Dziennik z podróży Norwegia 2017 - Verdens Ende

Postanowiliśmy dziś pojechać do Verdens Ende. Koniec świata po czesku. To miejsce w południowej Norwegii, w pobliżu Larviku ze skałami, które otrzymały nazwę Koniec Świata. Pogoda jest piękna i przejrzysta 19 ° C. Po drodze mijamy kilka bramek płatnych. To będzie faktura właściciela. Nie jesteśmy zarejestrowani w Autopass i nie mogliśmy nawet nigdzie zapłacić przy pompie, tak jak informowano w Internecie. Patrzyli na nas wszędzie jak głupcy i niczego takiego nam nie potwierdzali. Zostało nam kilka godzin, więc cieszymy się, że w końcu przyjeżdżamy na kemping Verdens Ende i rozbijamy namiot. Od razu udajemy się do popularnego wśród turystów Verdens Ende. Ścieżka tuż przed plażą prowadzi przez zagajnik i ma swój urok, bo jest tak niepozorna, że w najmniejszym stopniu nie wskazuje, co czeka Cię na końcu. Nagle przed tobą otwiera się szerokie morze, a piękno zapiera dech w piersiach. Mamy przyjemną wietrzną pogodę i piękne ciepłe słońce. Naprawdę czujemy się, jakbyśmy byli na wyimaginowanym końcu świata. Wychodzimy na brzeg i jak najdalej od ludzi, aby mieć spokój. Tutaj siadamy na ogromnym okrągłym głazie i patrzymy w dal, skąd kończy się fiord i rozciąga się otwarte morze w towarzystwie pary mew. Ta cisza jest bezcenna. Teraz chciałbym Wam pokazać jedno niezapomniane wrażenia z tej wyprawy. Kiedy właśnie tam wyznajemy naszą miłość i cieszymy się, że przeszliśmy przez to wszystko razem i teraz dotarliśmy do końca świata, nagle przychodzi chwila ciszy, kiedy Mira tylko się uśmiecha: „Czy wyjdziesz za mąż? mnie? ”Mój oddech natychmiast się zatrzymuje, łzy napływają mi do oczu i jestem w szoku. Czego więcej mogłaby chcieć dziewczyna taka jak ja, oczywiście, że powiedziałem „Tak”. I tak Míra prawie na zawsze rezygnuje z wolności, a ja wzruszona i szczęśliwa, dodaję zdjęcie pierścionka do pozdrowienia dla moich rodziców. Nagle te wakacje polubiłem jeszcze bardziej i nigdy ich nie zapomnę. Ale wracając, główną cechą Verdens Ende jest taka kamienna replika historycznej latarni morskiej z bardzo nietypowym wiszącym koszem, w którym kiedyś płonął ogień, który zapewne służył statkom i rybakom, aby dostać się w bezpieczne miejsce portu. Przynajmniej tak to oceniamy. W przeciwnym razie jest oczywiście duży budynek z restauracją, więc na pewno nie będziesz głodny. Jest już dość późno, więc wracamy do obozu, żebyśmy mogli zjeść więcej obiadu. Z pierścionkiem na dłoni zwracam na to szczególną uwagę, to ma sens. Míra nawet idzie na recepcję na piwo, więc możemy je wypić w głównym budynku (gdybyśmy go zabrali do namiotu, właściciele zamknęliby restaurację), więc zasypiamy innymi pięknymi wrażeniami i płacimy online bilety na jutrzejszą piłkę nożną mecz w szwedzkim Göteborgu.

Widok na klify

Koniec świata

Koniec świata

Koniec świata