Israël in 4 dagen

We kwamen aan in de nacht van dinsdag op woensdag. Check in vol orthodoxe en niet-bewegende wachtrijen. Het huren van een geboekte auto (Budgetmaatschap­pij) om 5.30 uur 's ochtends verliep in principe soepel, we hebben hem twee uur „uitgezet“ bij een tankstation voor Jeruzalem en zijn in slaap gevallen.

We kwamen aan in de nacht van dinsdag op woensdag. Check in vol orthodoxe en niet-bewegende wachtrijen. Het huren van een geboekte auto (Budgetmaatschap­pij) om 5.30 uur 's ochtends verliep in principe vlot, we braken het twee uur af bij een tankstation voor Jeruzalem. De oude stad met de heiligste plekken ligt op een oppervlakte van een vierkante kilometer. Ik zal hier niet de elders beschikbare informatie citeren, ik zal alleen vermelden dat we na een paar haperingen (ja, we gingen onvoorbereid, zonder papieren gids en ook zonder gegevens) toch de beroemde Golgotha ontdekten, inclusief de rots waar Christus opstond uit de dood (helaas is het op de een of andere manier niet gebeurd dat er al een kerk boven staat). Om in ieder geval goed te maken dat we ons niet veel herinneren, speelden we Jesus Christ Superstar in de auto en keken we 's avonds naar Monty Python's Life of Brian om te ontspannen. PS: Christus werd gevangen genomen op de Olijfberg.

Aaaah

Onze reis was ook een zakenreis. Daarom misschien de – niet helemaal optimale – volgorde van bestemmingen. Als je al in Jeruzalem bent geweest, is de kans groter dat je rechtstreeks naar de Dode Zee gaat – idealiter door de Palestijnse gebieden, die op een steenworp afstand liggen als je geen huurauto hebt – maar we gingen terug van Jeruzalem via Tel Aviv naar het noorden naar Ramat HaSharon, want daar wachtte me een ontmoeting op de plaatselijke middelbare school daar. Ik houd opmerkingen over het Israëlische onderwijs en allerlei observaties, vaak verrassend, in de blog of ergens anders, hoe dan ook, de samenwerking succesvol was opgezet en we konden onze educatieve reis voortzetten.

Opgravingen van een oude stad uit de tijd van het Romeinse Rijk bevinden zich direct aan de kust van de Middellandse Zee tussen Haifa en Tel Aviv. Er zijn niet alleen de overgebleven overblijfselen van een theater waarvan wordt gezegd dat het groter is dan het Romeinse Colosseum, maar ook de ruïnes van een van de grootste hippodrooms van het Romeinse rijk.

We zijn erin geslaagd om Masada op dezelfde dag te bereiken – dat wil zeggen de derde dag. Het oude fort ligt op een rotsachtige klif net voor de kust van de Dode Zee en staat op de UNESCO-lijst. De site staat vooral bekend als een symbool van joodse heldenmoed en vrijheid, aangezien het aan het begin van onze jaartelling de laatste plaats was van joods verzet tegen de Romeinen. Duizend mannen, vrouwen en kinderen hier kozen ervoor om door hun eigen handen te sterven in plaats van zich over te geven.

De verste plaats die je kunt gaan van Masada naar de Palestijnse grens. Er is een nationaal park, een oase, je bent aan de kust van de Dode Zee, rondom is de Judese woestijn. De stad bestaat uit een hotelcomplex, maar de enige plek waar je gemakkelijk kunt komen is een eigenzinnige en pittoreske camping gerund door de lokale kibboets.

Vanwege het extreme zoutgehalte is de Dode Zee echt drijvend en lijkt het idee om erin te verdrinken onmogelijk. In water blijven is ook niet bepaald prettig, het is echt dik, het strekt zich uit over je lichaam en je wilt het er meteen afwassen. De foto is in de vroege avond genomen in de badplaats Ein Bokek op het openbare stadsstrand op een hoogte van –377 meter.

Dag vier. 's Ochtends zijn we met de auto vanuit Arad vertrokken (ongeveer anderhalf uur rijden) en waren verrast door de rust die zaterdagochtend in de stad heerste. We parkeerden in het centrum, prima en zelfs zonder te betalen, en liepen richting Ha Yarkon Park, door de Witte Stad en HaCarmel (de markt was helaas gesloten), vervolgens langs de kust en uiteindelijk omzeild Jaffa. We hebben 22 kilometer gelopen. Zwemmen is bijna overal op de stranden verboden, maar iedereen zwemt. Zelfs in Tel Aviv zelf is er helaas dezelfde rotzooi als in de rest van het land – vuilnis, gure gevels van huizen bedekt met allerlei draden en kabels, enge hoekjes die je vermijdt. Ondanks allerlei superlatieven blijft Israël hierdoor helaas een Oosten.

Een laatste foto van de havenstad en wat statistieken: in 4 dagen hebben we 800 km gereden (Israël is een klein land en je kunt overal omheen), maar we hebben ook 65 kilometer te voet gelopen. Ledacos is geautomatiseerd, bijvoorbeeld betalen voor benzine , maar vaak is de besturing alleen in het Hebreeuws en zijn mensen niet erg bereid om je te helpen en spreken ze ook niet het Engels dat je zou verwachten. Kortom, je krijgt het gevoel dat iedereen hier gewend is om voor zichzelf te zorgen.