Wejście na Similaun Hütte - Similaun

Z schroniska widać całą zimową ścieżkę wspinaczkową – jak najbardziej przylega do grzbietu skalnego. Najbardziej niebezpieczna jest część (na zdjęciu w cieniu), w której jest najwięcej pęknięć na lodowcu. Najważniejsze jest tutaj podążanie utartymi ścieżkami alpinistów. Najbardziej strome jest ostatnie strome zbocze i ostra grań na końcu.

Przy podejściu pięknie jest zobaczyć, że stok tuż przed szczytem jest naprawdę najbardziej stromy, a ci, którzy jeżdżą w rakietach śnieżnych, mają tutaj spory problem.

Po kilkudziesięciu metrach podjazdu, patrząc wstecz, widać całą przełęcz Niederjoch (3016 m npm) i domek Similaun. Nad horyzontem dominuje inna wysoka góra na głównym grzbiecie – Finailspitze (3514 m npm). Teraz mamy prawie 600 metrów wysokości do szczytu.

Pierwsze miejsce odpoczynku i fotogeniczności znajduje się nad pierwszym lodospadem. Nienazwane wzniesienie (3251 m npm), które z chaty Similaun wygląda jak ładna piramida dzieląca lodowiec na dwie części, a stamtąd wygląda jak niewielki grzbiet. Wierzchołek Marzellkamm również wystaje w prawo.

Patrząc w dół, brukowana ścieżka wygląda jak skuter śnieżny. Na początku wspinaczki nawet mniejszość, która tylko spaceruje po wzgórzach, nie włamuje się w zamarznięty śnieg – jednak kijki trekkingowe są absolutnym i minimalnym obowiązkiem. Masyw naprzeciwko Finailspitze zyskuje na monumentalności.

Droga w tych miejscach jest dość pusta, a na szczycie dość wyraźnie widać krzyż. Przed nami kolejna fala terenowa lodowca, strome zbocze i ostatnia grań i jesteśmy na górze.

W dni, w których dochodzi do inwersji, wskazane jest, aby przezwyciężyć to i cieszyć się słońcem. Dziś trzeba było dostać się na ponad trzy tysiące metrów nad poziom morza. Na horyzoncie widać również drugą co do wysokości górę Austrii – Wildspitze.

Pod stromym zboczem zaczyna się najtrudniejsza część podjazdu. Poza tym trzeba być naprawdę ostrożnym, najlepiej założyć koty, jeśli jeszcze ich nie masz.

Podczas pokonywania stromego zbocza zygzakowatego widać od krawędzi grzbietu do głębokości poniżej siebie. Domek Similaun jest nadal widoczny.

Strome zbocze kończy się „łatą”, na której można chwilę odpocząć przed ostatnim podejściem po stosunkowo przewiewnej grani.

Patrząc wstecz, widać zarówno miejsce odpoczynku nad stromym zboczem, jak i ścieżkę wzdłuż ostatniej grani.

Po około trzech godzinach w końcu wspinasz się na szczyt, gdzie zostaniesz nagrodzony wspaniałymi widokami.

Ze szczytu w dłoni widać całą dolinę Niedertal.

Patrząc na wschód, rozciąga się rozległa równina lodowa płaskowyżu prowadząca na jeszcze wyższą górę Hintere Schwärze (3624 m npm). Prowadzi do niej znacznie mniej uczęszczana trasa alpinistyczna, która zakłóca wyglądający skądinąd dziewiczy region.

Widok na Włochy i zaporę Vernagt Stausee jest lepszy tuż pod szczytem. Powrót tą samą drogą lub alternatywnie przez Marzellkamm.