De kloof van de Portes de l'Enfer

Le Canyon des Portes de l'Enfer stond niet op het eerste plan van mijn bezoek aan Canada. Maar toen zocht ik een manier om de 700 km lange reis van Quebec City naar Moncton, New Brunswick te onderbreken, zodat we niet de hele dag in de auto zouden zitten. Het is meestal niet mogelijk om toeristische attracties te vinden op de kaarten van Canada, dus ik probeerde de mapy.cz-server, waar je in de toeristische versie tekenen van attracties kunt tegenkomen (in Canada, dat geen kastelen heeft, zijn kastelen voornamelijk natuurlijk monumenten) en ik vond deze kloof. Aangekomen in de omgeving is wat lastiger te oriënteren, vanaf de snelweg nummer 20 richting het oosten bij het plaatsje Rimouski gaan we rechtsaf de weg nr. 232 op, die we ongeveer 13 kilometer rijden. Hier moet je voorzichtig zijn, slechts één kleine wegwijzer wijst naar de watervallen. We slaan weer rechtsaf, passeren het dorp Saint Narccisse de Rimouski en gaan nog 8 kilometer verder naar het huisje, het informatiecentrum van het gebied. Ik herinner je eraan dat de weg langzaam verandert in een verharde stenige weg, waarop de snelheidslimiet van 70 km/u als leuk kan worden opgevat. In het huisje betalen we een vergoeding van ongeveer 14 CAD en belastingen voor toegang tot het park en we ontvangen een folder met een kaart (in het Frans, want anders zijn we in Quebec). De informant zal ons aanraden om eerst naar de tweede parkeerplaats te gaan en door de circuits in het noordelijke deel te gaan en dan terug te keren en door het circuit bij de Grand Sault-waterval te lopen. We stappen in de auto en rijden over een echt ongelijke weg vol hobbels. Ook hier geldt een maximumsnelheid van 50 km/u, mijn Kia en ik van de verhuurwinkel hebben halve snelheid op de toerenteller en ik bid dat de auto geen schade oploopt. Na een rit van vijf kilometer stappen we uit bij de tweede parkeerplaats. Omdat we nog steeds wachten op de finish van 450 km, kiezen we voor de optie van een route ingekort met een 2,3 km lang circuit (desalniettemin staat in de folder 1,5 uur lopen). Soms lopen we over het zolderpad, soms over het stenige pad, hier en daar stoppen we bij het bord van het speciaal voor kinderen ontworpen natuurpad, en op de route zijn er verschillende prieeltjes met uitzicht op de rivier Rimouski, die een trog van kennis lager dan we tot nu toe verplaatsen. Na een halve kilometer komen we bij een voetgangersbrug, die op 63 meter hoogte de rivier oversteekt naar de andere kant van de canyon (naar verluidt de hoogste voetgangersbrug in de provincie Quebec). Het oversteken van een licht overhangende loopbrug is prima, ook al slingert deze een beetje. Aan de andere kant van de canyon staat een cartoon uitkijktoren, maar deze is met succes vervangen door een tuinhuisje. Na het documenteren keren we terug over de loopbrug en vervolgen we naar de Grand Macpés-stroom. Vanaf hier dalen we af naar de rivier, die voor 300 treden zal zorgen, waar we overal op worden geattendeerd. We dalen langzaam af langs de bovengenoemde beek, die zulke kleine watervallen vormt op het rotsachtige oppervlak, totdat we stoppen bij de oever van de rivier. Als we omhoog kijken, zien we een loopbrug die 63 meter hoger buigt. Er staan ons weer 300 treden te wachten, dit keer naar boven. Na ze te hebben overwonnen, zijn we bij een afslag, het vervolg zou ons naar Chute Chaud brengen, een warme waterval, maar zou onze reis met een uur verlengen, wat niet bij ons paste. We keren dus terug langs het pad gemarkeerd als Raccourci (zoals ik het toen vertaalde is een acroniem) en na de Sentier du Portage (wat het pad voor kajaks zou moeten betekenen) keren we terug naar de parkeerplaats. Na 2 kilometer stoppen we bij P1, een parkeerplaats dus. De infrastructuur is hier beter, er is een huisje, een kamp, picknicktafels, een restaurant, want het is eind september, hier werkt niet veel meer, dus we moeten het met onze eigen voorraden doen. In feite wacht ons hier slechts een 1 km lange loopbrug die ons naar het uitzicht op de Chute Grand Sault, de grote waterval, leidt. We keren terug naar de parkeerplaats rond het kamp. Versterk nog meer op de reis naar de geluiden van eeuwig vallend water en ga op ontdekkingstocht. Absoluut, deze poort naar de hel is best aangenaam en het bekijken waard.

Wie bang is, kan niet verder. Het rivierpeil ligt precies 63 meter onder ons

224, 225, 226 … dat is de trap, wanneer ben ik daar?