Artikel Beklimming naar Massanella

De hoogste berg van Mallorca is de Puig Major met zijn 1436 meter. Je komt er echter niet, tenzij je deelneemt aan een internationale militaire oefening. De top van deze berg is van het leger en er is van ver een gebouw zichtbaar met een koepel die dienst doet als meteoroloog of als radar. Dus als je zo hoog mogelijk wilt klimmen, heb je geen andere keuze dan de op een na hoogste berg te nemen – Massanella, die 72 meter korter is dan zijn hogere zus.

De wandelingen beginnen meestal in het zadel in de buurt van het klooster van Lluc, dat op de weg tussen Soller en de stad Polenca ligt, op een hoogte van minder dan 600 meter. Hier gaan ook meerdere buslijnen heen. En het was de verraderlijkheid van het schema in het Spaans dat ervoor zorgde dat de bus die uit de stad Inca kwam ons afzette in Caimarí, waardoor de hele route met ongeveer 6 km en 400 hoogtemeters werd verlengd. Nou, we gaan nergens heen. In de zak met een gids over Mallorca van uitgeverij Freytag-Berndt uit 2003 in het Tsjechisch treffen we meer dan een kilometer hoogteverschil. We gaan op weg op de weg die in dezelfde richting loopt als onze route, maar we verlaten deze direct na het dorp bij de rustplaats en gaan verder op een stenig pad dat iets omhoog gaat. De gids vertelt dat we langs het oude pelgrimspad naar het klooster gaan. Ook de benen moeten wennen aan het feit dat het geleidelijk stijgende pad hier en daar wordt afgewisseld met trappen. Het pad is echter relatief goed aangegeven bij de bochten (voornamelijk waar we de weg oversteken) met een tafel met een foto van een toerist, de naam van de bestemming en een tijdswaarde.

Na een kilometer of twee wacht ons de eerste kruising met de weg en begint de weg steiler te klimmen. In de eenzaamheid van San Costa worden we begroet door een bloeiende cactus, net zoals we in Caimarí naar de citroenbomen in de tuinen staarden. We stoppen weer langs de weg en hier brengt de beschrijving in de gids ons een beetje in de war, het duidt op een vervolgreis op de weg, terwijl in het terrein de borden ons terugleiden naar afdalen richting Caímarí. Maar alleen tot de eerste wegbocht, waar we het asfalt weer veranderen in een steenachtige ondergrond. Na het overwinnen van de ladders (op een aantal plaatsen aangebracht, daar klimt de toerist over, maar het grazende vee overwint niet), vervolgen we het pad dat op de kaart is aangegeven als GR 222 Ruta Alta – Lluc. Ze heeft echt veel stenen in de wijn gekregen, dus we zijn een beetje verbaasd dat er een groep fietsers op mountainbikes op ons af stormt. Niets tegen de smaak, maar ze hebben vast wel een goede verzekering. Uitzichten op zowel de berg Massanella als op Caimari beginnen geleidelijk te verschijnen. We hebben nog zo'n 2 km achter de rug en de weg komt bij ons uit bij de Refugi-hut, die in de reisgids als de juiste stond vermeld. Was de weg aan het begin van de route nog boven ons, nu ligt hij al diep in het dal en zal hij later met verschillende haarspeldbochten onze hoogte inhalen. We openen het hek aan de overkant van het volgende perceel en passeren een gebouw in aanbouw tot aan de afslag naar Massanella. We passeren het echter nog steeds en dalen af naar de weg naar een plaats met een benzinestation en een restaurant, en dat is alleen omdat we het oudste lid van de expeditie hier achterlaten, die geen langdurige klim verwachtte en zich zorgen maakte dat hij in staat om de volgende reis te beheren. De plaats heet Coll de sa Bataia.

