Podejście do Saykogel od zachodu

Pierwsza część marszu jest z tego punktu widzenia dość oczywista: z schroniska Hochjochhospiz (2412 m npm) trzeba zejść ponad 100 metrów do mostu nad drapieżnym potokiem Hinteriesbach. A potem te same metry wysokości, aby ponownie wspiąć się na ten punkt widokowy. Dlatego zdecydowana większość turystów, którzy przeszli przez górę od wschodu i nie zamierzają spać w Hochjochhospiz, nawet nie wspinają się na nią i schodzą po niewielkiej brukowanej ścieżce przez dolinę Rofental bezpośrednio wzdłuż potoku. Chata Hochjochhospiz jest również punktem wyjścia dla wielu innych szlaków turystycznych, takich jak szczyt Mittlere Guslarspitze (3128 m n.p.m.), chata Vernagthütte (2755 m n.p.m.), chata Schöne Aussicht hütte (2842 m n.p.m.) poziom) i wiele innych.

Rozgrzana trawa na punkcie widokowym zachęca do relaksu. Widać stąd nie tylko domek Hochjochspitz, ale także mniejszy szczyt Mutspitze, za którym zaczyna się najbardziej zlodowaciała część całych Alp Ötztalskich.

Na wysokości 2470 metrów nad poziomem morza znajduje się skrzyżowanie dróg. Ci, którzy wspinają się na Saykogel, przekraczają tutaj potok Hochjochbach i rozpoczynają wspinaczkę w dolinę. Pozostali mają jeszcze około 5 kilometrów do domku Schöne Aussicht we Włoszech. Punkt początkowy tej wycieczki – Hochjochhospiz – wciąż widać na horyzoncie.

Potok Hochjochbach jest dość drapieżny – szczególnie po południu w słoneczne dni, kiedy jest wystarczająco dużo wody z topniejących lodowców.

Podejście jest początkowo tylko stopniowe, bez załamań do dużego człowieka, co jest dobrym punktem odniesienia, zwłaszcza przy gorszej pogodzie. Stąd droga zaczyna się zakręcać w górę po niekończących się skalistych zboczach niczym pozostałości lodowca. Krajobraz jest opuszczony, a nawet przygnębiający.

Po dwóch godzinach marszu z Hochjochhospitz i wzrastającej wysokości widoki się poszerzają – najwyższa góra Tyrolu – Wildspitze – jest ładnie widoczna.

Wreszcie skrzyżowanie dróg na grzbiecie wylotowym – około 3000 metrów nad poziomem morza. Ścieżka wspinaczkowa prowadzi do lodowca i prowadzi do przełęczy Finailjoch (3280 m npm). Inni turyści nadal wspinają się do Saykogel. Z grzbietu rozciągają się piękne widoki, zwłaszcza na południe, na „lodowaty świat”, z którego wznosi się wielka czarna piramida Finailspitze.

Perspektywa jest naprawdę warta zachodu.

Ze względu na to, że końcowe podejście ma charakter kalenicy, po obu stronach nadal są piękne widoki. Z drugiej strony ta trasa nie jest odpowiednia dla osób z zawrotami głowy i bez określonego kroku.

Nawet po drugiej stronie grzbietu znajduje się lodowe pole zwane Kreuzferner, choć na mniejszą skalę.

Wzniesienie w całej okazałości. Lodowiec podszyty po obu stronach. Wysokie prostopadłe ściany z każdej strony – najbardziej wymagające przejście z całej przeprawy przez tę górę.

Po około 3,5 godzinach wspinaczki jesteśmy w siodle zaledwie kilka metrów poniżej rzeczywistego szczytu góry. Wreszcie widzimy po drugiej stronie piękną górę Similaun. Mamy teraz dwie możliwości – wrócić do schroniska Hochjochhospiz i zejść z powrotem doliną Rofental lub „przejść przez górę” i zejść do schroniska Martin Busch i wrócić do Vent przez dolinę Niedertal.