Narożniki Pop Hook

Przeprowadzka z Czech była bardzo efektywna, ale mimo to spędziliśmy w trasie trzynaście godzin. Było nas ośmioro – jeden burmistrz, jeden fotograf, dwóch właścicieli firm budowlanych, jeden producent nart, jeden producent najlepszych czapek na świecie, jeden dyrektor sprzedaży i jeden dyrektor szkoły. Podczas naszego pobytu w Popov Šapka dołączyło do nas kilka psów (część z nich chciała zabrać je do domu) i jeden Darko z baru. Pieniądze (denar macedoński – kurs w czasie naszej wycieczki: 1 MKD = 0,40 CZK), prosimy nie wypłacać, wszędzie można płacić w euro.

Chłopcy powiedzieli mi, że wyjdziemy z auta prosto do hotelu i że pakujemy się w duże worki (tylko jedna osoba z jedną sztuką bagażu, żeby dobrze pasowała do vanów). Moje przeczucie, że będzie inaczej, oczywiście widać na zdjęciu. Na szczęście zajęło mi trochę czasu, aby powiedzieć im, że jestem 5 tygodni po artroskopii kolana (co prawda, tak przy okazji), więc tam wciągnęli moją torbę (z górki). Moje kolano wytrzymało (wyjazd był właściwie taką próbą, jak będzie dalej – zerwanie więzadła krzyżowego przedniego). Nasz hotel miał charakterystyczną nazwę – Konak. Nie zhańbiliśmy imienia.

Przed hotelem była cerkiew, w dolinie widoczny był minaret. W Macedonii możesz wybrać. Większość muzułmanów to Albańczycy, dominuje prawosławie.

Anteni 2531 m obraliśmy jako cel pierwszego dnia. Czasami nie było widać więcej niż kilka metrów. Opady śniegu wyglądały obiecująco, ale cud się nie zdarzył. Zejście w dół było czasami piekłem (dyfuzja, lód), ale kilka centymetrów, które się pojawiły, sprawiło, że powierzchnia była bardziej znośna, a potem zjechaliśmy do miękkiej jodły.

Z tym zdjęciem powoli dochodzę do obalenia wprowadzającego oszustwa, że psy kradną sygnały dźwiękowe w Macedonii. Proszę nie kradnij! Ale żeby mieć pewność, przez resztę podróży mieliśmy ich na oku! Incydent jest naprawdę prosty. Chcieliśmy pożytecznie wypełnić resztę popołudnia, więc Viktor i Hejkal i ja postanowiliśmy ukryć ich trzy sygnały dźwiękowe na sąsiednim zboczu wzgórza, a następnie zasymulować lawinę dla reszty personelu. Symulacja zadziałała! Uratowano dwa sygnały dźwiękowe w kilkuminutowych odstępach. Ten, który schowałem, ale nie dał żadnego sygnału (no cóż, przestawiłem go na wysyłanie, ale jak wepchnąłem w szczelinę lodową, wyłączył się …). Jednak dla naszych bojowników to nic nie znaczyło. Odebrali sygnał od psów i wyruszyli w pościg za Pop's Hat. Za każdym razem, gdy zbliżali się do psów, odbierali sygnał. To potwierdziło ich teorię. W międzyczasie poszedłem wziąć prysznic, żeby dowiedzieć się, że Viktor pisze do mnie rozpaczliwe wieści, a potem dzwoni, gdzie ustawiłem sygnalizator, że chłopcy biegają po wiosce.

Szczyt Anteni – 2531 m znajduje się nad ścianą skalną pośrodku zdjęcia (obchodziliśmy go z lewej strony), zdjęcie robimy następnego dnia, kiedy w końcu widać, gdzie właściwie się wspinaliśmy.

Po południu pojechaliśmy do Tetowa. Chłopcy postanowili, że pojadę i zapakowali się do jednej furgonetki (po jednym Pilznie w każdej ręce). Z plotkami, że zrobili mi siedmiu braci (jako kobieta byłam tutaj w zasadzie ubezwłasnowol­niona), najpierw schodziliśmy w dół serpentynami i szukaliśmy widoków na miasto, a potem wędrowaliśmy ulicami miasta.

Tetovo to piąte co do wielkości miasto w Macedonii Północnej (pierwsze zdanie z wikipedii). Pierwszym miejscem, do którego zmierzaliśmy, był malowany meczet z XV wieku, który przyciąga swoją fasadą i oczywiście przestrzenią do oczyszczenia przed modlitwą. Libor pewnie szukałby innego dziedzictwa kulturowego, ale reszta z nas szukała czegoś do jedzenia.

Zdjęcie wyżej wspomnianego meczetu – macedońska еарена џамија (Šarena Džamija). Cały obszar jest zamieszkany od epoki kamienia i ma burzliwą historię. Obecnie miasto liczy około 90 000 mieszkańców i jest również znaczące, ponieważ mieści się tu uniwersytet.

