Wandeling door het Yanacon-zadel

Voordat u op trektocht naar het Yanacon-zadel begint, neemt u voor de laatste keer afscheid met het prachtige uitzicht op de massieven Pucajirca en Alpamayo.

Het eerste onaangename ding tijdens de mars is de noodzaak om de rivier over te steken, wat vroeg in de ochtend in de kou niet het juiste is om naar uit te kijken. Het pad zelf langs een breed pad door een vlak dal loopt snel, dus in 45 minuten ben je al in het zicht van de agrarische eenzaamheid van Huillca. Een niet nader genoemde heuvel (4.512 m boven de zeespiegel) rijst voor je op op het kruispunt van de vallei.

Het „dorp“ Huillca (3.998 m boven zeeniveau) dat op de kaart is getekend, kan u het idee geven dat u hier iets te eten kunt kopen. In feite is het maar één huis met een schaapskooi. Varkens zwerven rond en misschien zelfs na een paar dagen zie je een mens.

De voortzetting van de weg vanuit Huillci lijkt op het eerste gezicht misschien een beetje verwarrend vanwege de samenvloeiing van drie valleien in een klein gebied. Maar het enige wat je hoeft te doen is goed op de kaart te kijken en je komt zeker in de goede richting – ga door de vallei in het midden naar het westen. Aan het einde van de pampa's is er nog een geïsoleerd gebouw, een beetje horror – schapenvachten en skeletten rollen in het rond en een afgehakte koeienkop wordt aan het huis genageld.

Het blijft een zeer smalle kloof beklimmen en voor je stijgt het vijfde zadel op deze trektocht – Yanacon. Van een afstand ziet hij er nogal dreigend uit, verschrikkelijk scherp.

De eigenlijke beklimming is niet zo verschrikkelijk als het van beneden leek, maar de 400 hoogtes op deze hoogte zullen je zeker brengen.

Na anderhalf uur wandelen vanaf het horrorgebouw sta je eindelijk in de Yanacon Pass. Onder je ligt de Yanta Quenua-vallei, die je hier hebt beklommen.

Het uitzicht vanaf het zadel is niet zo wereldbrekend vergeleken met andere uitzichten in de Cordillera Blanca, maar je hebt in ieder geval uitzicht op de lagune van Sactaycocha aan de horizon.

De afdaling van het zadel is in het begin erg onaangenaam, het is een steile gladde kleihelling en bij slecht weer een echt riskante passage. Op korte afstand staan de eerste verwrongen horrorbomen – Polylepis tarapacana, bomen die op de hoogste hoogte ter wereld groeien. Helaas is tot op de dag van vandaag slechts een klein percentage van deze bossen bewaard gebleven. 400 meter lager strekt de vallei zich uit in uitgestrekte weiden. Hier is het relatief moeilijk om de trekkingroute te volgen. Dit hele deel van de bergen is wat groener.

Beken die door de pampa's stromen, draaien naar het noorden en stromen de lagune van Sactaycocha in. Blijf echter aan de zuidkant van de weide en klim naar de rotsdrempel. Daal er dan vanaf af door een desolaat landschap, waar lang geleden een gletsjer naartoe leidde. Aan de horizon voor je ligt een bergrug langs de Janca Pampa-vallei, je tijdelijke bestemming.

Na het doorkruisen van het desolate landschap wacht je een steilere afdaling langs de oude stuwwal en dan langs een duidelijk pad langs de beek, nog steeds naar beneden. Struiken groeien en je kunt na een paar dagen de lokale bevolking ontmoeten die hier komt voor verwarming. Laat u bij het afdalen niet verleiden tot „snelkoppelingen“ van de hoofdweg, die in steile modderige paden kunnen veranderen. Na anderhalf uur opent zich eindelijk een prachtig panorama van de brede Janca Pampa-vallei met kleine boerderijen en kuddes paarden en koeien. Zeer mooie en pittoreske plek. Er is ook een kruispunt. Vanaf hier kun je naar Pomabamba gaan en de tocht beëindigen of doorgaan en het hele Alpamaya-massief omzeilen.