Podejście do Parstleswand

Odpowiednim punktem wyjścia może być Plangeross lub mały parking między Plangeross i Weisswald, a także wspinaczka na przeciwległy Hohe Geige: [https://www.gigaplaces.com/…e-geige-pres -westgrat /]. W obu przypadkach należy najpierw przejść przez jedną z kładek na drugą stronę rzeki Pitze i dołączyć do oznakowanej ścieżki prowadzącej wokół potoku Lussbach w kierunku Kaunergrathütte (sama Parstleswand pojawi się na znakach tylko na ostatnim skrzyżowaniu poniżej szczytu) . Droga prowadzi na początku stromym zboczem między drzewami. Po pokonaniu około 150 metrów pojawi się pierwszy (i największy) wodospad. Stopniowo drzewa więdną, droga nie jest już tak stroma. Przy następnym wodospadzie przechodzi na drugą stronę strumienia. Tuż nad kładką znajduje się mała chata, prawdopodobnie używana głównie przez pasterzy. Jednak przy odrobinie szczęścia można tu kupić coś do picia (rano przed chatą był znak z napojami, a na dachu chaty stał miejscowy pasterz i lornetka pilnujący krów w okolicy, po powrocie późnym popołudniem tabliczka została wyczyszczona).

Nad domkiem stopniowo otwiera się przed nami piękna dolina. Otacza go po lewej stronie szczyty Hoher Kogel i Seekarlesschneid, po prawej zbocza Parstleskogel, a daleko przed nim podwójny szczyt Watzespitze (znany również jako Waze), którego wysokość wynosi 3532 m. Kaunergrat. Trasa jest teraz wygodna, z niewielkim podjazdem do skrzyżowania na wysokości ok. 2180 m npm Dalej jedziemy dalej prosto, nadal w kierunku Kaunergrathütte.

Do następnego skrzyżowania musimy wspiąć się na kolejne trzysta metrów. Na skrzyżowaniu szlak dzieli się na dwie części, prowadząc do Kaunergrathütte. Będziemy jechać dalej ścieżką skręcając w prawo, na którą można dojść m.in. nad jezioro Mittelberglesee. Tuż nad skrzyżowaniem jest mniejsza równina z chatą (zapewne też pasterza), z której rozpościera się ładny widok na przeciwległy grzbiet Geigenkamm, na czele z najwyższym Hohe Geige.

Droga prowadzi do siodła na wysokości około 2700 m n.p.m., skąd rozciąga się wspaniały widok we wszystkich kierunkach – w kierunku Mittelberglesee, Geigenkamm, a zwłaszcza Parstleswand i Watzespitze. Trasa do Mittelberglesee również jest tutaj oddzielona. Jedziemy dalej do schroniska Kaunergrathütte, z którego według wskaźnika nadal dzieli nas 2 godziny (ale nie licząc zjazdu do Parstleswand).

Z siodła ponownie schodzimy niespełna 100 metrów do małego jeziora Mainzer See bezpośrednio u podnóża Parstleswand. Na zdjęciu może się to nie wydawać tak kompletne, ale w rzeczywistości szczyt wygląda stąd dość groźnie, aż do momentu, gdy zaczyna się trochę wątpić, czy nie jest to cel dla alpinistów, a nie dla zwykłych turystów.

Nieco za jeziorem biegnie pierwszy, nieco trudniejszy odcinek, zabezpieczony w najtrudniejszym miejscu łańcuchem. Jednak stroma wspinaczka przez ścianę jest stosunkowo krótka i po jej pokonaniu wygodna ścieżka prowadzi ponownie z pięknymi widokami na przełęcz Steinbockjoch na wysokości 2960 m n.p.m., gdzie znajduje się kolejne skrzyżowanie, na końcu ze znakiem na Parstleswand, czyli ostatnie 30 minut. Wskaźnik pokazuje, ale co zaskakujące, ścieżka na szczyt nie jest zaznaczona. Na początku jest czysta ścieżka, ale szybko się kończy i przed nami jest tylko „kupka kamieni”. Czasami można gdzieś zobaczyć kamiennego małego człowieka, wskazującego odpowiedni kierunek, później nawet mali ludzie już nie pomagają. Na szczęście kierunek na szczyt jest wyraźny i wkrótce na szczycie widać drewniany krzyż.

Ostatnia część podejścia (a potem zejścia) to drugi nieco bardziej wymagający odcinek. Trzeba uważać, gdzie iść, czasem pomagać sobie rękami, ale przy dobrej pogodzie i przy odrobinie ostrożności nie ma większego niebezpieczeństwa. Na szczycie nie ma wiele miejsca, ale widoki są przepiękne i warto na chwilę zostać i nacieszyć się nimi. W ten sam sposób – wracamy do siodła Steinbockjoch. Przy dobrej widoczności nie stanowi to problemu, siodełko nadal jest widoczne pod nami, ale przy gęstej mgle może to być nie lada przygoda ze względu na brak oznaczeń.

Po powrocie na siodło kontynuujemy podróż do domku Kaunergrathütte. Droga opada po stromym zboczu i biegnie szybko. W ostatniej części liny są zabezpieczone w kilku miejscach. W sezonie letnim można tu zjeść lub zatrzymać się. Poza sezonem mały domek obok powinien być swobodnie dostępny (bez gwarancji).

Z chaty można się wspiąć na punkt widokowy Plangerosskopf lub na siodło Madatschjoch, jednak w ramach jednodniowej wycieczki pewnie trudno byłoby nadrobić zaległości. Idziemy więc dalej w dół, w kierunku Plangeross i po około 1,5 km wracamy do skrzyżowania przy małej chatce, gdzie na wyjeździe skręciliśmy w prawo. Powrót na parking lub do Plangeross odbywa się stamtąd tą samą drogą dookoła Lussbach, na której się wspinaliśmy.