Beklimming naar Mt. Antelao

Mijn vrienden en ik vertrekken rond 7.00 uur vanaf de parkeerplaats van het skigebied op een hoogte van ongeveer 1100m. Vlak voor het laatste gebouw moeten we linksaf, waar de weg ons over de brug leidt en verder omhoog naar het huisje rifugio Scotter-Palatini 1570m. Ze gaan om acht uur 's ochtends open en de koffie komt goed van pas. Ga na een korte pauze rechts van het huisje verder op de trappen van een verhard pad naar een kruispunt dat in de richting van Forcella Piccola wijst. We lopen gewoon een stukje door kleine sparren, waar het trottoir steil omhoog loopt en in het puin overgaat in serpentines. Dit gaat door tot het zadel op 2100m. In het zadel is een uitgesneden tunnel die eindigt in een venster naar het landschap. Het kan dienen als bivak. Vanuit het zadel loop je een paar honderd meter naar de rifugio Pietro Galassi. We gaan verder over de rotsen en verzamelen meer meters omhoog. Het terrein verandert in een puinhoop, waar een bepaalde stap nodig is. Zo komen we bij de rots, waar de beklimming is om etappe II te beklimmen. Het is noodzakelijk om te onthouden, rechts aanhouden, het merk kan hier gemakkelijk verloren gaan. De rots is echter droog en met een bepaalde stap en de mogelijkheid om de rotsen goed met je handen vast te pakken, gaat het goed. Misschien kunnen alleen mensen met hoogtevrees hier een probleem hebben, het trottoir is alleen voor de voeten en naar beneden valt het bijna verticaal. Klimmen brengt ons naar een bergkam waar het plezier niet ophoudt. We worden ook beloond met uitzicht op de top en de omliggende heuvels. Het gaat een tijdje goed, dan komen er plekken als een rotsplaat die overgestoken moet worden, even later zijn er twee secties met minstens twee beklimmingen. We komen bij een rotsvlek met puin en grote stenen. De hoogte begint bekend te worden, mijn vriend en ik komen uit op een plek waar een groot rotsblok is en een klein stukje rust op ongeveer 3000m. Volgende is ongeveer 50 ° helling met puin. De rest van het gezelschap gaat verder en gaat de top proberen. De voortgang vertraagde en de jongens verdwenen toen achter een rots. Volgens hun informatie hield de pret daar ook niet op. Ze overwonnen verschillende plaatsen met II klimmen, een richel, waar een helling van enkele honderden meters was en een gedeelte dat met een touw was beveiligd. Waar aan het eind een kleine richel en een bovenkruis op hen wachtten. De weg naar beneden was ook niet gemakkelijk voor de jongens, vooral de afdaling langs de puinhoop, als er niets is om aan vast te houden. Volgens hen was de plek waar we op de jongens wachtten beter, maar moesten we toch heel voorzichtig zijn. We ademden uit in het zadel, waar we wisten dat de weg nog relatief stevig is, we kennen de helling en we kijken er echt naar uit om bij de auto te zijn. We kregen het in het donker, dankzij een kleine stop bij Scotter's Cottage.

De berghut is het laatste referentiepunt waar water kan worden genomen. Antelao steekt boven de vlaggen uit

Flora boven Scotter rifugio

Uitzicht op de berg vanaf het puin boven Scotter Cottage

Het pad leidt aan de linkerkant onder de rotsen naar het puin in het midden, waar een ingang naar de rots is

Een steenbok koesterde zich onder het pad

De plaats waar het puin begint

Hier verandert het puin in een rots

We gaan geleidelijk naar de bergkam

Langs de rand tussen puin en keien

De jongens komen langzaam onder de top

Uitzicht op de Cortina-vallei, van links Toffan di Rozes, Toffan di Mezzo

Een plek waar een vriend en ik besloten dat het beter was om niet verder te gaan

Uitzicht op de vallei en de omliggende heuvels rond Cortina

Net onder de top

Gewoon verdrietig