We gaan dezelfde weg terug tot aan de afslag naar Massanella. Onderweg zie ik nog steeds de veer aan de rechterkant. We gaan verder met een lichte klim vanaf het kruispunt in de richting van de houten marker, totdat we na ongeveer een kilometer worden tegengehouden door een hek en een klassieke ladder om eroverheen te komen. Net voorbij het hek staat de hut van de lokale gebiedsbeheerders die volgens de gids de „tol“ zouden moeten innen voor toegang. Aangezien we gedurende de hele tijd slechts 6 (ofwel zes) soortgelijke „toeristenlief­hebbers“ zullen ontmoeten, zouden de reis naar het werk en het drankregime deze verzamelaars waarschijnlijk meer kosten dan de inkomsten uit de toegangsprijs zelf. En we zouden de meest bezochte route van Mallorca volgen. Het pad gaat verder langs een voormalige boerderij en langs een beek die op de kaarten is aangegeven als Torrent de Comafreda en eigenlijk de enige bedding was die tijdens mijn bezoek aan het eiland als beek fungeerde. Hier moet u goed op de markeringen letten – zoek hier niet naar strepen. Het leek me alsof er een schilder voor ons liep met een lekkend blik rode verf dat hier en daar op de steen drupte. En om het hoofd nog verwarder te maken, verandert rood zonder enige waarschuwing in zwart. Nou, je moet een beetje fantasie hebben en een goed gevoel voor richting. Aan het einde van de boerderij, net toen de rode markering begon te worden „gemaskeerd“ met zwart, gaan we vanaf de linkerkant om het hek heen en begint de klim. Het pad brengt ons dan door een andere poort naar een bospad en na weer een klim in haarspeldbochten komen we aan bij het zadel van Coll de Coma Freda met een stenen marker. We zijn geïnteresseerd in de gegraveerde pijl met het opschrift Puig.

We klimmen verder langs de rode „drops“, maar hier is het pad duidelijker dan het vorige stuk door de boerderij, en na ongeveer een half uur bereiken we Avens de Cami, waar een stenen markering het pad aangeeft ofwel rechtstreeks naar de top ofwel naar de top, rond de lente. De eerste optie wordt door de gids als gemakkelijker aangegeven, dus die kiezen we. Het stenige pad slingert tussen het gras door en klimmende toeristen worden „bekeken“ door stenen mannen. Gestaag klimmend bereiken we het plateau van Pla de Sa Neu, vanwaar we de top al kunnen zien. Maar wees voorzichtig, kies de juiste. Van de drie toppen is de onze de middelste. Als we een beetje om ons heen kijken, zien we dat er in de heuvel rechts een boom staat die de eer had om de gids te maken.

De grens van het bos eindigt hier op ongeveer 1000 meter boven zeeniveau, dan zit er niets anders op dan te bewonderen.

De metalen tafel knikt naar ons dat we gelijk hebben. 1364 meter hoog en een prachtig uitzicht, tegenover natuurlijk de onmisbare Puig Major, het Tramuntana- en Serra-gebergte, de verder weg gelegen bestemmingen zijn een beetje wazig, maar we kunnen nog steeds de noordoostkust van Mallorca onderscheiden (Alcúdia, Playa de Muro , Can Picafort), links van de hoogste top de Gorg dam Blau, die dienst doet als reservoir voor drinkwater, en eigenlijk als we wat verder focussen, komen we door de nevel heen erachter dat we gewoon op een eiland en de kust zijn in alle richtingen in de verte te zien.

Na deze toegestane visuele doping keren we via dezelfde route terug, omdat we helaas de afslag naar de bron niet hebben gevonden. Toch was het een prachtige klim, de temperatuur in juni lag rond de 24°C en we hielden ons aan de aangegeven 4,5 uur voor de terugreis van het Lluc-zadel. De ongeplande verlenging kostte ons ongeveer 2,5 uur extra tijd. We hebben de reis in 2009 gemaakt. De link naar het openbaar vervoer in Mallorca is www.tib.org , waar u dienstregelingen en actuele prijzen kunt vinden. Een bus van Inca naar Caimarí kost bijvoorbeeld € 2,40. De laatste bussen naar Inca en Soller vertrekken voor 18.00 uur vanuit het dorp Lluc. Veel succes

Als u in dit prachtige berglandschap rond Sollér wilt verblijven, zijn er een aantal interessante plaatsen met een zwembad en uitzicht op de bergen. Can Estaràs kan bijvoorbeeld een geheime tip zijn