Podejście do Kreuzspitze

Droga do Kreuzspiz z chaty Martina Buscha prowadzi stromo po trawiastym zboczu, które podczas deszczu staje się nieprzyjemnie śliskie i błotniste. Miło jest zobaczyć dolinę ukształtowaną przez lodowiec leżący głęboko pod tobą. (Poprzednia wędrówka z Vent do domku Martina Buscha znajduje się TUTAJ)

Bezpośrednio po drugiej stronie doliny wznosi się piękna góra Mutmalspitze (3522 m npm).

Strome, trawiaste zbocze nieoczekiwanie kończy się na wysokości 2900 metrów nad poziomem morza z rozległą równiną skalną ozdobioną szeregiem ładnie wyszukanych skał. Ostatni grzbiet wznosi się tutaj powyżej pensji, z której wznoszą się szczyty Saykogel i Sennenkogel oraz wielu innych.

Na płaskowyżu, zaledwie 200 metrów od szlaku turystycznego, znajduje się małe, ale ładne jezioro Brizzisee. Jeśli nie goni Cię czas, warto podejść do niego i cieszyć się odbiciem gór w jego wodach. Hauslabkogel z typowym lodowcem i małym niewyraźnym wierzchołkiem Saykogel można stąd stosunkowo ładnie zobaczyć. Można również zobaczyć ważną przełęcz Niederjoch, przez którą prowadzi droga do Włoch lub na szczyt Similaun.

Ścieżka wspina się po kamienistym zboczu do małego siodła na bocznym grzbiecie. Przy złej pogodzie na tym odcinku możesz zejść z drogi, więc dobrze jest uważnie obserwować znaki. Z siodła (3340 m npm) jest ładny widok na ogromny kocioł Rotkar, ale zaznaczonego na mapie lodowca praktycznie już nie ma. Grzbiet prowadzący do bocznej góry Talleitspitze jest już miejscem wspinaczki. W oddali widać masywny masyw Ramolkogel.

Z siodła ma tylko 110 metrów wysokości w technicznie absolutnie prostym terenie. Oczywiście na początku lub na końcu sezonu może pojawić się pole śnieżne i podjazd staje się nagle znacznie trudniejszy.

Widoki ze szczytu są niesamowite. Na południu, być może najdzikszym. Widać praktycznie cały pasmo wiodące od potężnego Finailspitze.

Na południowym zachodzie dominuje ogromny Weisskugel (3739 m npm) po włosku zwany Palla Bianca.

Z każdego punktu widzenia widok niesamowicie cofających się lodowców jest piękny. Może jeszcze sto lat temu wyglądał prawie jak Himalaje.

Grzbiet ciągnie się bardzo ostro ze szczytu po obu stronach i zdecydowanie nie jest trasą odpowiednią dla turystów.

Ze szczytu widać najwyższą górę Tyrolu – Wildspitze.

Podczas całej wspinaczki najpowszechniejszym widokiem jest Similaun i długi grzbiet Marzellkamm, który początkowo wydaje się jedynie wysoką ścianą.