Crossing Totes Gebirge z dziećmi

Byłem już w Martwych Górach, są one stosunkowo dostępne z Czech (4,5 godziny jazdy samochodem z Pragi). W zeszłym roku przyszło mi do głowy, aby przekroczyć to pasmo górskie z dziećmi, kiedy sam go ukończyłem. Podstawą planu było zaparkowanie jednego samochodu do mety do Almsee i poprowadzenie trasy w kierunku mniejszego wzniesienia. A więc dwa samochody, czworo dzieci, dwie mamy. Dzieci poradziły sobie z całym przejściem z przeglądem, ale to prawda, że są to dzieci przyzwyczajone do chodzenia i wspinaczki. Drugą połowę drogi przeszedłem sam z chłopakami, bo Hanka zmoczyła kolano.

Wcześnie rano wyjazd z Czech i na miejscu „box“ z samochodami (jedzie około 40 minut; na starcie i na mecie można bez problemu zaparkować na kilka dni). Almtalerhaus to pub, tuż obok zaczyna się podróż. Dzieci dostały zupę i zanim zdążyły się wykąpać w potoku, ruszyliśmy. Z parkingu kieruj się wzdłuż potoku, po około godzinie dotrzesz do kolejki linowej zasilającej na Welserhütte, a stamtąd ścieżka wije się malowniczo w górę. Po zakończeniu wzrostu idziesz z gruzem i kamieniami zabezpieczonymi łańcuchami. Chłopcy na samym początku narzucili takie tempo, że w naturalny sposób podzieliliśmy się na dwie grupy i tak zostało. Byliśmy w domku dwie godziny wcześniej niż planowałem, wspinaczka zajęła nam trzy godziny.

Dwie i pół godziny wspinaczki z Welserhütte na najwyższą górę Martwych Gór. Na ostatnim odcinku drogi na szczyt dość odsłonięty grzbiet z ładnymi widokami. Zejście do Prielschutzhaus oznacza zejście z tysiąca metrów, dość stromo. W wyższych partiach ścieżkę zabezpiecza lokówka (do trzymania), za nią gruz i kamienie, krótkie pola śnieżne, od około 1700 roku tylko przyjemna leśna ścieżka do chaty. Zejście na dół zajęło nam około trzech i pół godziny, byliśmy w domku około drugiej. Dziewczyny przyszły wieczorem, Hanka z bólem kolana, wygląda na to, że nie może z tym iść. Zaczęliśmy zajmować się możliwościami. Prawdopodobny scenariusz na poranek: Hanka spotka się w Hinterstoder i spróbuje jakoś dostać się do auta, co ze względu na odległość i możliwość transportu będzie nie lada kłopotem, przejście z dziećmi zakończę zgodnie z planem.

Piątkowy poranek. Wspinamy się na Grosser Priel.

Z dnia na dzień kolano się nie oczyściło, Hanka złapała „taksówkę”, po prostu do niego przyjechała. W końcu Adélka nie chciała opuścić matki, podobno także dlatego, że chłopcom nie starczyłaby, skoro trochę znam tę młodą damę, jestem przekonany, że jest dokładnie odwrotnie, ale decyzję zostawiliśmy jej . Więc tylko ja i chłopcy przechodzimy drugą połowę drogi. W zeszłym roku poszedłem tą zmianą w przeciwnym kierunku, daje to człowiekowi zupełnie inny komfort w decydowaniu, kiedy zna drogę. Wspinamy się na siodło między Brotfall i Spitzmauer przyjemną ścieżką klęcząc, a następnie wspinamy się długim trawersem przez płaskowyż, po równinach wapiennych, małych skał i kamieni. Nieskończony księżycowy krajobraz. Całkowita długość dzisiejszej trasy to około dwanaście kilometrów, co w trudnym terenie górskim to całkiem sporo. Żaden z chłopców ani razu nie narzekał, ustawili swoje zwykłe tempo górskich odrzutowców. Ścieżka jest doskonale oznakowana i czasami wystaje z niej bukiet kwiatów. Przechodzisz przez Hohe Kogel (2070 m) i Rote Kogel, gdzie zaczyna się już roślinność i klęczenie. Jest strome zejście, około 300 metrów nad poziomem morza, a niedaleko chaty, ostatni kilometr prowadzi ścieżką przez łąkę pełną kwiatów. Mówi się, że nasza reputacja wyprzedza nas w domkach, dowiedzieliśmy się od dwóch grup, które spotkaliśmy po drodze. Uznane spojrzenia i miłe słowa. Będziesz naprawdę zadowolony, zwłaszcza gdy trzeciego dnia głowa jak balon od sposobu, w jaki chłopcy nie zamykają ust. Najstarszy jedenastolatek toczy się do niego w taki sposób, że w końcu załadowałem na plecy wszystkie jego i mojego brata rzeczy, trochę to pomogło. O drugiej jesteśmy w domku, domek wychodzi na taras i ściska mi rękę na powitanie. Pijemy lemoniadę z chłopakami i kierujemy się prosto nad jezioro Elmsee. Mamy całe popołudnie na odpoczynek. W tych domkach mają karty dla dzieci i wino dla mam. Potrafisz dobrze robić zdjęcia i pisać artykuł na swoim telefonie komórkowym, nie ma znaczenia, że zajmuje to czas, bo nie masz nic innego do roboty. Chłopcy strasznie krzyczą na karty, nadszedł nowy przypływ energii. Że usiadłbym obok mnie?

Spitzmauer (po lewej) i Brotfall (po prawej). To jest droga z Prielschutzhaus do płaskowyżu Dead Mountains i do Pühringerhütte. Jest to około 600 metrów od Prielschutzhaus.

Chata widoczna jest dopiero w ostatniej chwili, ze skał nad nią można się tylko domyślać, gdzie się znajduje. Jest sobota, dziś będą tu pełne.

Pomyślałem, że umieściłem tutaj przyzwoite zdjęcie jeziora z otaczającą florą, ale to jest lepsze. Woda w jeziorze jest dość zimna.

Zejście trwające cztery i pół godziny. Chłopcy wstali bez mrugnięcia okiem zaraz po szóstej, szybko się spakowali, a ja bardzo chciałbym znowu wyruszyć. Hemenex na śniadanie. Pamiętam patelnie, na których nam go przynieśli, sprzed pięciu lat. Przy śniadaniu mówię o tym, co to znaczy mokra skała, bo w nocy mocno padało, więc „nie będziemy się ścigać, szczególnie na drabinkach i klatce …“ Byłem zaskoczony, jak źle pamiętałem ile tych drabin było tam w końcu (co najmniej dziesięć), sporo zabezpieczonych miejsc. Chłopcy bardzo się starali, koordynując się nawet na drabinach. Mgła szybko uniosła się z doliny i zaczął się kolejny parny dzień. Dochodzimy do drogi nad jezioro, skąd naprzeciw nas idą Hanka i Adelka. Wycieczka się skończyła, myślę, że się udało.