Artikel Beklimming naar Uturunc

Zuidwest-Bolivia biedt een geweldige „Salar Tour“ en er zijn waarschijnlijk maar weinigen die Bolivia hebben bezocht die er niet op zouden rijden op een georganiseerde off-road expeditie. Uturuncu valt ook in dit gebied, maar helaas / god verhoede het is nogal een kant van deze klassieke circuits. Er zit dus niets anders op dan een individuele rondleiding te regelen die deze output zal omvatten. Het ideale aantal personen is vier, zodat de kosten van deze reis redelijk begroot kunnen worden.

Klassieke expedities naar het Boliviaanse Altiplan duren meestal 3 dagen. Het hangt af van waar je begint (Uyuni, Tupiza of San Pedro in Chili) en waar je verder gaat. Omdat we er echt van wilden genieten, een beetje wilden acclimatiseren en nog twee vulkanen wilden beklimmen (Tunupa en de beroemde Licancabur), hebben we het circuit voor precies zes dagen geregeld. We hebben er zeker geen spijt van gehad. Bij de rode Laguna Lagoon sloegen we af van het klassieke circuit en zonder enige andere offroad reden we verder op de onverharde weg naar Quetena Chico, het startpunt voor Uturunco. Helemaal langs de bergvlakte, culminerend op een laag punt, op 4.820 meter boven de zeespiegel, hadden we een geweldig uitzicht op de vulkaan – onze bestemming voor morgen.

Quetana Chico (4.150 m boven zeeniveau) gelegen in de vallei van de rivier is een typisch voorbeeld van het achterland van Altiplano, waar melusine waait en meer op een spookstad lijkt. Er is echter één pub waar het mogelijk is om te blijven en je voor te bereiden op de klim van morgen.

Vandaag staat alleen Uturuncu op de planning, dus hij hoeft zich helemaal niet te haasten. Dus de wekker is rond zes uur. Voor ons ligt een slaperige off-road rit op de weg, die in verschillende bronnen als de hoogste ter wereld wordt gereden. Er was een zwavelmijn in het zadel (5.750 m boven zeeniveau) tussen de twee hoofdtoppen, en zo ontstond deze weg voor vrachtwagens. We graven nog een paar keer de wielen in de moerassige bofdalen en dan zijn we bij de voormalige zwavelfabriek. Af en toe wordt er onderweg een enorme hoeveelheid zwavel gegooid. Het lijkt ons dat we al verschrikkelijk lang bergopwaarts gaan. We vinden het helemaal niet erg – we willen natuurlijk zoveel mogelijk. Behandel de benen en vooral de longen. We parkeren ongelooflijk (5.552 m boven de zeespiegel), op plaatsen waar de weg de puinhellingen begint te doorkruisen. Er wordt gezegd dat we niet verder rijden, verrassend genoeg doet het de auto geen goed.

De eerste stappen na het uitstappen, die je van 4.150 naar 5.550 meter brachten, zijn een beetje onzeker. Nu heb je nog maar 450 meter recht omhoog. Er is geen weg, een klassieke vulkanische helling vol puin en stenen. Ten slotte is de piek met een stenen muur en GPS-rapportage 20 meter hoger dan het officiële nummer.

Het uitzicht naar het oosten is door de kleinere twin Uturuncu II (5.930 m boven zeeniveau) naar de lagune Celeste

Twee kilometer lager ligt de eindeloze Altiplano onder ons. De afdaling is snel – we dalen / convergeren er een beetje naast, waar alleen maar fijn puin ligt – deze witte trog is van een afstand duidelijk.