Podejście do Coma Pedrosa

Na szczyt najwyższej góry Księstwa Andory postanowiliśmy podbić jesienią, a konkretnie na początku października, kiedy to dzięki pięknej pogodzie mieliśmy widok na całą Andorę w jesiennych barwach. Wędrówkę rozpoczęliśmy na parkingu na wysokości 1560 m n.p.m. i kontynuowaliśmy powoli szlakiem turystycznym. Początkowo droga wiodła przez las, stopniowo roślinność przerzedzała się i mniej więcej w połowie drogi zmieniała się w polną ścieżkę na szczyt. Oznaczenia drogowe nie są wszędzie, więc warto mieć pobraną mapę turystyczną na telefon komórkowy lub nawigację GPS, na wypadek gdyby nikt się nie poruszał. Poza sezonem turystycznym na górze nie spotkaliśmy zbyt wiele, dzięki czemu mogliśmy cieszyć się ciszą i spokojem otaczających nas gór.

Opłaca się wstawać rano. Widoki z serpentyn, które przeplatają Andorę, są zachwycające.

Ścieżka zaczyna się w lesie i wiedzie przez wiatr, tu i ówdzie przecina rzeki wpadające w kamieniołomach do doliny.

Jeśli zdecyduje się na kilkudniowe przejście, to domek Refugi przyda się na nocleg.

Ze szczytu widoki we wszystkich kierunkach są naprawdę niesamowite. Przy dobrej widoczności można zobaczyć dolinę prowadzącą do stolicy Andory.

Po drugiej stronie z góry jest widok na inne jeziora alpejskie, takie jak Estany de Baiau na zdjęciu i nie tylko. Ponieważ góra leży na granicy z hiszpańskimi Pirenejami, zapewnia wspaniały widok na nie.