Nie zaleca się wspinania się w restauracji. Zamówiliśmy w zasadzie wszystko, co mieli na stole. Inny program polegał na znalezieniu sziszy baru, dyskotece w Barcelonie i rozmowie z kilkoma Macedończykami, którzy wszyscy byli w Czechach.

Alkohol nie jest podawany gdziekolwiek. W rzeczywistości chodziliśmy po placu trzy razy i przejechaliśmy kilka mil, zanim odkryliśmy ten bar (nazwa: Dante). Przydało się wydawanie 60 euro na 8 osób, znalezienie dla mnie lokalnego pana młodego (opiekowali się mną przez cały tydzień) już nie miało miejsca. Wiktor znów wziął nas na serpentyny i całkiem dobrze poszliśmy spać.

Trzeciego dnia postanowiono zrobić dobrą wędrówkę. W rzeczywistości spojrzeliśmy na mapę tak daleko, jak to możliwe i pojechaliśmy tam. Wzniesienie 1150 m plus zjazd kolejką linową, długość trasy 21 km. Titov vrch to najwyższa góra w okolicy o wysokości 2747 metrów. W zasadzie jesteś już na granicy z Kosowem. Podróż tam to kilka kilometrów trawersu pod szczytami Karabunar (2600 m) i Bakardan (2700 m).

Kiedy wieża widokowa na szczycie była już w zasięgu wzroku, wiatr się wzmagał i schowaliśmy się na chwilę pod skałą, żeby ustalić, co dalej, przed nami pojawiła się grupa… „Nie słyszałem czeskiego?” Słyszał. – A dlaczego jeździsz na skuterach śnieżnych, kutasach? – Robin… – Ach, Robin…? Czy ty nie jesteś Robinem Kaleta?” „Jestem. Jesteś tu z Palicem?” „Nie, nie jesteśmy. „Tak, jest w porządku i nie ma dziś niebezpieczeństwa lawiny”.

Na szczycie znajduje się wieża widokowa z biwakiem i spektakularnymi widokami na okoliczne góry. Wiał tam silny wiatr. Viktor wyciągnął narty i szybko zsunął się z powrotem do mnie. Wybaczyłem ostatnie dwieście metrów stromej wspinaczki, bo przyszło mi do głowy, że powinienem się cieszyć, że kolano wytrzymało. Stałem pod kamieniem i odebrałem telefon do moich rodziców, którzy wzywali na egzaminy wstępne. Droga powrotna była szybsza niż tamta, ale wystarczająco irytująca. Poszliśmy na dwie grupy i na górze przy kolejce linowej spotkaliśmy Radima, który tego dnia spędził samotnie, bo to naprawdę głupie robić to na skuterze śnieżnym.

W piątek rano przeszliśmy milę wysokościową, aby wypuścić drona i w ogóle cieszyć się dniem spędzonym na nartach.

Jazda w miękkiej firnie była całkiem przyzwoita. Nakręciliśmy kilka ujęć, które oczywiście wyglądają płasko.

Wieczór niespodziewanie ułożył się aż do godzin porannych (bracia bliźniacy obchodzili urodziny), więc o ósmej rano wrzucenie wszystkiego do torby i wyruszenie na chwilę w drogę powrotną wydawało się szalonym pomysłem. Ale energia była tak dobra, że mogliśmy skupić się na doświadczeniach z podróży, które zaplanowaliśmy na podróż powrotną. Na zdjęciu mamy dwie macedońskie panienki – mamę i córkę. Gratulacje otrzymano na prośbę Libora – mała niespodzianka dla chłopców.

Wieczór niespodziewanie ułożył się aż do godzin porannych, więc wrzucenie wszystkiego do toreb o ósmej rano i wyruszenie na chwilę w drogę powrotną wydawało się szalonym pomysłem. Ale energia była tak dobra, że mogliśmy skupić się na doświadczeniach kulturowych, które zaplanowaliśmy na podróż powrotną, czyli wizytę w Kanionie Matki, w tym klasztorze i zwiedzanie Skopje. Do Czech mieliśmy 12 godzin, które zajęły czterogodzinne postój na granicy węgierskiej. Częścią tego są doniesienia radiowe o wkroczeniu armii rosyjskiej do Kijowa. Radim postanowił wysłać rachunek za podróż od nas wszystkich do Czerwonego Krzyża. Mamy nadzieję, że kolejna wyprawa skialpinistyczna odbędzie się w czasie pokoju.

Skopje na końcu. Czekała nas dwunastogodzinna podróż do Czech, która zajęła kolejne cztery godziny, by stanąć na granicy węgierskiej. Częścią tego są doniesienia radiowe o wkroczeniu armii rosyjskiej do Kijowa. Radim postanowił wysłać rachunek za podróż od nas wszystkich do Czerwonego Krzyża. Mamy nadzieję, że kolejna wyprawa skialpinistyczna odbędzie się w czasie pokoju.