Podejście na górę Sajama 6542 m n.p.m.

Sam transport do Parku Narodowego Sajama nie jest sam w sobie najłatwiejszy, więc jeśli chcesz skorzystać z lokalnego transportu publicznego i nie organizować własnego transportu. Minibus do Parku Narodowego Sajama odjeżdża codziennie między 12–13 godzinami (w zależności od tego, kiedy jest wypełniony) z miejscowości Patacamaya, która znajduje się około 1–2 godzin (w zależności od natężenia ruchu i natężenia ruchu) od La Paz. Nie spodziewaj się żadnego oficjalnego przystanku w wiosce, autobus zatrzymuje się na głównej ulicy naprzeciwko hotelu (znaleźliśmy tę etykietę w Internecie i znaleźliśmy według niej miejsce). Miejsca w minibusie są ograniczone do około 15 osób, na końcu było nas 17 i tylko dzięki belgijskim turystom, którzy pomogli nam znaleźć nasze 2 miejsca w autobusie po hiszpańsku (kosztem wieśniaka z torbą czegoś który prowadził następnego dnia).

Sama podróż zajęła około 4 godzin, co nie było komfortem w ciasnych warunkach minibusa. Mimo to widoki po drodze były tego warte. Wypas lamy i alpaki na zboczach i pastwiskach, często opuszczony krajobraz z pojedynczymi samotnymi budynkami i wraz ze wzrostem odległości, na horyzoncie pojawił się potężny szczyt Sajamy.

Po 4 godzinach wpadania w minibus dotarliśmy w końcu do wioski Sajama (4239 m npm), gdzie również zarejestrowaliśmy się i zapłaciliśmy za wstęp do Parku Narodowego Sajama (około 100–150 Boliwijczyków). Następnie zgodziliśmy się, aby lokalny przewodnik zaprowadził nas do końca polnej drogi (4322 m npm), skąd ciągnęła się tylko kamienista ścieżka do Base Camp (4800 m npm).

Wycieczka do Base Camp zajęła nam około 2,5 godziny, czyli do zachodu słońca, kiedy to udało nam się rozbić namiot. Na tej wysokości różnica temperatur między dniem a nocą jest znacząca. Na podejściu mogliśmy mieć około 8 ° C, ale zaraz po zachodzie słońca temperatura spadła od około 0 ° C do minus stopni. Sam Base Camp to płaska platforma pokryta drobnym kurzem, który przykrywał wszystko, co się dało (po kilku otwarciach i zamknięciu namiotu zamki przestały działać – pomogło w tym dokładne umycie wodą w domu). Znajdziesz tu również źródło z wodą do gotowania lub po dezynfekcji do picia. Obóz znajduje się u samego podnóża góry Sajama, więc widoki są warte ciężkiej pracy, aby się tu dostać.

Osobiście trafiłem do Base Camp z powodu problemów jelitowych, które napotkałem kilka razy podczas naszej podróży do Peru i Boliwii. Tak więc przyjaciel wszedł na szczyt sam, a ponieważ czekałem w naszym namiocie w Base Camp, musiał wspiąć się na szczyt w jeden dzień. A więc od Base Camp (4800 m npm), przez High Camp (5700 m npm) na szczyt (6542 m npm) i na dół do Base Camp. Sam wynik opiszę przynajmniej pośrednio. Domyślnie wspinaczka trwa 3 dni – 1 dzień bazowy, 2 dzień wysoki, 3 dzień rano idziesz na szczyt, a następnie prosto do bazy.

Podejście zaczęło się podnosić z bazy już około godziny 5 rano, aby nadrobić zaległości, a także dlatego, że jest bardziej korzystne dla wspinaczki po zaśnieżonej części, gdy śnieg lub lód są nadal zamarznięte noc. Kiedy wschodzi słońce, około południa śnieg zaczyna mięknąć, a na stromym zboczu jeszcze gorzej.

W drodze pod szczyt mijamy pas tak zwanych penitentów (Penitentes), czyli lodowych kolców, które są tak mocne, że nawet kota nie da się kopnąć. To naturalne zjawisko występuje na obszarach lodowcowych i jest spowodowane przez promienie słoneczne, które w niektórych częściach lodu wniknęły głębiej niż w inne miejsca. Ścieżka wzdłuż nich jest stroma, niezależnie od tego, czy jest to zamarznięta droga pod górę, czy topniejąca podczas zejścia. Obowiązkowym wyposażeniem do tego podejścia są niewątpliwie koty i czekan, które są niezbędne na pokrytych lodem odcinkach drogi.

Droga na szczyt zmienia się w trakcie sezonu i pod wpływem warunków atmosferycznych zarówno na pokrytych śniegiem odcinkach, jak i na odcinku prowadzącym wzdłuż szklanego masywu. Jeśli prowadzisz biznes samodzielnie bez przewodnika, konieczne jest przygotowanie i dokładne przestudiowanie trasy. Nawigacja GPS jest odpowiednia, na przykład trasa zapisana na inteligentnym zegarku, gdy znajomy musiał się wspinać. Wręcz przeciwnie, poleganie tylko na telefonie komórkowym nie musi się opłacać, ponieważ ze względu na bardzo niskie temperatury większość technologii nie wytrzymuje baterii i nadal nie można długo zdejmować rękawiczek, bo wtedy istnieje ryzyko odmrożenie.

Sam szczyt jest utworzony przez około 50 m płaskiego obszaru lodowca bez górnego krzyża lub innych oznaczeń. Ze szczytu, ale także podczas wspinaczki na szczyt, rozciąga się niesamowity widok na okoliczne wulkany na granicy Boliwii i Chile. Są wśród nich również dwa 6000, które są popularnym celem wspinaczy. Na samej górze nie ma zbyt wiele czasu ani apetytu na długi odpoczynek i podziwianie krajobrazu. Warunki są tutaj bardzo trudne, silne lodowate wiatry i temperatury znacznie poniżej zera, nawet w południe na słońcu, nie pozwalają na zbyt długie utrzymywanie się. Następnie wspinacz czeka całą drogę z powrotem do bazy. Kolega zorganizował wycieczkę Base camp – szczyt – Bace camp w około 10 – 11 godzin, ale jest to bardzo wymagające fizycznie. Nawet wejście z przystankiem na High Camp jest odpowiednie dla bardziej wysportowanych, a przede wszystkim dobrze zaaklimatyzowanych do lokalnego wzrostu. Sama wspinaczka opisywana jest jako mało wymagająca technicznie, jednak znajomość obsługi kotów z czekanami, dużej wysokości i opanowanie ruchu w terenie wymaga sporego doświadczenia i przygotowania fizycznego.