Artikel Beklimming naar Uhuru

De laatste beklimming naar de Uhuru-piek begint om middernacht, dus de meeste toeristen beginnen volledig te slapen. Bovendien heeft bijna iedereen last van problemen van hoogte. Het is een probleem om überhaupt iets voor het ontbijt te krijgen. Veel toeristen besluiten de klim uiteindelijk binnen de eerste minuten af te werken. De reden om vroeg op te staan, is proberen de zonsopgang op de top van de berg te vangen. Hierdoor stijg je helemaal in het donker. De foto's in dit artikel zijn van de afdaling. Vanaf het begin heb je een kilometer lang hoogteverschil door de puingoot, die steeds steiler wordt. Wat je de klok oploopt, loop je in een paar minuten naar beneden.

De puinvelden raken steeds meer vol met grotere vulkaanuitbar­stingen. De beklimming 's nachts wordt verrijkt door de koplampen van grote expedities, waarbij het lijkt alsof er grote lichtslangen in de muur kruipen. Op de terugweg zie je de hele weg met de Kibo-hut midden in de vulkanische woestenij. Eindelijk nadert u de rand van de krater.

Uiteindelijk stijg je naar de rand van de krater – naar Gilman's Point. U bevindt zich op een hoogte van 5.681 m. Het is slechts ongeveer 200 hoogtemeters naar de top zelf, maar meer dan twee kilometer verderop. De temperatuur zakt naar –10 graden en je hebt helemaal geen zin in de evenaar. Van de van oorsprong grote gletsjer zijn alleen nog de afgevlakte hellingen over, en alleen kleine stukjes ijs maken het anders zo desolate landschap bijzonder.

Vanaf Gilman's Point volgt u het pad langs de rand van de krater tussen de vulkanische rotsen. De weg leidt uiteindelijk slechts langzaam omhoog, maar op deze hoogte is het nog steeds een uitdagende mars. Gelukkig zie je 's nachts geen bestemming die in het licht vrij ver van hier lijkt.

Je klimt steeds verder over de ondiepe krater en nadert langzaam het zicht op de overblijfselen van de gletsjer. Vlak voor de echt laatste beklimming sluit de Mweka-route zich aan en komen er weer toeristen.

De overblijfselen van de bovenste gletsjer zijn de mooiste delen van de hele berg, want anders is het landschap om je heen niet erg interessant.

Het laatste klimpad is echt comfortabel, maar op deze hoogte is elke meter al bekend. De gletsjer is aan de linkerkant, de ondiepe krater aan de rechterkant, en tussen het puin en kleine rotsen

Rond de top is de helse winter behoorlijk winderig, maar het loont de moeite om zo lang mogelijk te blijven en na zonsopgang van het uitzicht te genieten.

Na zes uur klimmen, eindelijk op de top van Uhuru – het hoogste punt van Afrika.

Wachten op de zonsopgang is behoorlijk wreed in de winter. Na zonsopgang begint de lucht eindelijk op te warmen. De terugreis is veel sneller, zeker als je niet bang bent om door de puintrog te rennen.