Wędruj przez siodło Yanacon

Przed wyruszeniem w wędrówkę w kierunku siodła Yanacon pożegnaj się po raz ostatni z pięknymi widokami na masywy Pucajirca i Alpamayo.

Pierwszą nieprzyjemną rzeczą w marszu jest konieczność przeprawy przez rzekę, na co nie można się doczekać wczesnym rankiem na mrozie. Sama ścieżka wzdłuż szerokiej ścieżki przez płaską dolinę przebiega szybko, więc po 45 minutach masz już w zasięgu wzroku rolniczą samotność Huillca. Nienazwane wzgórze (4512 m npm) wznosi się przed tobą na skrzyżowaniu doliny.

Narysowana na mapie „wioska” Huillca (3 998 m npm) może nasunąć pomysł, że można tu kupić coś do jedzenia. W rzeczywistości jest to tylko jeden dom z zagrodą dla owiec. Świnie krążą po okolicy i może nawet po kilku dniach zobaczysz człowieka.

Kontynuacja drogi z Huillci może na pierwszy rzut oka wydawać się nieco zagmatwana ze względu na zbieżność trzech dolin na niewielkim obszarze. Wystarczy jednak dobrze przyjrzeć się mapie, a na pewno udasz się w dobrym kierunku – idź doliną środkową na zachód. Na końcu pampasów znajduje się kolejny odizolowany budynek, trochę jak z horroru – toczą się owcze skóry i szkielety, a do domu przybijana jest odcięta krowa głowa.

Nadal wspina się po bardzo wąskim kanionie, a przed Tobą wznosi się piąte siodło tej wędrówki – Yanacon. Z daleka wygląda dość groźnie, okropnie ostro.

Rzeczywiste wejście nie jest tak straszne, jak się wydawało z dołu, ale 400 wysokości na tej wysokości z pewnością Cię zabierze.

Po półtorej godzinie wędrówki od budynku grozy w końcu stajesz na przełęczy Yanacon. Poniżej znajduje się dolina Yanta Quenua, na którą się tu wspinałeś.

Widok z siodła nie jest tak przełomowy w porównaniu z innymi widokami w Cordillera Blanca, ale przynajmniej masz widok na lagunę Sactaycocha na horyzoncie.

Zejście z siodła jest na początku bardzo nieprzyjemne, jest to strome, śliskie gliniaste zbocze i przy złej pogodzie bardzo ryzykowne przejście. W niewielkiej odległości znajdują się pierwsze poskręcane drzewa grozy – Polylepis tarapacana, czyli drzewa rosnące na najwyższych wysokościach na świecie. Niestety do dziś zachował się tylko niewielki procent tych lasów. 400 metrów poniżej dolina rozciąga się na rozległe łąki. Tutaj stosunkowo trudno jest podążać trasą trekkingu. Cała ta część gór jest nieco bardziej zielona.

Strumienie przepływające przez pampy skręcają na północ i wpływają do laguny Sactaycocha. Pozostań jednak na południowym krańcu łąki i wejdź na próg skalny. Następnie zejdź z niej przez odludny krajobraz, gdzie dawno temu prowadził lodowiec. Na horyzoncie przed tobą znajduje się grzbiet górski otaczający dolinę Janca Pampa, twój tymczasowy cel podróży.

Po przejściu przez odludny krajobraz czeka nas strome zejście wzdłuż starej moreny, a następnie czystą ścieżką wzdłuż strumienia, wciąż w dół. Krzewy rosną i już po kilku dniach można spotkać miejscowych, którzy przyjeżdżają tu na ogrzewanie. Zjeżdżając nie daj się skusić na „skróty” głównej drogi, która może zamienić się w strome, błotniste szlaki. Po półtorej godzinie w końcu otworzy się przed Tobą piękna panorama na szeroką dolinę Janca Pampa z małymi zagrodami i stadami koni i krów. Bardzo piękne i malownicze miejsce. Jest też skrzyżowanie. Stąd możesz udać się do Pomabamby i zakończyć wędrówkę lub kontynuować i ominąć cały masyw Alpamaya.