Crossing Totes Gebirge met kinderen

Ik ben al eerder in de Dode Bergen geweest, die zijn vanuit Tsjechië relatief goed bereikbaar (4,5 uur rijden vanaf Praag). Het kwam vorig jaar in me op om dit gebergte met kinderen over te steken, toen ik het zelf voltooide. De basis van het plan was om één auto tot aan de finish naar Almsee te parkeren en de route in de richting van de kleinere hoogte te leiden. Dus twee auto's, vier kinderen, twee moeders. De kinderen hebben de hele overgang met overzicht beheerd, maar het is waar dat het kinderen zijn die gewend zijn om een beetje te lopen en te klimmen. Ik ging de andere helft alleen met de jongens, omdat Hanka haar knie nat had gemaakt.

's Morgens vroeg vertrek uit Tsjechië en ter plaatse „box“ met auto's (het duurt ongeveer 40 minuten voor hen; aan de start en aan de finish kun je zonder problemen een paar dagen parkeren). Het Almtalerhaus is een pub, de reis begint er meteen bij. De kinderen kregen soep en voordat ze konden baden in de kreek, vertrokken we. Vanaf de parkeerplaats langs de kreek, na ongeveer een uur bereikt u de bevoorradingska­belbaan van de Welserhütte en vanaf daar slingert het pad schilderachtig omhoog. Als de groei voorbij is, ga je met puin en rotsen vastgezet met kettingen. Helemaal in het begin hadden de jongens zo'n tempo dat we ons natuurlijk in twee groepen splitsten, en zo bleef het. We waren twee uur eerder bij het huisje dan ik had gepland, de klim kostte ons drie uur.

Twee en een half uur klimmen van Welserhütte naar de hoogste berg van de Dode Bergen. In het laatste deel van de weg naar de top is er een vrij blootgestelde bergkam met mooie uitzichten. De afdaling naar het Prielschutzhaus betekent duizend meter naar beneden, behoorlijk steil. In de hogere delen is het pad beveiligd door een krultang (om vast te houden), gevolgd door puin en stenen, korte sneeuwvelden, vanaf ongeveer de hoogte van 1700 alleen een aangenaam bospad naar het huisje. Het kostte ons ongeveer drie en een half uur om beneden te komen, we waren rond twee uur bij het huisje. De meiden kwamen 's avonds aan, Hanka met kniepijn, het lijkt erop dat ze er niet mee om kan gaan. We gingen aan de slag met mogelijkheden. Waarschijnlijk scenario voor de ochtend: Hanka zal elkaar ontmoeten in Hinterstoder en op de een of andere manier proberen bij de auto te komen, wat nogal een gevecht zal zijn vanwege de afstand en de mogelijkheid van vervoer, ik zal de overgang met de kinderen volgens het plan afmaken.

Vrijdag ochtend. We beklimmen de Grosser Priel.

De knie werd niet van de ene op de andere dag schoon, Hanka kreeg een „taxi“, kom gewoon naar hem toe. Uiteindelijk wilde Adélka haar moeder niet verlaten, naar verluidt ook omdat ze niet genoeg zou zijn voor de jongens, aangezien ik deze jongedame een beetje ken ben ik van het tegenovergestelde overtuigd, maar we lieten de beslissing aan haar over . Dus alleen ik en de jongens gaan de andere helft van de weg. Vorig jaar ging ik deze overgang in de tegenovergestelde richting, het geeft een persoon een heel andere troost om te beslissen wanneer hij de weg weet. We klimmen naar het zadel tussen Brotfall en Spitzmauer op een aangenaam geknield pad, dan klimmen we een lange traverse door het plateau, over kalksteenvlakten, kleine rotsen en stenen. Oneindig maanlandschap. De totale lengte van de route van vandaag is zo'n twaalf kilometer, wat best veel is in uitdagend bergachtig terrein. Geen van de jongens had ooit een keer geklaagd, ze zetten hun gebruikelijke tempo van bergjets op. Het pad is perfect gemarkeerd en soms gluurt er een bosje bloemen uit. Je loopt over Hohe Kogel (2070 m) en Rote Kogel, waar de begroeiing en het knielen al begint. Er is een steile afdaling, zo'n 300 meter boven zeeniveau, en je bent niet ver van het huisje, de laatste kilometer voert het pad door een weiland vol bloemen. Er wordt gezegd dat onze reputatie ons voorafgaat in de huisjes, we leerden van twee groepen die we onderweg ontmoetten. Herkenbare blikken en vriendelijke woorden. Je zult echt blij zijn, vooral wanneer de derde dag een hoofd heeft als een ballon van de manier waarop de jongens hun mond niet sluiten. De oudste elfjarige rolt er zo naar voren dat ik eindelijk alle spullen van hem en mijn broer op zijn rug heb geladen, het hielp een beetje. Om twee uur zijn we bij het huisje, het huisje gaat naar het terras en schudt me de hand ter begroeting. We drinken limonade met de jongens en gaan rechtstreeks naar de Elmsee. We hebben de hele middag om uit te rusten. In deze huisjes hebben ze kaarten voor kinderen en wijn voor moeders. Je kunt goed foto's maken en een artikel schrijven op je mobiele telefoon, het maakt niet uit dat het tijd kost, want je hebt niets anders te doen. De jongens schreeuwen verschrikkelijk tegen de kaarten, er is een nieuwe golf van energie gekomen. Dat ik naast me zou zitten?

Spitzmauer (links) en Brotfall (rechts). Dit is de weg van het Prielschutzhaus naar het plateau van de Dode Bergen en naar de Pühringerhütte. Het is ongeveer 600 meter hoog vanaf het Prielschutzhaus.

Het huisje is pas op het laatste moment zichtbaar, vanaf de rotsen erboven kun je raden waar het zich bevindt. Het is zaterdag, ze zitten hier vandaag vol.

Ik dacht dat ik hier een fatsoenlijke foto van het meer met de omringende flora zou plaatsen, maar deze is beter. Het water in het meer is behoorlijk koud.

Vier en een half uur lange afdaling. De jongens stonden kort na zessen zonder te knipperen op, snel ingepakt, en ik zou graag weer op pad gaan. Hemenex voor het ontbijt. Ik herinner me de koekenpannen waarop ze het ons brachten van vijf jaar geleden. Bij het ontbijt praat ik over wat het betekent natte rots, omdat het 's nachts zwaar heeft geregend, dus „we zullen niet racen, vooral niet op de ladders en de kooi …“ Ik was verbaasd over hoe slecht ik me herinnerde hoeveel van die ladders waren daar zijn uiteindelijk (minstens tien), aardig wat beveiligde plaatsen. De jongens deden hun best, zelfs op de ladders coördinerend. De mist trok snel op uit de vallei en er begon weer een stomende dag. We komen bij de weg naar het meer, vanwaar Hanka en Adelka tegenover ons gaan. De reis zit erop, ik denk dat het gelukt is.