Podejście na Mt. Antelao

Wyjeżdżamy z przyjaciółmi około godziny 7:00 z parkingu spod ośrodka narciarskiego na wysokości około 1100m. Tuż przed ostatnim budynkiem musimy skręcić w lewo, gdzie droga prowadzi nas przez most i dalej pod górę do domku rifugio Scotter-Palatini 1570m. Otwierają się po ósmej rano i przydaje się kawa. Po krótkiej przerwie jedź dalej na prawo od domku schodami utwardzonej ścieżki do skrzyżowania w kierunku Forcella Piccola. Po prostu przechodzimy trochę przez małe świerki, gdzie chodnik prowadzi stromo pod górę i zamienia się w gruzowiskach w serpentyny. To trwa do siodła na 2100m. W siodle wycięty tunel kończący się oknem w krajobraz. Może służyć jako biwak. Z siodła można przejść kilkaset metrów do rifugio Pietro Galassi. Kontynuujemy wspinaczkę po skałach i zbieramy więcej metrów w górę. Teren zamienia się w gruz, gdzie trzeba wykonać określony krok. Tak dochodzimy do skały, na której wspinaczka prowadzi II etap. Trzeba pamiętać, trzymać się prawej strony, markę można tu łatwo zgubić. Jednak skała jest sucha i po pewnym kroku i możliwości dobrego uchwycenia skał rękami, idzie dobrze. Być może tylko osoby, które boją się wysokości mogą mieć tu problem, chodnik jest tylko dla nóg iw dół opada prawie pionowo. Wspinaczka doprowadza nas do grani, gdzie zabawa się nie kończy. Nagradzają nas również widoki na szczyt i okoliczne wzgórza. Przez chwilę idzie dobrze, potem miejsca pojawiają się jak płyta skalna, którą trzeba pokonać, po chwili są dwie sekcje z co najmniej dwoma podjazdami. Docieramy do skał z gruzem i dużymi kamieniami. Wzniesienie zaczyna być znane, kończymy z przyjacielem w miejscu, gdzie na około 3000m znajduje się duży głaz i mała działka do odpoczynku. Dalej jest około 50 ° nachylenie z gruzem. Reszta imprezy trwa dalej i udaje się na szczyt. Postęp zwolnił, a chłopcy zniknęli za kamieniem. Według ich informacji na tym też zabawa się nie skończyła. Kilkaset miejsc pokonali II wspinaczką, jedną półką, na której znajdowało się kilkusetmetrowe nachylenie i odcinek zabezpieczony liną. Gdzie na końcu czekał na nich mały grzbiet i górny krzyż. Zejście na dół też nie było łatwe dla chłopców, zwłaszcza zejście w dół po gruzowiskach, kiedy nie ma się czego czepiać. Według nich miejsce, w którym czekaliśmy na chłopców było lepsze, ale nadal trzeba było bardzo uważać. Zrobiliśmy wydech w siodle, gdzie wiedzieliśmy, że droga jest nadal stosunkowo twarda, znamy przechyłkę i naprawdę nie możemy się doczekać, aby zjechać obok samochodu. Dostaliśmy to po ciemku, dzięki niewielkiemu postojowi w Scotter's Cottage.

Schronisko górskie jest ostatnim punktem odniesienia, z którego można czerpać wodę. Antelao unosi się nad flagami

Flora nad Scotter rifugio

Widok na góry z gruzów nad Scotter Cottage

Droga prowadzi po lewej stronie pod skałami do gruzu pośrodku, gdzie znajduje się wejście na skałę

Pod szlakiem wygrzewał się koziorożec

Miejsce, w którym zaczyna się gruz

Tutaj gruz zamienia się w skałę

Stopniowo przechodzimy do grzbietu

Wzdłuż grzbietu między gruzami a głazami

Chłopcy powoli zbliżają się do szczytu

Widok na dolinę Cortiny, od lewej Toffan di Rozes, Toffan di Mezzo

Miejsce, w którym razem z przyjacielem zdecydowaliśmy, że lepiej nie kontynuować

Widoki na dolinę i okoliczne wzgórza wokół Cortiny

Tuż pod szczytem

Tylko w dół