Beklimming van Similaun Hütte - Similaun

Vanaf de berghut is het hele winterse klimpad duidelijk – het klampt zich zoveel mogelijk vast aan de rotsrug. Het gevaarlijkst is het deel (afgebeeld in de schaduw) waar de meeste scheuren op de gletsjer zitten. Het belangrijkste hier is om de gebaande paden van de ski-bergbeklimmers te volgen. De steilste is de laatste steile helling en een scherpe rand aan het einde.

Bij het naderen is het mooi om te zien dat de helling vlak voor de top echt het steilst is en wie met sneeuwschoenen gaat heeft hier nogal een probleem.

Na enkele tientallen meters klimmen zie je terugkijkend de hele pas Niederjoch (3.016 m boven zeeniveau) en het huisje Similaun. De horizon wordt gedomineerd door een andere hoge berg op de hoofdkam – Finailspitze (3.514 m boven zeeniveau). Nu hebben we bijna 600 hoogtemeters naar de top.

De eerste rust- en fotogenieke plek is boven de eerste ijsval. Een niet nader genoemde hoogte (3.251 m boven de zeespiegel), die vanuit het Similaun-huisje eruitziet als een mooie piramide die de gletsjer in twee delen verdeelt en van daaruit eruitziet als een kleine bergkam. Ook de top van Marzellkamm steekt naar rechts uit.

Als je weer naar beneden kijkt, lijkt het gebaande pad op een sneeuwscooter. Bij het vroege begin van de beklimming breekt zelfs de minderheid die alleen de heuvels in gaat niet in de bevroren sneeuw – trekkingstokken zijn echter een absolute en minimale verplichting. Het massief van de tegenoverliggende Finailspitze wint aan monumentaliteit.

De weg op deze plaatsen is vrij leeg en het kruis is vrij duidelijk aan de top te zien. Voor ons ligt weer een terreingolf van de gletsjer, een steile helling en de laatste bergkam en we zijn boven.

Op dagen dat er een inversie is, is het raadzaam om eroverheen te komen en van de zon te genieten. Vandaag was het nodig om meer dan drieduizend meter boven zeeniveau te komen. Aan de horizon is ook de op één na hoogste berg van Oostenrijk – Wildspitze – te zien.

Onder de steile helling begint het meest inspannende deel van de klim. Bovendien moet je heel voorzichtig zijn, het is ideaal om katten op te zetten, als je ze nog niet hebt.

Wanneer je de zigzag steile helling beklimt, kun je vanaf de rand van de bergkam tot een diepte onder je kijken. Chalet Similaun is nog steeds zichtbaar.

De steile helling eindigt met een „patch“, waar je even kunt ontspannen voor de laatste beklimming op een relatief luchtige bergkam.

Terugkijkend zie je zowel het rustgebied boven de steile helling als het pad langs de laatste kam.

Na ongeveer drie uur klim je eindelijk naar de top, waar je wordt beloond met geweldige uitzichten.

Vanaf de top zie je het hele Niedertal in de palm van je hand.

Als je naar het oosten kijkt, zie je de uitgestrekte ijsvlakte van het plateau die leidt naar de nog hogere berg Hintere Schwärze (3.624 m boven de zeespiegel). Een beduidend minder bezochte ski-alpinisme-route leidt er naartoe en verstoort de anders ongerepte regio.

Het uitzicht op Italië en de Vernagt Stausee-dam is beter net onder de top. De terugweg is dezelfde weg, of anders via Marzellkamm.