Podejście do Uturunc

Boliwii południowo-zachodnia oferuje wspaniałą wycieczkę „Salar Tour” i prawdopodobnie niewielu jest w Boliwii, którzy nie pojechaliby nią na zorganizowaną wyprawę terenową. Uturuncu również wpada w ten obszar, ale niestety / nie daj Boże, to całkiem spora strona tych klasycznych torów. Nie pozostaje więc nic innego, jak umówić się na indywidualną wycieczkę, która będzie zawierała to wyjście. Idealna liczba osób to cztery, aby koszt tej wycieczki mógł być rozsądnie zaplanowany.

Klasyczne wyprawy na boliwijski Altiplan trwają zwykle 3 dni. Zależy to od tego, skąd zaczynasz (Uyuni, Tupiza lub San Pedro w Chile) i gdzie kontynuujesz. Ponieważ chcieliśmy naprawdę się nim nacieszyć, trochę zaaklimatyzować i wspiąć się na dwa kolejne wulkany (Tunupa i słynny Licancabur), zaplanowaliśmy trasę na dokładnie sześć dni. Na pewno tego nie żałowaliśmy. Zjechaliśmy z klasycznego toru na czerwonym Laguna Lagoon i bez żadnego innego off-roadu kontynuowaliśmy jazdę polną do Quetena Chico, punktu wyjścia do Uturunco. Całą drogę wzdłuż górskiej równiny, z kulminacją w niskim punkcie, na wysokości 4820 m n.p.m., mieliśmy niesamowity widok na wulkan – nasz jutrzejszy cel.

Quetana Chico (4150 m npm) położona w dolinie rzeki jest typowym przykładem backcountry Altiplano, gdzie meluzyna wieje i wygląda bardziej jak miasto duchów. Jest jednak jeden pub, w którym można się zatrzymać i przygotować na jutrzejszą wspinaczkę.

Dziś w planach jest tylko Uturuncu, więc nie musi się wcale spieszyć. Więc budzik jest około szóstej. Przed nami senna jazda terenowa po szosie, która prowadzona jest w kilku źródłach jako najwyższa na świecie. W przełęczy (5750 m npm) pomiędzy dwoma głównymi szczytami znajdowała się kopalnia siarki i tak powstała droga dla ciężarówek. Kilkakrotnie kopiemy koła w bagnistych łęgach, a następnie jesteśmy w dawnej fabryce siarki. Czasami po drodze wyrzucane są ogromne ilości siarki. Wydaje nam się, że szliśmy pod górę strasznie długo. W ogóle nam to nie przeszkadza – oczywiście chcemy jak najwięcej. Traktuj nogi, a zwłaszcza płuca. Parkujemy w niesamowitym (5,552 m n.p.m.), w miejscach, w których droga zaczyna się trawersować po rumoszowych zboczach. Mówi się, że dalej nie pojedziemy, co zaskakujące, nie robi to samochodowi nic dobrego.

Pierwsze kroki po wyjściu z samochodu, które pokonały od 4150 do 5550 metrów, są nieco niepewne. Teraz masz tylko 450 metrów w górę. Nie ma drogi, klasyczne wulkaniczne zbocze pełne gruzu i kamieni. Wreszcie szczyt z kamienną ścianą i sygnalizujący GPS 20 metrów wyższy od oficjalnej liczby.

Widok na wschód przez mniejszy bliźniaczy Uturuncu II (5930 m n.p.m.) na lagunę Celeste

Dwa kilometry poniżej jest nieskończone Altiplano pod nami. Zejście jest szybkie – schodzimy / zbiegamy trochę obok niego, gdzie jest tylko drobny gruz – ta biała rynna jest wyraźna z daleka.