Triglav z jeziora Bohinj

My wybraliśmy opcję nocnego przeprawy i tak od razu po pracy wyruszyliśmy z Brna przez Maribor i około godziny 23:00 docieramy do miejsca, które wybrałem i którego nie ma w NP (istnieje dzikie zagrożenie wysokimi mandatami za nocleg tam i strażnicy NP naprawdę to pilnują). Rano budzimy się z widokiem na łąki, krótki spacer od rzeki Bohinjki, jemy śniadanie i ruszamy do Starej Fužiny.

Wioska znajduje się na samym początku jeziora Bohinj. W rzeczywistości jest to wiejski skansen o tradycyjnej architekturze wiejskiej na terenie parku Triglav. Zrobimy krótki postój przy kozicy nad jeziorem, a następnie udamy się na najwyższy parking, na którym zostawiamy samochód. Parking jest płatny, ale podróż trwa dalej (bez zakazu wjazdu) i można ją zostawić wzdłuż drogi. Stąd prowadzi oznakowany szlak (nie tylko do kanionu Mostnickiego), ale także do Kosijev dom i równiny Vogar.

Do tego domku prowadzi kilka ścieżek, które na różne sposoby otaczają Vodični Vrh. Przejechaliśmy przez nią, ale jest to droga z prawdopodobnie największą wysokością. Ale z pięknym widokiem na górę Blato. W przeciwnym razie lepiej kierować się drogowskazem i przejść przez równinę Vogar.

Tuż pod Vodiční Vrh znajduje się drewniany stół z niesamowitym widokiem, wykonany tylko po to, aby uzupełnić energię.

W domku nad jeziorem wypijemy kawę i herbatę, porozmawiamy z właścicielem chaty na temat Biura Podróży Kudrna (bo ma na sobie rower kolarski Kudrnov) i jedziemy dalej na następną równinę. Oznaczenia miejscami są znowu dość zagmatwane, ale na szczęście mamy mapę i GPS, więc wybieramy najkrótszą opcję.

Domek ten otwiera dolinę Siedmiu Jezior Triglavskich, która jest piękna szczególnie jesienią, dzięki złocistemu kolorowi modrzewia i szmaragdowej wodzie w jeziorach. Personel w domku był nieco zaskakujący, ale przypisujemy to końcówce sezonu. Zatrzymaliśmy się jednak dłużej niż czas wejścia na Triglav, który jest tutaj wymieniony na 5 godzin.

Dzisiaj planujemy przejść przez Hribarice i Tržaška koča do chaty Planika, w której zarezerwowaliśmy nocleg. Chata jest otwarta w ostatni weekend. Domków w Julkach jest generalnie dużo, codziennie spotykamy co najmniej dwa, a wszystkie powyższe szykują się do zimy.

Rano budzimy się we mgle, która towarzyszy nam do ostatniego, Zielonego Jeziora. Tam wschodzi i wreszcie słońce pochyla się przeciwko nam i widok na okoliczne szczyty nagle staje się dużo bardziej optymistyczny. Na zdjęciu jedno z jezior pod Zasavską kočą, do którego pojedziemy tylko na zdjęcie i na skrzynkę :).

Widok z domku jest super… ale znak turystyczny pokazuje czas wejścia na Triglav tak samo jak domek 2,5 godziny za nami – 5 godzin.

Śnieg rośnie, a siodło nie nadchodzi i nie przyjeżdża. Kiedy myślimy, że się w nim znajdujemy, znów jesteśmy całkowicie zdezorientowani nielogicznymi drogowskazami i całkowicie brakuje nam niektórych fundamentalnych wskazówek. Stwierdzimy więc, że nadal nie jesteśmy w siodle, które również wygląda jak siodło, ale jest jeszcze pół godziny drogi od nas, w kierunku Tržaškiej koča.

Od następnego drogowskazu do domku jest około 10 minut, a skoro na pewno gwizdamy dzisiejsze podejście na Triglav, zrobimy sobie dłuższą przerwę. Do następnego – celu – chaty (Dom Planika) to tylko niecałe 2 godziny.

Przechodząc pod Triglav, odszyfrowujemy inicjały turystów, którzy podjęli pracę i podpisali się zawalonym wapieniem.

Droga prowadzi po lekko nachylonej płaszczyźnie, podjazd wznosi się do samego końca, jednak spotkamy około 2 razy te odcinki zabezpieczone liną.

Najlepsze na koniec dnia. Niesamowity spektakl toczących się chmur przyszedł do nas dzięki powstającej inwersji. Więc jeśli ktoś nie miał czasu cieszyć się nim w ciągu dnia, nadrabiał to tutaj. Ale nawet bez chmur będzie niesamowity widok.

Chata również została poddana zimowaniu. Dla nas oznaczało to zamknięcie dormitorium, ale nie gardziliśmy ogrzewanymi pokojami. Zapłaciliśmy 33 € za noc ze śniadaniem i obiadokolacją w OEAV.

Wstajemy przed szóstą rano. Nie to, że nie możemy spać, ale gruba warstwa chmur – jeśli jesteś tuż nad nią – to wyjątkowe doświadczenie.

A skały są spalane na rudę

Ponieważ nie braliśmy kotów, staramy się wspinać tylko tam, gdzie pozwala na to bezpieczeństwo i moralność. Ostatecznie to Mali Triglav i jesteśmy z tego bardzo zadowoleni.

Kiedy każdy z nas osiąga swój „szczyt”, zaczynamy zejść i nie możemy się doczekać śniadania w domku.

Mostnice spokojnie płynie przez wygładzoną przez lodowiec dolinę Voje, pod schroniskiem Planinska koča na Vojach zaczyna się jej najdziksza część. Przez pierwsze 600 metrów rzeka jest w większości ukryta przed zwiedzającymi. Pojawia się przy moście Chesenjsky, który został zbudowany na naturalnym moście. Stąd przez wąwóz prowadzi oznakowana ścieżka. Mosty nadały mu nazwę i pozwalają obserwować z obu brzegów. Dolina jest w większości spacerowana ze Starej Fužiny przez „Korit Mostnice“ i dalej przez piękną dolinę z pastwiskami do budynku, w którym możemy zatrzymać się na poczęstunek. Gospodyni upiekła ciasta, gdy się skończą, zarabia na następne.

Wzmocnieni strudlem kontynuujemy spokojny spacer, z zupełnie innym typem turystów.

Stopniowo docieramy do wąskiego, głęboko wciętego wąwozu (o długości 1 km i głębokości do 20 m), w którym możemy podziwiać szmaragdowy kolor rzeki, wiry wodne i dziwaczne formacje skalne stworzone przez wodę. Najbardziej znanym jest słoń, innych możemy spróbować nazwać według własnej wyobraźni. Z mostów możemy obserwować wodę pod nami, w każdym momencie jest ona inna.

Doskonała jadalna gąbka, która jest pełna wokół wąwozu. Nie chodzę w góry z koszem, więc przynajmniej mój hełm znajduje zastosowanie.

Kiedy wszystko pójdzie dobrze, przejeżdżamy przez góry do włoskiego miasteczka Duino, które leży na skalistym wybrzeżu Adriatyku, niedaleko Triestu. Duino jest znane głównie z zamku o tej samej nazwie na wybrzeżu, a nawet pojawił się w kilku ujęciach czeskiego filmu Uczestnicy wycieczki, który został nakręcony w pobliżu.