Artykuł Triglav

Rozpoczynamy podróż z parkingu pod Aljažev dom nieco po siódmej rano. szeroka ścieżka prowadzi nas wokół chaty, do pomnika poległych partyzantów w kształcie wspornika wspinaczkowego. Oto nasze sposoby na udostępnienie 8-osobowej grupy. Pięciu przyjaciół kontynuuje ferratę Tominška, wiadomo, że wciąż jest śnieg i lód, a koty się przydadzą. Nie każdy je ma, więc wraz z przyjacielem przemierzamy Pragę, co powinno być w porządku. Wspinamy się doliną, gdy dowiaduję się, że po drodze już wspinamy się na przełęcz Luknja i jesteśmy już pod północną ścianą Triglav. Lepiej patrzę na mapę i tak naprawdę droga do Pragi skręca w lewo, gdy tylko rozwidlenie w siodle Luknja zaczyna się podnosić. Moje serce rozgrzewa uczucie, że wszystkie wyprzedzane przez nas grupy podążają tą samą trasą co my, a także chcą jechać przez Pragę. Po małym spotkaniu wszyscy się odwracają. Przez śnieżne pole skracamy drogę do znaku w kierunku Pragi. Natychmiast zaczyna się lekka wspinaczka zabezpieczona żelaznymi prętami do mocowania, wspina się pięknie. Gdy tylko pokonamy kilkaset metrów, droga ponownie skręca w lewo, aby przeciąć skałę nad nami podczas wznoszenia i prowadzi nas coraz wyżej w asymetrycznych serpentynach. Nie ma się tu gdzie zgubić, w niektórych miejscach jest ścieżka zabezpieczona łańcuchem lub wspomnianymi już żelaznymi kołkami. W ten sposób nadal docieramy do miejsca, od którego pochodzi nazwa trasy, czyli do Pragi. Jest to pionowa skała o wysokości około 8 m, w której schody są wyrzeźbione i zabezpieczone z obu stron stalową liną i kołkami. Chyba najbardziej przewiewne miejsce na trasie, ale z pewnym krokiem i trzymaniem się nic nie mógł zrobić zwykły turysta. Potem zygzakiem w kupie gruzu między skałami progu, zanim otworzy się dla nas widok na siodło i drogowskaz. Wciąż przedzieramy się przez niesamowite rumowiska, w których bardzo pomagają mi kijki. Droga Tominška łączy się jeszcze przed skrzyżowaniem pod skałą w gruzach. Już szukamy znajomych, którzy czekają na nas na skrzyżowaniu. Czeka nas kolejna dywizja, znajomy, który jechał z nami przez Pragę, a inni, którzy przeszli przez Tominškę, są bardzo zmęczeni i zmierzają do chaty Valentina Staniča, skąd chcą przejść lżejszą sekcją do miotu Begunjski. Reszta imprezy kontynuuje spokojnym krokiem do domku na Kredaricy, znanego również jako Triglav House. W gąszczu gruzów, skał i zagłębień, wzdłuż dawnego lodowca prowadzi nas czerwona linia oznaczająca właściwy kierunek marszu. Pod chatą na Kredaricy jest jeszcze zabezpieczona ścieżka z lekką ferratą. Zaskoczeni tym, jak wielu ludzi tam pójdzie, szybko podjadamy, pakujemy rzeczy jeden na drugim i prawie truchtem podchodzimy do ściany, na której jest wejście na ferratę. Niestety przed nami grupa około 15 osób, z których większość wydaje się widzieć ferratę po raz pierwszy. Wchodzenie na pokład jest bardzo powolne, w niektórych miejscach czekamy nawet do 10 minut, zanim ci, którzy byli już na górze, zejdą, aby ci, którzy chcą się tam dostać, mogli podjechać bardzo wolno. Podejście jest strome, ale bardzo dobrze zabezpieczone, a jeśli skała jest gładka, są tam rzeźbione stopnie lub schody. Nie chcę tu być tylko w deszczu, kiedy wszystko musi się ślizgać. W ten sposób docieramy do Malý Triglav, skąd pod szczytem Triglavu prowadzi piękny grzbiet. Istnieją również piękne, przewiewne przejścia, ale wszechobecna stalowa lina zwiększa bezpieczeństwo stopnia. Ostatnia wspinaczka na lekką ferratę i wszyscy jesteśmy na górze. chmura otacza nas z lewej strony, ale po drugiej stronie na północny wschód wita nas widokami, aż po austriackie Wysokie Taury. Na górze jest mnóstwo ludzi, ale wciąż można znaleźć fajne miejsce do siedzenia. Aż do naszego (nie) szczęścia, mamy przed sobą równie zdolną grupę ludzi, jak wtedy, gdy wyszliśmy. Co gorsza, nie chcą nas wypuszczać w miejsca, w których jest wystarczająco dużo miejsca, aby zwolnić trasę, nawet na życzenie. Grupa znowu rozdziera dubler iw tym tempie schodzimy do końca ferraty. Dojeżdżamy do domku w Kredaricy, cieszymy się pięknym dniem, uzupełniam płyny, niestety 3l wody mi nie starczyło io 15:00 muszę dokupić 1l wody za 4,80eur. Choć tu jest pięknie, czas każe nam się wycofać i schodzimy na skrzyżowanie, gdzie przez telefon dowiadujemy się, że chłopcy są już w drodze do Aljažev dom i że ferrata przez Tominškę już trwa, dobrze. Nie chcemy wracać przez Pragę, głównie ze względu na miejsca ze stromym zboczem i gruzami po drodze. Wybieramy bezpieczniejszą kamienistą ścieżkę przez ferratę (wszyscy mamy sprzęt na ferracie). Po drodze chłopcy zapewniają nas, że jest fajnie i nie mamy się czym martwić, chociaż w niektórych miejscach ocena wycieczki Tominška jest podobna do C. Potwierdza się to, ale znowu, pewnym krokiem i trzymaniem się lina, nie ma nic, są naprawdę przewiewne miejsca, więc jest to bardziej moralne niż fizyka, która również jest tu potrzebna. O dziwo, najtrudniejsze odcinki nie są zabezpieczone, ale te, na których ochrona by się przydała, to miejsca o stromym zboczu i gruzach na skale. W końcu wszystkim zarządzamy bez żadnych problemów. Kolejnym trudnym sprawdzianem dla stóp jest zejście w lesie, kiedy ścieżka jest wzmocniona schodami, które po wejściu prawdopodobnie nigdy się nie kończą. Ściemnia się, gdy dochodzimy do pomnika partyzanckiego, gdzie gratulujemy wykonania i świetności tego dnia. Przyjaciele już na nas czekają z ciągłym błyskiem pioruna w domku, jeden Laško będzie gwizdał jak nic i musimy wstać, aby iść sucho do samochodów.

Słońce dotrze do doliny aż do rana

Kwiaty były jak w ogrodzie

Na pierwszym planie szczyt Stenar z tyłu ostatnia wieża druga najwyższa góra Škrlatica 2740m

Widok z góry na Pragę

Czasem adrenalina nie była potrzebna :-)

Widok na triglav z siodła poniżej miotu Begunjski

Odwiedził nas nawet młody koziorożec

Widok Triglav z domu na Kredaricy

Nawet w skałach i na takiej wysokości po prostu zakwitł

Na górze nie było dużo ludzi i widoki :-)

Początkowo w górę iw dół

Jeden z tych odcinków, na którym witamy ferratę, ale to było przeżycie

Ostatni odcinek prawdziwej ferraty, ale też naprawdę przewiewnej :-)