Podejście na Pic de Casamanya

Istnieje kilka możliwych punktów startowych – Canillo, Ordino, Ansalonga, Arans i inne. Chyba najłatwiej dostać się na szczyt z parkingu, który znajduje się w siodle pomiędzy miejscowościami Canillo i Ordino. Sam parking znajduje się na wysokości prawie 2000 m n.p.m., więc przewyższenie, które trzeba pokonać, nie jest dramatyczne. Z parkingu, który jest nieco niżej w kierunku Canillo, musieliśmy przejść około 1 km drogą do siodła. Jednak ruch nie był duży i patrząc wstecz mieliśmy nasz cel na wyciągnięcie ręki.

W siodle zaczyna się już szlak turystyczny. Najpierw stopniowo wspina się przez las. Ponad górną granicą lasu otwiera się widok na okoliczne góry i doliny.

Jednocześnie widać dużą część drogi, która jest jeszcze przed nami. Jednak pozorny szczyt na zdjęciu nie jest jeszcze prawdziwym szczytem (pikami). Jest nadal ukryty, resp. jeden ze szczytów wystaje trochę między tym pozornym wierzchołkiem a bocznym grzbietem.

Ścieżka biegnie dalej utwardzoną ścieżką po szerokim grzbiecie porośniętym trawą, której zbocza po obu stronach początkowo opadają lekko, później ostro. Na wyższych stanowiskach zaczynają też pojawiać się wychodnie skalne.

Po niespełna dwóch godzinach ciągłego wspinania się widać pierwszy szczyt – Pic Oest de Casamanya. Podczas gdy wschodnie zbocze jest nadal porośnięte trawą, zachodnie zbocze pokryte jest skalistym morzem, które wkrótce zamienia się w skalną ścianę. Na szczycie został zbudowany kamienny kopiec, z którego roztacza się piękny widok ze wszystkich stron.

Widok z góry na północ.

Szlak na szczycie skręca na wschód i schodzi do siodła przed Casamanya Mig. Patrząc wstecz, różnica między południowo-wschodnimi i północno-zachodnimi stokami jest jeszcze bardziej widoczna …

… i patrząc w przyszłość, mamy najwyższy z trzech szczytów – Casamanya Nord.

Na koniec retrospektywny widok środkowego piku (w tym pierwszy pik w tle). Szlak tylko go omija, ale można się na niego wspiąć.

Po wejściu na Casamanya Nord pogoda zaczęła się gwałtownie zmieniać. Wiatr wiał chmury, zbliżając się do deszczu. Z drugiej strony mieliśmy przed sobą piękny spektakl – z jednej strony grzbietu owiana gęstymi chmurami, z drugiej nadal świeciło słońce.

Szlak biegnie dalej przez górny płaskowyż do przełęczy Col d'Arenys, skąd można zejść na wschód do Canilla lub na zachód ścieżką, która jest następnie podzielona na kilka kierunków prowadzących do różnych miast lub wiosek w dolinie. Ze względu na pogarszającą się pogodę i konieczność powrotu na parking, z którego przyjechaliśmy, zdecydowaliśmy się zejść tą samą trasą, którą przyjechaliśmy. Gdy tylko dotarliśmy do pierwszych drzew, nadeszła burza. Na szczęście był krótki i wkrótce wyblakł.

W drodze powrotnej do Canilli zdecydowanie warto zatrzymać się przy punkcie widokowym Mirador Roc de Quer. Platforma widokowa znajduje się na skale wysoko nad miastem i oferuje niemalże widok z lotu ptaka na dolinę pod nami.