Trekking od zapory Kölnbreinspeicher-High Tauern

Wysokogórska droga Malta Hochalmstraße prowadzi przez dolinę, która ciągnie się przez masyw Hohe Tauern i którą z obu stron otaczają trzytysięczniki. Droga jest często jednokierunkowa kontrolowana przez sygnalizację świetlną i prowadzi przez tunele wykute w skale. Mijając zalew Galgenbichl dotarliśmy do zalewu Kölnbrein. Zaparkowaliśmy przy Berghotel Malta. Za wstęp trzeba zapłacić około 20 euro. Monumentalna zapora zbiornika wodnego ma długość 626 m i wysokość 200 m. Na środku zainstalowana jest przeszklona platforma widokowa Bella Vista, na którą chcieliśmy po powrocie wejść, ale zabrakło sił, więc kiedyś następnym razem czas.

Podążając za oznakowanym czerwono-żółtym szlakiem nr 02, poszliśmy wzdłuż zbiornika wodnego w głąb Wysokich Taurów do ujścia potoku Kölnbreinbach. Stąd zaczynamy powoli wspinać się wzdłuż strumienia.

Przejeżdżamy przez dolinę Kleinelendtal, przez którą przepływa potok Kleinelendbach. Na początku doliny przed nami wznosi się lodowiec Tischlerspitzkees, który z każdym krokiem jest coraz bliżej. Z trasy 539 mamy piękny widok na lodowiec po prawej stronie i cały dom wspinaczkowy.

Po około godzinie wspinaczki docieramy do przełęczy Zwischenelendschar­te (2676 m), która jest naszym najwyższym punktem dzisiejszej wyprawy.

Na początku zejścia mijamy kilka jezior polodowcowych. Pierwszym z nich jest Oberer-Schwarzhornsee.

Inne jezioro, Unterer-Schwarzhornsee, leży nieco dalej. Te lazurowe lustra pośrodku gór są fotogeniczne przy niemal każdej pogodzie.

Od jezior nasze zejście zaczyna się stromo schodzić przez skaliste piargi. Więc nawet jeśli schodzimy w dół i wysiłek jest mniejszy, jesteśmy tak samo szybcy w czasie, jak podczas wspinaczki. Nasze nogi są już zmęczone i pilnujemy, żeby się nie poślizgnąć i w najlepszym przypadku nie wylądować na tyłku, aw najgorszym u podnóża wzgórza.

Najbardziej stromy zjazd ciągnie się za drogowskazem, gdzie nasza trasa 539 łączy się z czerwoną 02. Schodzimy przez piargi, a obok szumi potężny wodospad, na który zatrzymujemy się tylko, żeby popatrzeć.

Przed nami dolina, przez którą wije się strumień Fallbach. Podąża za wodospadem, który zostawiliśmy za sobą. I kierujemy się do naszego wyznaczonego miejsca odpoczynku, Osnabrücker Hütte.

Zasłużony odpoczynek i uzupełnienie energii w Osnabrücker Hütte. Mają świetną kuchnię i rozsądne ceny jak na lokalne warunki. Przede wszystkim widoki, jakie serwują, zapierają dech w piersiach.

Polecam rozpoczęcie trekkingu naprawdę wcześnie, ponieważ przy wszystkich postojach na odpoczynek, poczęstunek i zabawę, trasa może być dość długa. Trasę rozpoczęliśmy trochę przed południem, więc dotarliśmy o zachodzie słońca. Zaletą jest to, że zbliżający się zmrok dodał nam otuchy i na koniec cieszyliśmy się pięknym kolorowym zachodem słońca nad zalewem. Potem już tylko jechaliśmy serpentynami w kierunku nizin.