De beklimming duurt standaard 3 dagen – 1e dag basiskamp, 2e dag hoogkamp, 3e dag in de ochtend ga je naar de top en dan recht naar beneden naar het basiskamp.

De beklimming begon al om ongeveer 5 uur 's ochtends vanuit het basiskamp te stijgen om de hele weg in te halen, en ook omdat het voordeliger is voor de beklimming langs het besneeuwde deel wanneer de sneeuw of het ijs nog steeds bevroren is op nacht. Als de zon opkomt, begint de sneeuw rond het middaguur zachter te worden en stijgt het erger op een steile helling.

Op de weg onder de top passeer je een gordel van zogenaamde boetelingen (Penitentes), dit zijn spijkers van ijs, die zo sterk zijn dat zelfs een kat nauwelijks kan worden geschopt. Dit natuurverschijnsel komt voor in glaciale gebieden en wordt veroorzaakt door zonnestralen, die in sommige delen van het ijs dieper zijn doorgedrongen dan op andere plaatsen. Het pad erlangs is steil, of het nu bevroren is op weg naar boven of smeltend tijdens de afdaling. De verplichte uitrusting voor deze beklimming zijn ongetwijfeld katten en ijsbijlen, die nodig zijn op de delen van de weg die bedekt zijn met ijs.

De weg naar de top verandert gedurende het seizoen en dankzij de weersomstandigheden zowel de met sneeuw bedekte stukken als het deel van de weg dat langs het glazen massief loopt. Als u zelf het bedrijf runt zonder gids, is het noodzakelijk om de route voor te bereiden en grondig te bestuderen. GPS-navigatie is geschikt om bijvoorbeeld een route op te nemen in een smartwatch, zoals een vriend moest opstijgen. Integendeel, alleen vertrouwen op een mobiele telefoon hoeft niet te lonen, omdat door de zeer lage temperaturen de meeste technologie de batterijen niet meegaat en u toch lange tijd uw handschoenen niet kunt uittrekken, omdat er dan een risico bestaat op bevriezing.

De top zelf wordt gevormd door ongeveer 50 meter vlak gletsjergebied zonder een kruis of andere markeringen. Vanaf de top, maar ook als je naar de top klimt, heb je een fantastisch uitzicht op de omliggende vulkanen langs de Boliviaans-Chileense grens. Er zijn ook twee 6.000 onder hen, die een populaire bestemming zijn voor klimmers. Helemaal bovenaan is er niet veel tijd of trek in lange rustpauzes en liefde voor het landschap. De omstandigheden hier zijn erg hard, sterke ijzige wind en temperaturen ver onder nul, zelfs 's middags in de zon, laat het niet te lang hangen. De klimmer wacht dan de hele weg terug naar het basiskamp. Een vriend beheerde de reis Base camp – peak – Bace camp in ongeveer 10 – 11 uur, maar het is fysiek erg veeleisend. Zelfs de beklimming met een stop bij de High Camp is geschikt voor de meer atletische en vooral goed geacclimatiseerd aan de lokale hoogte. De beklimming zelf wordt beschreven als technisch niet al te veeleisend, maar de kennis van het gebruik van katten met ijsbijlen, grote hoogte en het beheersen van de bewegingen in het veld vereist aanzienlijke ervaring en fysieke voorbereiding.